Άνθρωποι μονάχοι
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”77002″ img_size=”full”][vc_column_text]Γριά γυναίκα, μόνη, νύχτα, στη μέση του πουθενά. Ούτε η πρώτη ήταν, ούτε η τελευταία. Χιλιάδες τέτοιες ψυχές βρίσκονται διασκορπισμένες σε ολόκληρη την χώρα. Άνθρωποι οι οποίοι έζησαν όπως όλοι τη ζωή τους, αλλά λίγο πριν το τέλος απέμειναν μονάχοι ή αναγκάστηκαν να ζουν μακριά από τους δικούς τους.
Έτσι και η άτυχη 83χρονη η οποία έπεσε θύμα αδίστακτων ληστών. Όπως πληροφορηθήκαμε όλοι τις προηγούμενες μέρες, αφού η τραγική της ιστορία έπαιξε σχεδόν σε όλα τα δελτία ειδήσεων, η ηλικιωμένη γυναίκα αντιμετώπιζε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα. Ωστόσο αυτό διόλου τους εμπόδισε να την χτυπήσουν, να τη δέσουν και να την αφήσουν να ξεψυχήσει μόνη και αβοήθητη. Κι όλα αυτά γιατί; Να πεθαίνει μία γριά γυναίκα μέσα στο φόβο και τον τρόμο για μια τηλεόραση και δύο μπουκάλες λάδι..
Δεν ξέρω αν αυτά είναι σημεία των καιρών, όπως έσπευσαν να επισημάνουν πολλοί, εστιάζοντας την πηγή του προβλήματος εκεί όπου προφανώς εξυπηρετείται κατά τον καλύτερο τρόπο η όποια λογική τους. Ξέρω μόνο ότι ήδη από τους πρώτους μήνες της κρίσης, η εγκληματικότητα είχε αλλάξει χαρακτήρα. Ξαφνικά, για είκοσι ευρώ σου έσπαγαν το κεφάλι στη μέση του δρόμου ή μέσα στο σπίτι σου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σα να απέκτησε η ανθρώπινη ζωή μικρότερη αξία.
Τότε σημειώθηκε η πρώτη και κύρια ποιοτική μεταβολή στην εγκληματικότητα και αυτή οφείλει να είναι η αφετηρία για την εύρεση αποτελεσματικής λύσης, παρότι εκ των πραγμάτων αυτή δεν μπορεί είναι εύκολη. Γιατί η πικρή αλήθεια είναι ότι η ίδια η κρίση γέννησε αυτού του τύπου την εγκληματικότητα και ως εκ τούτου μόνο όταν εξέλθουμε ουσιαστικά και οριστικά απ’ αυτήν θα εκλείψει και η τελευταία. Με άλλα λόγια, πάντοτε υπήρχαν κτήνη. Απλώς δεν ήταν ποτέ τόσο πολλά και τόσο αιμοβόρα ώστε να βασανίζουν ανθρώπους γέρους και μονάχους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
