Ανύπαρκτος διάλογος

Ευτυχώς ή δυστυχώς, δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια αλλά και ότι το κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό έργο ελέγχεται, συνδιαμορφώνεται και απολαμβάνει έστω μιας κάποιας λαϊκής νομιμοποίησης. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν συζητήσεις επί των σχεδίων νόμων στη Βουλή, ούτε αιτιολογικές εκθέσεις, ούτε δημόσιες διαβουλεύσεις, ούτε δημοσιογραφική κριτική, ώστε να γίνεται αντιληπτό από όποιον το επιθυμεί, πού σταματάει η αλήθεια και πού ξεκινά ο «μύθος» ο οποίος υπηρετεί την εκάστοτε πολιτική σκοπιμότητα. Ακριβώς γι’ αυτό, κάθε σημαντική απόφαση και κάθε νομοσχέδιο οφείλει να είναι ανοιχτό για διάλογο με την κοινωνία.

Στην εποχή όμως των έκτακτων μέτρων που ήρθαν για να μείνουν και των συναθροιζόμενων απαγορεύσεων, ο διάλογος με τους πολίτες, τους κοινωνικούς εταίρους και τους επιστημονικούς φορείς, είναι ανύπαρκτος.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πυκνές και σαρωτικές αλλαγές που έχουν υλοποιηθεί ή βαίνουν προς υλοποίηση στην Παιδεία. Η πρώτη αφορά την αστυνόμευση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η δεύτερη την επιβολή ανώτατου ορίου φοίτησης και η τρίτη το (καθόλου) νέο σύστημα ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Και οι τρεις αλλαγές μοιάζουν να έχουν βγει από το χρονοντούλαπο της πρόσφατης ή λιγότερο πρόσφατης ιστορίας. Και οι τρεις είναι προϊόντα κατασκευασμένων μύθων, ιδεοληψιών αλλά και κοινών ψευδολογιών,οι οποίες επαναλαμβάνονται μονότονα αλλά καθόλου τυχαία από ποικίλους υπερσυντηρητικούς δημοσιολόγους.

Η μυθολογία της Παιδείας

Όμως το μόνο το οποίο επιτυγχάνεται με την μυθολογικής υφής επιχειρηματολογία, η οποία ανακυκλώνεται τα τελευταία χρόνια, είναι να απαξιώνεται το διεθνώς αναγνωρισμένο ελληνικό πανεπιστήμιο.

Πρώτος μύθος: «Τα πανεπιστήμια αποτελούν κέντρα ανομίας και παραβατικότητας». Όχι! Τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ακαδημαϊκής ζύμωσης κι ελευθερίας, κι αν η πολιτεία είχε την βούληση, θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει και συνεργαστεί με τις διοικήσεις τους ώστε να ελαχιστοποιηθούν τα φαινόμενα βίας, και βέβαια δίχως να παραβιάζεται το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων.

Δεύτερος μύθος: «Οι αιώνιοι φοιτητές». Το έωλο επιχείρημα εδώ είναι η μειωμένη «ανταγωνιστικότητα» των φοιτητών, λες και ένα πανεπιστήμιο λειτουργεί ή πρέπει να λειτουργεί ακριβώς όπως μία επιχείρηση στην αγορά. Θα ήταν για γέλια, αν στην πραγματικότητα δεν ήταν για κλάματα. Κανείς ή σχεδόν κανείς σήμερα δεν θέλει να είναι αιώνιος φοιτητής, εκτός αν αναγκάζεται να εργάζεται για να επιβιώσει ή είναι άρρωστος ή για οποιανδήποτε άλλον λόγο δεν δύναται να παρακολουθεί κανονικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επανέλθει και να ολοκληρώσει τις σπουδές του, ιδιαίτερα από την στιγμή που η καθυστέρησή του δεν κοστίζει απολύτως τίποτα στο Ελληνικό Δημόσιο.

Τρίτος μύθος και τελευταίος: «Δεν γίνεται να εισάγονται με βαθμό δύο ή τρία». Είναι απολύτως βέβαιο ότι η ελάχιστη βάση του «δέκα» θα οδηγήσει στην δραματική μείωση των εισακτέων αλλά ταυτόχρονα και σε μαζικό κοινωνικό αποκλεισμό. Διότι ποια είναι η εναλλακτική για ένα παιδί που δεν τα κατάφερε; Να μείνει σπίτι του; Όχι, θα πάει σε κάποιο από τα Ι.Ε.Κ. τα οποία θα σπεύσουν να καλύψουν το κενό των τμημάτων, που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα κλείσουν. Κι αν ο μαθητής προέρχεται από μία από τις χιλιάδες φτωχές και νεόπτωχες οικογένειες, για τις οποίες ακόμη και ο άρτος είναι συχνά είδος πολυτελείας; Ε τότε πια, ο θεός να βάλει το χέρι του, καθώς η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μπορεί να φτιάχνει εμβόλια για τους κορονοϊούς, αλλά το εμβόλιο για την θεραπεία της Παιδείας από την «μυθολογία» των προθύμων και καλά αμειβομένων προπαγανδιστών, δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.