Nέο ντοκιμαντέρ από τον Γ. Αυγερόπουλο για την πανδημία

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”130000″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν πρόκειται για μια ταινία υγειονομικού ενδιαφέροντος, Είναι μια πολιτική ταινία που βάζει στο μικροσκόπιο το πως χειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση την πανδημία, κι έτσι προκύπτουν και οικουμενικές αλήθειες. Μιλά για την ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα αναγνωρίζει ότι τα προηγούμενα 40 χρόνια υπό τον νεοφιλελευθερισμό, οι λίγοι  πλούσιοι κέρδισαν  πολλά και οι πολλοί φτωχοί έχασαν πολλά» λέει ο Γιώργος Αυγερόπουλος, μιλώντας στο tvxs.gr για την νέα του ταινία με τον τίτλο «Παρόντες» που προβάλλεται σήμερα (Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου) σε avant premiere διαδικτυακά και δωρεάν στις 5 το απόγευμα και μπορείτε να την δείτε κάνοντας εγγραφή στο φόρουμ του iMEdD.

Η ταινία «Παρόντες» είναι μια παραγωγή της Small Planet και εξετάζει την εξέλιξη και τη διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα, η οποία πριν προλάβει να επουλώσει τις πληγές της δεκαετούς οικονομικής και κοινωνικής τραγωδίας, κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη υγειονομική κρίση της πρόσφατης ιστορίας.

Με φόντο το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας, οι επιφανείς πρωταγωνιστές της διαχείρισης της νέας κρίσης, μπλέκονται με τις ιστορίες των αφανών ηρώων της. Πολιτικές αποφάσεις και παρασκηνιακοί χειρισμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αντιπαρατίθενται με τις μάχες όσων σηκώνουν καθημερινά το βάρος των επιπτώσεων. Ποιοι είναι αυτοί; «Οι ευάλωτοι, οι φτωχοί, οι πρόσφυγες, οι γυναίκες» απαντά ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.

Γιατί «Παρόντες»;

«Παρόντες», γιατί είμαστε εδώ και παρατηρούμε. Γιατί δεν είναι νούμερα οι πάνω από έξι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν πεθάνει μέχρι τώρα. Γιατί πρέπει να είμαστε παρόντες ως δημοσιογράφοι ως ενεργοί πολίτες, ώστε να έχουμε μια κριτική ματιά στους πολιτικούς χειρισμούς που γίνονται κατά τη διάρκεια αυτής της νέας κρίσης.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της διαχείρισης της κρίσης της πανδημίας από την ελληνική κυβέρνηση;

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα για να απαντήσω σε τίτλους. Βλέπουμε ότι μετά από μια καλή πρώτη φάση, με ένα καθολικό lockdown, επήλθε μια απόλυτη χαλάρωση και μια επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης. Σε ότι έχει να κάνει με το υγειονομικό κομμάτι, ο τρόπος που άνοιξε ο τουρισμός έπαιξε έναν ρόλο στην έξαρση της πανδημίας. Ταυτόχρονα βλέπουμε να χρησιμοποιείται προσχηματικά η πανδημία, για να περάσουν  εύκολα, πολιτικές που ήταν ούτως ή άλλως στην ατζέντα της κυβέρνησης. Για παράδειγμα ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε το προσφυγικό με την δημιουργία των  κλειστών δομών, η  απαγόρευση συναθροίσεων που ήταν πρωτοφανής, δεν είχε ξανά συμβεί ποτέ απαγόρευση για τέσσερις μέρες σε όλη την επικράτεια. Και είδαμε να συμβαίνει όχι κατόπιν απόφασης της Βουλής, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, αλλά με ανακοίνωση της αστυνομίας.

Ασχολείται η ταινία με την διαχείριση της πανδημίας διεθνώς;

Όχι. Όμως μέσα από την ελληνική περίπτωση, βγαίνει μια οικουμενική πραγματικότητα. Οι ευάλωτοι ήταν αυτοί που επλήγησαν περισσότερο. Και τα ερωτήματα που με απασχόλησαν είναι μεταξύ άλλων: Μετά ποιοι θα την πληρώσουν; Θα ακολουθηθούν πολιτικές σκληρής λιτότητας όπως στο παρελθόν; Δεν πρόκειται για μια ταινία υγειονομικού ενδιαφέροντος, ούτε εξετάζουμε τι έγινε σε όλο τον κόσμο. Είναι μια πολιτική ταινία που βάζει στο μικροσκόπιο της ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης. Το πως διαχειρίστηκε την κρίση σε μια χώρα,  που δεν έχει επουλώσει πληγές. Κι αυτό το κάνει η ταινία για να μιλήσει για την ανάγκη νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα αναγνωρίζει ότι τα προηγούμενα 40 χρόνια υπό τον νεοφιλελευθερισμό οι λίγοι  πλούσιοι κέρδισαν  πολλά και οι πολλοί φτωχοί έχασαν πολλά. Στην ταινία φαίνεται ότι ένας ιός, απογύμνωσε εντελώς τον βασιλιά. Οι πολιτικές σκληρής λιτότητας ξεχάστηκαν και τώρα είδαμε ξαφνικά τεράστια ποσά να ρέουν προς τις οικονομίες των κρατών, μια κατάσταση που ήταν αδιανόητη στο παρελθόν.

Πώς βλέπεις το κίνημα ενάντια στο lockdown; Αποτελείται μόνο από αρνητές του ιού ή και από ανθρώπους που αντιδρούν στην καταπάτηση συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών;

Τα lockdown είναι η δήλωση αποτυχίας μιας κυβέρνησης. Από κει και πέρα, δεν είμαι επιστήμονας και είναι μια ιστορία σε εξέλιξη. Ακούω τους επιστήμονες. Υπάρχουν αρνητές της επιστήμες κι αυτό πρέπει να το δούμε πολιτικά. Ο νεοφιλελευθερισμός λέει, ότι είσαι ο κυρίαρχος καταναλωτής. μπορείς  να επιλέξεις ανάμεσα σε πλήθος προϊόντων, που θα πας διακοπές κλπ. Η επιλογή είναι σημαντική στον νεοφιλελευθερισμό. Άρα μπορείς να διαλέξεις και τη δική σου αλήθεια. Άρα σου δίνει το κίνητρο να πεις: εγώ δεν συμφωνώ με την μάσκα. Γιατί να μην επιλέξεις κι αυτό; Ερμηνεύεται πολιτικά, αν δούμε στο βάθος την φιλοσοφία αυτού του συστήματος. Το οποίο επαναλαμβάνω, ξεγυμνώθηκε με την πανδημία. Το είδαμε και στις 3 Απριλίου, στο  editorial των Financial Times, που έγραφε πως ο ιός αναδεικνύει τις αδυναμίες του κοινωνικού συμβόλαιου.

Ποιους έπληξε περισσότερο αυτή η πανδημία;

Πολλά mainstream media έλεγαν ότι είμαστε ίσοι απέναντι στον ιό. Στο υγειονομικό κομμάτι ναι. Νοσούν και πλούσιοι και φτωχοί. Αλλά στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, όχι. Ένας πλούσιος μπορεί να μείνει στο γιοτ του, κι ο άλλος να είναι χωμένος στα 40 τετραγωνικά μέτρα,  με τρία παιδιά. Το χρώμα του δέρματος , η οικονομική επιφάνεια, το φύλλο, έπαιξαν ρόλο. Οι γυναίκες και οι ευάλωτοι χτυπήθηκαν περισσότερο.

Πόσο επηρεάζει την κοινή γνώμη η μη τήρηση των μέτρων από τα κυβερνητικά στελέχη; Θυμίζω το πρόσφατο παράδειγμα του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Ικαρία.

Αυτό είναι κραυγαλέο παράδειγμα! Βλέπουμε ανθρώπους σε ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα και πιο πριν από τον πρωθυπουργό, να μην τηρούν οι ίδιοι τα μέτρα δίνοντας λάθος μηνύματα. Το καλοκαίρι στέλνουν το μήνυμα,  ότι ο κόσμος μπορεί να χαλαρώσει μετά βλέπεις τον πρωθυπουργό να κάνει ποδήλατο στην Πάρνηθα, μετά τον ξανά συναντάς σε τραπέζι στην Ικαρία. Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη τα διπλά μηνύματα και εκτός από αυτό, αυτές οι συμπεριφορές δείχνουν μεγάλη αλαζονεία.

Δημοσιογραφία και πανδημία. Πώς αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ την κρίση αυτήν;

O τρόπος που χειρίστηκαν τα  mainstream ΜΜΕ την πανδημία, ήταν  τεράστιο πλήγμα για την δημοσιογραφία. Η κυβέρνηση προσπάθησε απροκάλυπτα να πάρει μαζί της τα πρόθυμα ΜΜΕ, με  αποτέλεσμα αγιογραφίες και όχι κριτική. Από το να αποκαλούν τον πρωθυπουργό  Μωυσή και υπέρκομψη την σύζυγο του έως πολλά άλλα παραδείγματα. Ακούσαμε και είδαμε απίστευτα πράγματα που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Παλιά ήταν κάπως μοιρασμένα τα πράγματα. Υπήρχαν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ όμως τα άλλα μισά ασκούσαν κριτική. έτσι μεγαλώσαμε.  Είναι αντίθετο προς την ουσία της δημοσιογραφίας που είναι να ασκεί κριτική στην εξουσία. Όποιος ασκεί κριτική,  δεν σημαίνει ότι είναι με την αντιπολίτευση. Η πλειοψηφία των ΜΜΕ σήμερα, επικροτεί την κυβέρνηση. Αποτέλεσμα: Είμαστε 24οι στη λίστα των 27 χωρών, στην ελευθερία του τύπου.

Πηγή: tvxs.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]