Ασταθή Στιγμιότυπα: Τα λιωμένα σκαλοπάτια
Γράφει η Αστάθεια
Τον ορμίσκο οριοθετούσαν δύο ψηλοί βράχοι. Στην δεξιά μεριά ήταν ο φάρος, ενώ στην αριστερή υπήρχε ένα πλάτωμα επισκέψιμο αφού είχαν σμιλευτεί υποτυπώδη σκαλοπάτια στο πορώδες πέτρωμα. Το πίσω χωριό ήταν φημισμένο ψαροχώρι.
Οι άντρες έφευγαν με τις βάρκες στο πέλαγο για την ψαριά, ενώ οι γυναίκες ήταν αλιείς οστράκων και αχινών. Η ζωή κυλούσε ήρεμα, μέχρις ένα πρωινό που ο ακτοφύλακας παρατήρησε ανησυχητική φθορά στα σκαλοπάτια. Ρώτησε τον φαροφύλακα αν έχει πέσει στην αντίληψή του κάτι περίεργο.
-Τον τελευταίο καιρό ακούω τις νύχτες ψιθυρίσματα και ένα μελωδικό τραγούδι, αλλά δεν έχω δει κάτι. Θα παραμονέψουμε τη νύχτα και θα στρέψουμε τα κάτοπτρα του φάρου προς τα κει να μάθουμε, είπε ο φαροφύλακας.
Έτσι λοιπόν, όταν νύχτωσε, ο ακτοφύλακας και ο φαροφύλακας έστησαν ένα τραπεζάκι με δύο καρέκλες και μπόλικο κρασί και περίμεναν. Η ώρα είχε περάσει αρκετά και, στο νεφέλωμα της κρασοκατάνυξης, είδαν μάγισσες να πετούν πάνω στα σκουπόξυλα τους και να τραγουδούν. Έντρομοι έκλεισαν τα μάτια και αποκοιμήθηκαν στις καρέκλες.
Το πρωινό έλεγξαν τα σκαλοπάτια του βράχου και διαπίστωσαν ότι είχαν περισσότερη φθορά. Φοβήθηκαν ότι οι «μάγισσες» θα έτρωγαν τον βράχο και έπρεπε να επέμβουν. Αποφάσισαν λοιπόν να παραφυλάξουν πάλι, αλλά χωρίς κρασί αυτήν τη φορά.
Όταν νύχτωσε, λοιπόν, όρθιοι και σε εγρήγορση περίμεναν να δουν. Μετά τα μεσάνυχτα άκουσαν γελάκια γυναικών και είδαν σκιές να ανεβαίνουν στην κορφή του βράχου. Γύρισαν τα κάτοπτρα και τότε φώτισε ο τόπος. Αντίκρισαν τα απορημένα βλέμματα των γυναικών του χωριού που κάθονταν σε κύκλο να συνομιλούν και να τραγουδούν, ενώ στην άκρη ήταν ακουμπισμένο ένα σάρωθρο πλεγμένο από θυσάνους αφάνας. Τους φώναξαν να κατέβουν κάτω να αιτιολογηθούν.
Σε λίγο αντάμωσαν στη μέση του ορμίσκου και ο ακτοφύλακας είδε την κόρη του Φεβρωνία να προπορεύεται, κρατώντας το σάρωθρο σαν σημαία.
-Να σας εξηγήσουμε λοιπόν. Είμαστε ο άτυπος σύλλογος «γυναίκες του σαρώθρου» που αυτοοργανώσαμε, προκειμένου να διασκεδάζουμε τα βράδια. Εσείς πηγαίνετε στα καφενεία και τα καπηλειά και μας θέλετε κλεισμένες σπίτι. Δουλεύουμε ισότιμα με σας στη θάλασσα, έχουμε νοικοκυριό και παιδιά και καμία διέξοδο. Έτσι αποφασίσαμε να βρισκόμαστε, να τα λέμε και να περνάμε καλά. Έχετε κάποια διαφωνία;
-Όχι κόρη μου, είπε ο ακτοφύλακας. Καλά κάνετε… Αλλά προσπαθούμε να κατανοήσουμε την φθορά στα σκαλοπάτια, που αιώνες έμεναν σταθερά. Μήπως ευθύνεται η συχνή χρήση τους ή τα ξύνετε με κάτι αιχμηρό;
-Το μόνο που κάνουμε είναι να σαρώνουμε φεύγοντας, να μένει ο τόπος καθαρός για την επόμενη συνάντηση.
-Να λοιπόν… οι αιχμές της αφάνας τρίβουν το πορώδες πέτρωμα και φθείρουν τα σκαλοπάτια…
Για την επιλυση του μυστηρίου μαζεύτηκε όλο το χωριό – άνδρες και γυναίκες- στην αμμουδιά γύρω από μια φωτιά και συζητούσαν πώς θα φτιάξουν μια ξύλινη σκάλα για το πλάτωμα.
-Αλλά θα διασκεδάζουμε πλέον όλοι μαζί, είπε η Φεβρωνία και όλοι συμφώνησαν.
