Ο ανθρωπισμός έχει στον πυρήνα του ότι όλοι είναι ίσοι.
Θεμελιώνεται στην καθαρή σκέψη, στην αρετή, στη δικαιοσύνη των ανθρώπων.
Κείται εκείθεν του παρηκμασμένου κόσμου, ένθεος και έμπλεος της αγάπης, είναι η κοσμική θρησκεία και ο πολιτισμός των συνάλληλων ανθρώπων.
Υπηρετεί τη δίκαιη κοινωνία, ως το χώρο και το χρόνο της ειρηνικής ανθρώπινης συνύπαρξης.
Προτάσσει το εμείς έναντι του εγώ, το γενικό καλό έναντι του ατομικού συμφέροντος, την προστασία όλων στο δικαίωμά τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Ενσαρκώνει την ελπίδα των φτωχών και των απελπισμένων, να διαβούν τη γέφυρα των στεναγμών τους, πορευόμενοι προς την ασφάλεια της ύπαρξής τους.
Ανάβει το λυχνάρι της μνήμης, αναδύοντας από τη λήθη και ωθώντας στη συνείδηση, τα ανεξίτηλα εγχαράγματα της ευθύτητας, της ειλικρίνειας, της εντιμότητας, του αλληλοσεβασμού, της ευπρέπειας στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο ανθρωπισμός αρύεται τη δύναμή του από τις ρίζες του ανθρώπινου γένους στον αιώνιο χρόνο, άρα και αν φαίνεται πως χάθηκε, πάντα γυρίζει στον κόσμο.
Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, είναι αδήριτη ανάγκη η πίστη στα ιδανικά του ανθρωπισμού και η πραγμάτωσή τους στο γίγνεσθαι.
Τότε μόνο οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά στα δεσμά της κοινής τους μοίρας, στη συμπόνια, στη φιλία, στην αλληλομέριμνα στο πρόσκαιρο ταξίδι της ζωής.
Τότε μόνο θα επανοριστεί τι σημαίνει να είναι κανείς όντως έλλογος και συναισθηματικός άνθρωπος, αυτό είναι το μεγάλο αίτημα της εποχής.
Η ψυχή της ανθρωπιάς είναι αθάνατη, άρα κάποια στιγμή επιστρέφει στο σώμα της.
Στον ουράνιο όμως τόπο των ιδεών, είναι η πηγή του καθαρού φωτός της αλληλεγγύης, στο νου του ανθρώπου είναι το ξέφωτό της, άρα αν θέλουν μπορούν όλοι να είναι συμμέτοχοι στη θεία ουσία.
Ο άνθρωπος έχει την ελευθερία να επιλέξει ως κώδικα της ζωής του, τον ανθρωπισμό ή τη βαρβαρότητα.
Αν όμως επιλέξει τον ανθρωπισμό, τότε η ομονοούσα κοινωνία των αξιών θα ξαναγεννηθεί.
Τότε ο άνθρωπος θα ξανακοιτάξει με συμπόνια τον συνάνθρωπό του, λέγοντάς του «Μη φοβάσαι, δεν είσαι μόνος, είμαι και εγώ δίπλα σου».