Αριστοκρατία: Τότε και τώρα
Του Γεωργίου Θ. Ντοά, Δικηγόρου
Στις αρχές του 7ου π.Χ αιώνα, ήτοι μετά τον τρωικό πόλεμο και τα ομηρικά έπη, καταλύθηκε η βασιλεία στις πόλεις-κράτη της τότε Ελλάδας, ενώ ταυτοχρόνως γεννήθηκε σε αυτές ένα νέο πολίτευμα, η αριστοκρατία.
Η αριστοκρατία στην Αθήνα, καταλύθηκε στις αρχές του 6ου π.χ. αιώνα από τον Σόλωνα, που οριοθέτησε και νομοθέτησε τις δημοκρατικές αρχές της διακυβέρνησής της.
Επί αριστοκρατίας, υπέρτατο πολιτικό όργανο της εξουσίας ήταν το συμβούλιο των εννέα Αρχόντων.
Το συμβούλιο αναδεικνύετο από τους αριστοκράτες «αριστίνδην», ήτοι τιμητικά ή «πλουτίνδην», ως εκ του μεγίστου πλούτου τους, με προεξάρχοντα τον μείζονα και πιο αρχαιόπλουτο, αρχιαριστοκράτη Άρχοντα.
Οι αριστοκρατικοί κυβερνούσαν με υπέρτατη αξία της ηγεμονίας τους, την «αριστεία», ήτοι την αναγνώριση της υλικής, πνευματικής και πολιτικής υπεροχής τους έναντι παντός.
Κυβερνούσαν υπέρ των πλουσίων, ήτοι υπέρ του εαυτού τους και της φατρίας τους, ενώ αυτή τη διαστροφή τους ονόμαζαν αγάπη, ισότητα και δικαιοσύνη για τον λαό, εξαπατώντας τον.
Κυβερνούσαν υπερδιευρύνοντας τις ταξικές ανισότητες, γονατίζοντας τους ανίσχυρους, σωρεύοντας άπειρο πλούτο στον εαυτό τους και στην τότε άρχουσα τάξη.
Οι αριστοκρατικοί κυβερνούσαν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν για τα πεπραγμένα τους, χωρίς να ζητούν ποτέ έστω συγνώμη, ακόμη και για τα αυταπόδεικτα εγκλήματά τους.
Κυβερνούσαν με εμπάθεια έως μίσους, εναντίον όσων ασκούσαν κριτική στην εξουσία τους, καθυβρίζοντάς τους, απειλώντας τους, επιβάλλοντάς τους, μέσω των εξωνημένων δικαστών, ακόμη και την ποινή της εξορίας τους.
Στη χώρα μας το πολίτευμα είναι δημοκρατία.
Τίθενται όμως πια στους πολίτες μεγάλα ερωτήματα, όπως:
Τι άραγε συνδέει τους κυβερνητικούς με τους αριστοκράτες των προϊστορικών χρόνων;
Τι σημαίνει το γεγονός ότι ο κυβερνήτης διαγγέλλει ακατάπαυστα ότι «η κυβέρνησή μου είναι των αρίστων και των εκλεκτών»;
Ποιον ορισμό του πολιτεύματος αποδέχονται οι κυβερνητικοί, πως εννοούν την ουσία και τη λειτουργία του δημοκρατικού, κοινωνικού κράτους δικαίου;
Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι στη χώρα διευρύνονται ιλιγγιωδώς οι ταξικές, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, υπέρ των λίγων ευπατρίδων και ευγενών, σε βάρος όλων των άλλων;
Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι οι ανίσχυροι πλήττονται καίρια από την καλπάζουσα ακρίβεια, ενώ η φτωχοποίηση χτυπά την πόρτα των μεσαίων πολιτών και οι αριστοκρατικές ελίτ αισχροκερδούν ασύδοτα και ανεξέλεγκτα;
Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για εγκλήματα που έχουν συγκλονίσει τη χώρα, πληγώνοντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα των πολιτών;
Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί για το έγκλημα των Τεμπών, αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη, αρνούμενοι την ποινική, αφού έχει αποκαλυφθεί ότι έβλεπαν το κακό να έρχεται και δεν το απέτρεψαν, αν και υποχρεούντο από τον νόμο;
Η ίδια η ιστορία θέτει στους πολίτες το ερώτημα αν η δημοκρατία στη χώρα, μεταλλάσσεται αργά, αλλά σταθερά, σε ψευτοδημοκρατία των αριστοκρατών.
Αν η απάντηση είναι δύσκολη, είναι όμως τα σημεία των καιρών που ξετυλίγουν σιγά-σιγά το κουβάρι.
