Ασταθή Στιγμιότυπα: Το «Τραπέζι» της Τυρινής
Γράφει η Αστάθεια
Θυμάμαι παιδιόθεν ότι η Κυριακή των Απόκρεω ήταν η τελευταία μέρα που υπήρχε κρέας στο σπίτι και για 8 βδομάδες θα απουσίαζε από την διατροφή μας. Η Κυριακή της Τυρινής σηματοδοτούσε το αποκορύφωμα των Αποκριών και του γλεντιού αλλά και μια προετοιμασία εισόδου στην μεγάλη σαρακοστή με ιδιαίτερα φαγητά βασισμένα στα γαλακτοκομικά και τα μακαρόνια. Κάποιοι την ονομάζουν και «μακαρονού» και κάποιοι άλλοι συνηθίζουν κόκορα μακαρονάδα αλλά οι δικοί μου ακολουθούσαν το θρησκευτικό τυπικό.
Όμως η προετοιμασία δεν ήταν απλή… να φτιαχτούν οι χορτόπιτες, οι τυρόπιτες, το γιαούρτι και άλλα. Θυμάμαι την γιαγιά μου να πηγαίνει την Παρασκευή με το τρένο στην Μυρτιά για να μαζέψει χόρτα και τσιγαρολάχανα από τα χωράφια και να φέρει το πρόβειο γάλα από τους κτηνοτρόφους. Η αποστολή μου ήταν να πάω στο μπακάλικο να αγοράσω τυριά-φέτα και κεφαλοτύρι και βούτυρο «από το καλό» όπως και συλλέξω τα φρέσκα αυγά από το κοτέτσι στον κήπο (τώρα που το σκέφτομαι μου φαίνεται τόσο αστείο-μπροστά από το σπίτι η κεντρική λεωφόρος της πόλης και πίσω η αυλή, ο κήπος και το πλυσταριό). Το γιαούρτι έπηζε στην παδέλα τυλιγμένο με κουβέρτες στο δωμάτιο μου… ακόμα θυμάμαι κείνη την ξινίλα…
Κι έφτανε η Κυριακή που μοσχοβολούσε βούτυρο το σπίτι. Το χαρακτηριστικό πιάτο-η επιτομή-ήταν η μακαρονάδα της μαμάς μου. Μακαρόνια νο 5 καμένα με βούτυρο, ανακατεμένα με μπόλικο κεφαλοτύρι και κάποια που είχε «τηγανίσει» και από πάνω ένα αυγό τηγανητό. Μπορεί να θυμίζουν έναν συνδυασμό «Alfredo» και μανιάτικης «τσουχτής» αλλά δεν ήταν. Ήταν η μακαρονάδα της μαμάς μου, που δεν πέτυχα ποτέ την αναλογία στο βούτυρο…
Και το τραπέζι τελείωνε με γαλακτομπούρεκο και γιαούρτι.
Μετά το απογευματινό υπνάκο μας έντυναν με την αποκριάτικη στολή, να βγούμε την βόλτα στην πλατεία και μετά την ετήσια φωτογράφηση στου κ. Αντώνη Τσελεπή.
Τα χρόνια της αθωότητας με επίγευση νοσταλγίας…
Στη μνήμη της μαμάς μου που-σαν σήμερα-πριν 9 χρόνια «ταξίδεψε»…
