Αναπολώντας το χθες: Τηλεφωνικά ραντεβού…
…Με τον προκομμένο γνωριστήκαμε στο φροντιστήριο, όταν δίναμε εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο. Φλερτάραμε σε άπταιστα αρχαία και λατινικά, αλλά θες το διάβασμα, θες η σεμνοτυφία της επαρχίας, δεν προχωρήσαμε όσο επιθυμούσαμε και, φαίνεται, μας έμεινε απωθημένο. Εγώ πέρασα στην Αθήνα, στην Πάντειο, κι εκείνος στη Βιομηχανική Θεσσαλονίκης. Διαθέταμε πια δικά μας σπίτια και πλήρη ελευθερία κινήσεων, υποτίθεται, όμως μας χώριζαν πεντακόσια χιλιόμετρα, σκάρτες δέκα ωρίτσες με το τρένο.
Επικοινωνούσαμε κυρίως από το τηλέφωνο που δεν είχαμε. Κατά τις έξι το βραδάκι Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο από κάποιο θάλαμο του ΟΤΕ καλούσα το αμόρε μου, και στον στενό του χώρο απλώνονταν οι ορίζοντες της σχέσης μας. Σφυρηλατήθηκε στα σύρματα γι’ αυτό διαρκεί…
Κατάπληκτη άκουγε ομήγυρις πιτσιρικάδων σε φιλικό σπίτι το βράδυ του Σαββάτου μεσήλικη κυρία να περιγράφει πώς σφυρηλατήθηκε στους τηλεφωνικούς θαλάμους των κεντρικών κτιρίων του ΟΤΕ ο έρωτας με τον σύζυγό της, που απολάμβανε χαμογελαστός την αφήγηση στην άκρη του καναπέ. Άκου τηλεφωνικό ραντεβού; Δεν το χωρούσε ο νους των νεαρών και ζητούσαν να τους κάνουν φραγκοδίφραγκα την όλη διαδικασία· βήμα προς βήμα. Άλλο που δεν ήθελε η μαντάμ, αισθάνθηκε αίφνης να ξαναγίνεται είκοσι ετών κι άρχισε με χειμαρρώδη λόγο την αναπόληση
Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Έτσι είχε ορίσει σοφά, ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα που πάτησαν ποτέ σε αυτήν την γη, υποτιμώντας ωστόσο σαφώς την απίστευτη δύναμη και σημασία του σώματος. Αλλά ακόμη κι αν αποδεχθούμε σιωπηλά και έστω με έναν αυξημένο βαθμό σχετικότητας ότι κάτι τέτοιο ισχύει, είναι τάχα αρκετό; Καταλαβαίνω βέβαια ότι σε έναν κόσμο όπου ειδικά σήμερα η σκέψη τείνει να καταστεί δευτερεύουσα ιδιότητα του ανθρώπινου όντος, το να σκέφτεται κανείς συνιστά ένα μικρό θαύμα. Αρκεί όμως μόνο να σκέφτεσαι. Για την ακρίβεια, η σκέψη από μόνη της, σου εξασφαλίζει συγκεκριμένα πράγματα ωστόσο σίγουρα δεν εγγυάται την ευτυχία.
Θα πρέπει να αναρωτηθείς αν «κοιτάζεις» σωστά. Αν κοίταξες σωστά ή αν κοίταξες όπου, όπως και για όσο έπρεπε, προτού αρχίσεις να επεξεργάζεσαι τα δεδομένα. Και είναι αλήθεια πως το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή, είναι να κοιτάζεις βαθιά μέσα στον εαυτό σου. Κι αν αποφεύγεις να το κάνεις, είναι είτε επειδή φοβάσαι, είτε δεν σου περνάει καν από το μυαλό ότι γίνεται. Κι εδώ θα δικαιώσω την ψυχανάλυση και τον ενίοτε σωτήριο ρόλο της στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, παρότι δεν μου περίσσεψαν ποτέ τα χρήματα για να αναλυθώ στο ντιβάνι.
Από την άλλη ένα ταξίδι στο χθες αποτελεί καμιά φορά τη λύση. Θα δικαιώσω λοιπόν απόλυτα την αναπόληση της συμπαθούς κυρίας -εν ειδει παρότρυνσης – να δούμε την φωτεινή πλευρά της ζωής. Αν λοιπόν δεν μπορείς, αν τέλος πάντων δεν σου βγαίνει να σφυρίξεις χαρούμενα, τότε ψάξε στο χθες. Ψάξε, κι ίσως τελικά ανακαλύψεις κάτι ελπιδοφόρα φωτεινό, να διαπερνά τις «μαύρες» σου.
