Ανατροπές

«Μεγάλη αναστάτωση υπέροχη κατάσταση…»

(Παλιό κινέζικο ρητό)

Ενώ αυτό το σημείωμα προοριζόταν για να ολοκληρώσει κάποιες σκέψεις σχετικά με την έκδοση της βιογραφίας Μέρκελ, έρχονται οι καταιγιστικές εξελίξεις στη Συρία να μετατοπίσουν – και δίκαια – το ενδιαφέρον στα «φρέσκα» μαντάτα της επικαιρότητας. Ωστόσο, επειδή τίποτα δεν είναι ασύνδετο μέσα στη σοφή οργανική λειτουργία του Σύμπαντος, ας επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις ως αποτέλεσμα της  τριακονταετούς τεχνολογικής – οικονομικής υπερ – ανάπτυξης και της διανομής του παραχθέντος πλούτου στις κοινωνίες, με μεσάζοντες – μεταπράτες ( ανάμεσα στο 2% του παγκόσμιου πληθυσμού που σώρευσε αυτό τον πλούτο και στον υπόλοιπο πληθυσμό), αυτή τη γενιά των «πολιτικών» που περιγράψαμε στα προηγούμενα σημειώματα.

Σε εκείνο, λοιπόν, το τοπίο οικονομικού ευδαιμονισμού, εύκολα πρωταγωνίστησε η ενωμένη πλέον Γερμανία κάτω από την ηγεσία της  «ανθρώπινης» και συμβιβαστικής Μέρκελ και τον φονταμενταλισμό της «καθαρότητας» του ανθρώπου του παρασκηνίου, του Χερ Σόιμπλε.

Εδώ, ας λάβουμε υπόψιν μας ότι, κυρίως η Γερμανία και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ακόμα αποσβένουν την μεταπολεμική Υποχρέωση στις ΗΠΑ. Ενώ όλα αυτά περί αδράνειας της ευρωπαϊκής αμυντικής ικανότητας και των περιορισμένων δυνατοτήτων της πολεμικής της βιομηχανίας ακούγονται σαν σαχλαμάρες αν σκεφτεί κανείς, πως όχι μόνο ήταν «απαγορευτικός» ο κάθε σοβαρός στρατιωτικός εξοπλισμός από το μεγάλο σύμμαχο, εκτός από ότι θέλουν να πουλήσουν οι ίδιοι.

Στη Γερμανία ειδικά μόνο τα τελευταία χρόνια επετράπη να στείλει καμιά διμοιρία εκτός συνόρων της και μόνο στα πλαίσια ειρηνευτικής αποστολής.

Όσο για την Αγγλία και τη Γαλλία ξεσκουριάζουν κατά καιρούς τα οπλικά τους συστήματα, είτε σαν «τσόντες» των ΗΠΑ στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στο Ιράκ, είτε ρίχνοντας καμιά βόμβα στη Λιβύη και κάνοντας επίδειξη δύναμης στους φουκαράδες Τουαρέγκ στο Μάλι και στο Τσάντ, οι οποίοι ακόμα πολεμάνε με σπαθιά.

Απαλλαγμένη η Μέρκελ από γεωπολιτικές σκοτούρες, με εξαίρεση την ρωσική κατοχή της Κριμαίας, αφοσιώθηκε στα του Οίκου της. Όπως εξομολογείται η ίδια – και για αυτό κατηγορείται τώρα από τους επικριτές της – η Ρωσία ασκούσε πάνω της μια γοητεία και ένα δέος ταυτόχρονα. Μια τέτοιου είδους «ταύτιση» πιθανόν να βίωσε με τον Πούτιν και σε συνδυασμό με τις ανάγκες της βιομηχανίας της και των πολιτών της άφησε στην άκρη τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) με τη Ρωσία και ακολούθησε τον κατευναστικό δρόμο της συνεργασίας – κυρίως στο κομμάτι της ενέργειας. Θα την κρίνει η Ιστορία.

Φτάνοντας όμως στο εφιαλτικό σήμερα, όπως διαμορφώνεται από τα γεγονότα, αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα πως ακόμα και αν η Μέρκελ ξεχώρισε σαν πολιτικός της γενιάς της, δύσκολα θα μπορούσε να διαχειριστεί το σεισμικό τοπίο που διαμορφώνεται στο γεωπολιτικό και συνακόλουθα οικονομικό πεδίο. Πόσο μάλλον σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου η γερμανίδα ΥΠΕΞ Αναλένα Μπέρμποκ δεν ξέρει που πέφτει το Ομάν και η Υεμένη. Το παιχνίδι πλέον απαιτεί δυνατούς παίχτες…

Εξ ου, για μια ακόμα φορά, η εκκωφαντική αφωνία της Ε.Ε.

Και κάπου εδώ θα έπρεπε να πούμε και δυο λόγια για τις «μικρομέγαλες» αυταπάτες του δικού μας πολιτικού προσωπικού, που περίμενε μέσα από δυο «παρόλες» της Μέρκελ να πανηγυρίσει, να δικαιωθεί, να οργιστεί ή να αναμένει τα εύσημα ενός ασήμαντου αξιωματούχου της Υπερδύναμης, ώστε να υπερηφανευτεί για την εξωτερική πολιτική, να «θυμώσει» βάζοντας κόκκινες γραμμές κλπ.

Ας κλείσουμε όμως με ένα σύντομο επίκαιρο ανεκδοτάκι. (Τα ονόματα και τις χώρες μπορείτε να τα αλλάξετε κατά πως βολεύει τον καθένα).

      Όταν ο Σύρος πρόεδρος Χαφέζ Αλ Άσσαν ,πατέρας των αδελφών Άσσαντ, ένιωσε ότι ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, φώναξε τα παιδιά του που αγωνιούσαν για το πως θα κυβερνήσουν τη χώρα, να τους δώσει τις κατάλληλες ορμήνειες. Αφού ξεπέταξαν τα «εύκολα» σε σχέση με τα εσωτερικά της χώρας, Διοίκηση, Ασφάλεια κλπ, στα οποία βέβαια η εντολή ήταν η με σιδερένια πυγμή εφαρμογή των διαταγμάτων του Κόμματος και της Δυναστείας τους, φτάσανε και στα δύσκολα για τα δυο παιδιά, σχετικά με τις κινήσεις τους στη διπλωματική σκακιέρα και την εξωτερική πολιτική, μιας και η χώρα είναι περικυκλωμένη από «λύκους».

Τότε ο πατέρας τους είπε να μην ανησυχούν. Τους έδειξε τα τηλέφωνα στο γραφείο του και ξεχώρισε ένα κόκκινο, που ήταν σε ιδιαίτερη θέση και τούς είπε:

«Είναι απλό. Οτιδήποτε και αν συμβεί θα έχετε πάντα στο νου σας τούτο το τηλέφωνο. Όταν χτυπήσει θα σας μιλήσει κάποιος Ιγκόρ. Πάντα Ιγκόρ θα τον ξέρετε. Θα κάνετε ότι σας πει…»

Δ.Ρ.