Ανακούφιση της μεσαίας τάξης: μια αμφίβολη επιχείρηση

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91171″ img_size=”full”][vc_column_text]Τέτοιος ντόρος για τη λεγόµενη «µεσαία τάξη» δύσκολα θα ξαναγίνει. ∆εν µετρούνται όλα µε το δηλωθέν εισόδηµα, κι αυτό είναι πασίγνωστο. Το πόσο λίγοι φορολογούνται µε τα πραγµατικά τους εισοδήµατα ανήκει στα «κατά συνθήκην ψεύδη» της χώρας. Οι εισπρακτικοί µηχανισµοί του κράτους έχουν καλές επιδόσεις, αλλά όχι και η φορολογική δικαιοσύνη. Αποτέλεσµα: η µεσαία τάξη είναι όρος φτιαγµένος από λάστιχο.

Τα κόμματα δεν έχουν τέτοιο πρόβληµα. Ήδη χρησιµοποιούν ευρέως τον όρο «µικροµεσαίος», ενώ του «µεγαλοµεσαίου» αγνοείται η τύχη.  εκεί, χάνει η µάνα το παιδί, αφού όσο και αν ληφθεί υπόψη το µέτρο της διακατοχής ακινήτων ή άλλο παρόµοιο, δεν µπορεί να παταχθεί το φαινόµενο φορολογουµένων τυπικώς ακτηµόνων που διαβιούν µάλλον χλιδάτα. Ετσι, η µεσαία τάξη παραµένει βαρέως αδικηµένη, υπερφορολογούµενη και απειλούµενη.

Ο ορισμός πάσχει από απώλεια στήριξης. Ωστόσο τα κόµµατα αναγνωρίζουν πως δεν προσέχθηκαν οι µεσαίοι, εννοώντας πως δύσκολα παίρνουν επιδόµατα, και ήρθε πλέον η ώρα τους. Το να παίρνεις από λίγους και να δίνεις στους πολλούς θεωρείται υποχρέωση που όλοι σέβονται. Εντούτοις πλήθος κριτηρίων που ισχύουν, επιτρέπουν σε µερικούς «λίγους» να αντιµετωπίζονται ως «πολλοί». Και αντιστρόφως.

Αυτό δεν ισχύει σε όλες τις χώρες, αλλά στην Ελλάδα επιµένει. Ίσως επειδή ο φόρος θεωρείται η βασική πηγή τροφοδοσίας του κράτους και µόνον αυτός, έµµεσος ή άµεσος. Γι’ αυτό και η αίσθηση πως ήρθε η ώρα της ανακούφισης της µεσαίας τάξης θα παραµείνει άλλη µία φορά µια αµφίβολη επιχείρηση.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]