Αν

Γεωργίου Θ. Ντοά

Δικηγόρου

Σύμφωνα με έρευνα της στατιστικής υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το 86% των Ελλήνων δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς βασικών αγαθών, όπως του νερού και του ηλεκτρικού ρεύματος.

Σύμφωνα επίσης με την ίδια έρευνα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών προβλέπει τη χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασής τους.

Τέλος, η ίδια συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, θέτει ως ύψιστη προτεραιότητα την καταπολέμηση της φτώχειας, και ειδικώς άμεσα της καλπάζουσας ακρίβειας.

Μπροστά στην αδυσώπητη εξέλιξη, η κυβέρνηση «αγρόν αγοράζει» και περί άλλων τυρβάζει, μιλώντας συνεχώς για οικονομικό  θαύμα της χώρας.

Αν όμως οι εξουσιαστές αντί του φωτός της ειλικρίνειας, ακτινοβολούν το πηχτό σκοτάδι της υποκρισίας και του εμπαιγμού μας, αυτό συμβαίνει γιατί και εμείς ως πολίτες το ανεχόμαστε.

Αν δοξάζουμε ψευδολόγους και αλαζονικούς ηγεμονίσκους, νεομεσαιωνιστές και ψευτομεσσιανιστές, τότε αυτοί θα είναι πάντα οι νικητές και οι νομιμοποιημένοι καταπιεστές της αξιοπρέπειάς μας.

Αν αποδεχόμαστε τη νεοφεουδαρχική δεσποτεία, τότε οι εξουσιομανείς ηγεμονίσκοι θα ψιθυρίζουν μεταξύ τους «ο λαός μας επαινεί για τη βαρβαρότητά μας, άρα υπάρχουμε και θα υπάρχουμε ως εξουσιαστές έως τον αιώνα τον άπαντα».

Αν δεν αναζητήσουμε την ουσία και τις αιτίες των πραγμάτων, τότε οι κυβερνητικές νεοθατσερικές «αλήθειες», θα είναι εσαεί εκτός της πραγματικότητας, ψεύτικες, πλαστές, απατηλές ή ακατάληπτες.

Αν δεν αγωνιστούμε για την προστασία του κοινωνικού κράτους δικαίου, τότε γινόμαστε συνυπεύθυνοι, με τους νεοσυντηρητικούς καταστροφείς των ατομικών μας ελευθεριών και των δημόσιων συστημάτων, όπως της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης.

Αν λέμε «ναι σε όλα» στους κυβερνητικούς, τότε αφήνουμε ασύδοτα τα καρτέλ και τις ελίτ να σκυλεύουν πέραν των ανίσχυρων, τη μεσαία και τη μικρομεσαία τάξη, ωθώντας τες βίαια στο κολαστήριο της φτωχοποίησής τους.

Αν δεν κατανοήσουμε ότι εμείς ως λαός, είμαστε οι πολιτικά κυρίαρχοι, τότε δε θα φανούν ποτέ, ούτε καν θα ιχνηλατηθούν ποτέ, οι κινητήριες δυνάμεις της αιτούμενης ριζοσπαστικής αλλαγής των πραγμάτων.

Υπάρχει ελπίδα;

Υπάρχει μόνο αν ο καθένας μας αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του για το κοινό, νεοολιγαρχικό άγος της χώρας, αυτό θα είναι το πρώτο και καθοριστικό βήμα του αγώνα για την άρση του.