ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ: Ένας αητός γκρεμίστηκε…

Του Γιώργου Μαρκόπουλου

Από τις κακοτράχαλες πλαγιές του Ερυμάνθου θα αγναντεύει πια τούτον τον κόσμο ο Τάκης Θεοδωρακόπουλος. Το μάτι του θα στρέφεται προς την Πάτρα για να δει που τα πίνουν οι φίλοι του, πως κινείται η πόλη από την Τριών Ναυάρχων μέχρι το Ρίο και όλο θα θέλει να περάσει από το περίπτερο να πάρει την εφημερίδα του. Στην πλατεία Γεωργίου «τα ποτηράκια σας γεμίστε … εις υγείαν», ( τίτλος από το θέμα που είχε γράψει στα ΝΕΑ) το ουζερί που για δεκαετίες όλο και αστραπιαία περνούσε για «ένα στο πόδι» συνοδεία με κουβέντα και κέρασμα στους θαμώνες .

Κάπου εκεί κοντά επί της Κορίνθου το δημοσιογραφικό γραφείο. «Η μικρή βουλή» όπως έλεγε όταν μαζευόμαστε διάφοροι. Στην μια μεριά το γραφείο του γεμάτο εφημερίδες και χαρτιά ένα μέτρο ύψος και ακριβώς απέναντι το γραφείο του βετεράνου της δημοσιογραφίας Γιάννη Βουλδή στην πέννα .

«Είμαι κατά της οργάνωσης…» έλεγε με νόημα.

Έγραψε με σβελτάδα και δύναμη πάνω στις λευκές κόλλες που δεν είχαν ούτε γραμμές. Και έφτιαχνε ένα πραγματικό εργόχειρο, πίνακα ζωγραφικής, τριών τεσσάρων σελίδων με μεγάλα γράμματα , παραγράφους τίτλους και υπότιτλους…

«Θα μπορούσα να μπω για δουλεία στην τράπεζα…» « Αλλά θα ήμουν 7-3 δουλεία και μετά θάνατος.» μου είχε πει με το γλυκό κοφτό του λόγο «υπερθεματίζοντας» για την δημοσιογραφία που ακολούθησε και πραγματικά υπηρέτησε για μια ζωή. Από την Θεσσαλονίκη και την ΕΡΤ3 «πήγα πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια για να κάνω τα πρώτο μου ρεπορτάζ…» και μετά στην Πάτρα στην ΕΡΤ .

Παλικάρι στο σώμα, παλικάρι και στην ψυχή. Αξιοπρεπής, ευγενής, αεικίνητος. Με χαρτιά και εφημερίδες παραμάσκαλα ή κρατώντας τα στο ένα χέρι που δίπλωνε πάνω στο στήθος του, διέσχιζε το δρόμο με βήμα ελαφιού. Ξαφνικά μια στάση, μια κουβέντα και από κοντά ένα πλατύ χαμόγελο. Ενώ ταυτόχρονα το ελεύθερο χέρι έφτιαχνε ή τα πεσμένα στο μέτωπο μαλλιά, ή θα σήκωνε τα γυαλιά ή θα έφτιαχνε τους γιακάδες. Μια διαρκής αρμονική κίνηση, ένας ευγενικός λόγος και συνέχεια της πορείας με ευθυτενή γρήγορο περπάτημα…

Όταν μετά από χρόνια μπήκα στην δημοσιογραφία είχα «αλιεύσει» για την εφημερίδα «Πρωινή» ένα θέμα με μια κοπέλα από την Κάλυμνο που μέσω επιστολών είχε συνδεθεί και τελικά παντρευτεί με νεαρό σε χωριό του πρώην δήμου Λαμπείας , όπου και κατοικούσαν. Είδε το θέμα μου ζήτησε επικοινωνία με το ζευγάρι και έγραψε στα ΝΕΑ με τον εύστοχο τίτλο «Και ους ο… ταχυδρόμος συνέζευξε ..»

Τον Τάκη τον θαύμαζα. Όταν έμαθα για το πρόωρο «φευγιό» του και την ταφή του στο Καλέντζι (που ήθελε να επιστρέψει για να φυτέψει καρυδιές) , ο στίχος της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου συμπύκνωσε τόσα και τόσα που αισθάνομαι την ανάγκη να πω για αυτόν :

«Ένας αητός γκρεμίστηκε

Και το βουνό εσείστησε.»