Αυτοβιογραφικά: Και η ζωή συνεχίζεται…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”75456″ img_size=”full”][vc_column_text]Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει επιλογή. Απλώς το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να αποδεχθεί με μιας τον μονόδρομο. Έτσι χάνεται για λίγο σε μία ψευδαίσθηση, ότι τάχα υπάρχει εναλλακτική. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει εναλλακτική και αυτό το διαισθανόμαστε σχεδόν όλοι, όσο κι αν έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε για λίγο σε κάτι το οποίο δεν υφίσταται.
Γιατί; Γιατί τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι, κι ακόμη κι αν ήταν αλλιώς, πάλι θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας. Για την ζωή, και όχι μόνο για το ψωμί. Το ψωμί είναι το άλφα και το ωμέγα, αλλά κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο χωρούν ακόμη είκοσι δύο γράμματα και χιλιάδες πράγματα. Είναι πάρα πολλά για να θεωρήσει κανείς ότι δεν μετράνε, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την πολυπλοκότητα και την τρομακτική συνθετότητα της ύπαρξης. Αντίστοιχα τούτη η ζωή είναι ένας αγώνας όπως κι αν τη δεις, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος κι αν είσαι.
Δεν υπάρχει λοιπόν παραίτηση. Δεν υπάρχει παύση. Δεν υπάρχει χρόνος γενικότερα. Όλοι για κάτι αγωνίζονται και όλοι για κάτι νιώθουν την ανάγκη να αγωνιστούν, ανεξάρτητα αν ο κάθε αγώνας αξιολογείται πολύ διαφορετικά και έχει διακριτή σημασία. Αυτή είναι η αλήθεια του κόσμου που δημιουργήσαμε. Όποιος προσπαθεί να δραπετεύσει απ’ αυτή, είτε κάνει τα πράγματα χειρότερα για τον ίδιο, είτε για τους άλλους, ή και τα δύο. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν πρέπει να υποτιμούμε ποτέ το κουράγιο, την πίστη, το σθένος, την γενναιότητα, την καρτερικότητα, την επιμονή, την αυτοθυσία, εν ολίγοις, το καθημερινό θαύμα της ζωής που ονομάζεται άνθρωπος.
Σε όλους αυτούς προσβλέπω και αντλώ ελπίδα για τον κόσμο. Σε αυτούς που συνεχίζουν γιατί αδυνατούν από εσωτερική ανάγκη να σταματήσουν. Συνεχίζουν κάθε ώρα τον αγώνα τους, ξαποσταίνοντας μόνο για λίγο. Μόνο για να ξεγελάσουν πρόσκαιρα την κούρασή τους, και ξανά προς τη δόξα τραβούν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
