Αναπολώντας το χθες: Τι να κρατήσω, τι να αφήσω…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”99054″ img_size=”full”][vc_column_text]Νόμιζα πως η ζωή είναι μια κωμωδία…

τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι τραγωδία…

Κακόκεφος ξεκίνησα χθες τη μέρα μου. Αυπνίες. Όταν σε πιάνουν οι άτιμες το μυαλό ή θα κολλήσει στα ασήμαντα ή θα ταξιδέψει στο χθες…

Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες… Τα χρόνια δεν τα βάζω μέσα γιατί ακόμη αντιλαμβάνομαι το πεπερασμένο τους λίγο καλύτερα, εκτός από τις λιγοστές αναλαμπές που συμβαίνουν στον καθένα από μία ηλικία κι έπειτα.

Όταν δηλαδή κοιτάζεις πίσω, και επειδή αδυνατείς να καταλάβεις πότε όλα αυτά πέρασαν στο παρελθόν, αλλά και επειδή διαισθάνεσαι ότι για να έχεις τόσα πίσω σου μάλλον δεν έχεις και πολύ μέλλον, στρέφεις απότομα την σκέψη σου «εμπρός».

Περνούν λοιπόν όλα και κυλάνε σαν γάργαρο νεράκι στο ποτάμι της ζωής, αλλά εμένα το κεφάλι μου γεμίζει μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο. Άχρηστα πράγματα τα περισσότερα, που αναγκαστικά καταπιέζουν ό,τι θα άξιζε να σωθεί στη ζωντανή μνήμη. Είναι κι αυτή η ριμάδα η δουλειά, που δεν αφήνει το νου να πάρει ανάσα.

Δεν είναι η σκέψη που κουράζει. Είναι η πληροφορίαπου δεν διαγράφεται έτσι εύκολα και βασανίζει τον ανθρώπινο υπολογιστή. Πράγματι, μπορείς να δεις το μυαλό να κολλάει όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, με την διαφορά ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει η δυνατότητα ενός «format». Διότι, τι συμβαίνει όταν υποβάλλεις έναν υπολογιστή στην καθαρτήριο διαδικασία του «format»; Φυλάς κάπου αλλού εκείνα τα οποία θεωρείς ως τα πλέον πολύτιμα αρχεία, εκείνα που δεν θέλεις να χαθούν με τίποτα, και διαγράφεις όλα τα υπόλοιπα, που απλώς δεσμεύουν χώρο και δυσχεραίνουν την λειτουργικότητα του συστήματος.

Αλλά ακόμη κι αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατό να συμβεί με το νευρικό σύστημα και την ανθρώπινη μνήμη, πάλι πρόβλημα θα υπήρχε. Γιατί σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση, η οποία μοιάζει να έχει βγει από σειρά επιστημονικής φαντασίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξεις τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις…

Και δεν αναφέρομαι φυσικά εδώ σε αγαπημένα πρόσωπα ή στις ευτυχισμένες στιγμές που έχουν εντυπωθεί στο νου, αλλά κυριολεκτώντας, σε μία θάλασσα από γνώσεις, πληροφορίες ερεθίσματα, εντυπώσεις, αναμνήσεις…

Ίσως η απάντηση σε ένα τέτοιο θεωρητικό πρόβλημα να βρίσκεται στη συμβουλή του αείμνηστου παππού μου, ο οποίος κάποτε κλήθηκε κι αυτός να συμβουλεύσει τον γιο του σαν πατέρας. «Να τα δοκιμάσεις όλα, αλλά να κρατήσεις μόνο τα καλύτερα», του είχε πει μια φορά κι έναν καιρό. Μόνο τα καλύτερα…

Βλέπεται κείνα τα χρόνια ήταν πιο εύκολο να πιστεύεις ότι τα όνειρα μπορούν να τραγουδούν πάντα…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]