Άρνηση

Δεν έχω πια λόγια για να πω. Δεν βρίσκω άκρη σε αυτόν τον ωκεανό λήθης, ημιμάθειας, ψέματος και ατιμίας. Κουράστηκα να νιώθω περιπλανώμενος ναυαγός. Να πλέω για μήνες στ’ ανοιχτά, δίχως να βλέπω στεριά. Κι όταν επιτέλους τη βρίσκω, να πρέπει να φύγω ξανά γιατί το νερό είναι πάντα γλυφό. Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζοντας πίσω, όλη η ζωή μας μοιάζει μία τεράστια άρνηση.

Κατά καιρούς το ίδιο μου έχουν εξομολογηθεί, σε ανύποπτο χρόνο, μια χούφτα αγαπημένοι φίλοι. Πως γίνεται; Πως γίνεται να μας κινητοποιούσε πάντα μέσα μας, μία τεράστια κατάφαση, κι ωστόσο, να περάσαμε μία ζωή βυθισμένοι στην άρνηση; Και μάλιστα, να αρνούμαστε ακόμη και τώρα, σταθερά και επιτακτικά, τις ίδιες αηδίες, τους ίδιους τενεκέδες, τα ίδια καμώματα, ξανά και ξανά, σε έναν αέναο κύκλο φαυλότητας και ματαιότητας. Ίσως αυτό τελικά να εννοούσε ο Χατζιδάκις με τον Κεμάλ. Τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…