Αλλοτινές εποχές: Το πρώτο και μοναδικό προποτζίδικο στο χωριό
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”104808″ img_size=”full”][vc_column_text]
Γράφει ο Θεόδωρος Κόλλιας
Το μαγαζί του πατέρα μου, το Κολλιέϊκο, περιέκλειε ολόκληρη την ιστορία του χωριού, μια και είχαν την ίδια ηλικία πάνω – κάτω και για 70 χρόνια αποτέλεσε το κέντρο του. Πρωτάνοιξε γύρω στο ΄35 από τον Θοδωράκη τον Κόλλια, παππού και συνονόματο με την αφεντιά μου εκ πατρός ημών και υιού του.Ο παππούς λοιπόν ήταν πολύ γόνιμος αλλά πολύ άτυχος, μια και πνίγηκε στη Νέδα το΄44.
Ας ευχηθούμε ότι δεν θα του μοιάσουμε ως προς το δεύτερο, όπως δεν του μοιάσαμε και ως προς το πρώτο μια κι ελόγου μου δεν άπλωσα το γενεαλογικό δένδρο τόσο πολύ, όπως αυτός που άφησε δυο κορίτσια και έξι αγόρια
Τα προπολεμικά χρόνια και μέχρι το ΄58 που κτίσθηκε το μεγάλο πέτρινο σπίτι, το μαγαζί ήταν στο ισόγειο του διπλανού, πριν αυτό κατεδαφιστεί λόγω σεισμού. Αυτό το σπίτι στη μνήμη μου φαντάζει σαν μικρό παλατάκι. Ήταν ένα σπίτι μπαλκονάτο με πολλά ανοίγματα και πολυεπίπεδο πάτωμα. Από το ΄58 περίπου μέχρι τα πρώτα χρόνια της χούντας το μαγαζί στεγάσθηκε δίπλα στο ισόγειο του μεγάλου πέτρινου σπιτιού. Τότε όλο το ισόγειο το κάλυπτε το μαγαζί. Ήταν παντοπωλείο και καφενείο μαζί. Και τι δεν είχε αυτό το μαγαζί. Ακόμη και πετρέλαιο είχε, φωτιστικό, καθαρό το έλεγαν, αλλά και ακάθαρτο για τις ποτιστικές μηχανές. Η εξαγωγή από το βαρέλι και το γέμισμα του μπουκαλιού γινόταν με αναρρόφηση από το στόμα με ένα λάστιχο. Πόσες και πόσες φορές, συνήθως όταν το βαρέλι είχε λίγο πετρέλαιο, δεν είχα καταπιεί από δαύτο! Υγεία μου έλεγαν οι μεγάλοι, σου καθαρίζει τα έντερα, τέλος πάντων. Από τότε πάντως έχω να δω τέτοια βαρέλια. Ένα διάστημα μάλιστα το μαγαζί είχε ακόμη και παντόφλες, εσώρουχα και είδη σιδηρουργείου. Super market με τα όλα του. Επιβεβαίωση είναι η ταμπέλα που κρέμεται ακόμη στην είσοδο και που ξεπέρασε το μισό αιώνα.
Το απίθανο και καταπληκτικό ήταν που για ένα μεγάλο διάστημα, περίπου τη δεκαετία ΄60 – ΄70, αυτό το θρυλικό μαγαζί ήταν πρακτορείο Τύπου και Περιοδικών κι ακόμα προποτζίδικο. Δυστυχώς αυτό ήταν το πρώτο και μοναδικό σε όλη την ιστορία του χωριού. Εκείνη τη δεκαετία πρέπει να ήταν, στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια, γιατί θυμάμαι όταν έρχονταν οι εφημερίδες (1) άρπαζα υπό μάλης τα περιοδικά και έτρεχα επάνω στο σπίτι και τα διάβαζα μονορούφι. Δεν άφηνα κανένα περιοδικό αδιάβαστο, σε όλα τα φωτορομάντζα (εικονογραφημένα σίριαλ) ήμουν τακτικότατος αναγνώστης, μανιώδης.
Λοιπόν πολλές ωραίες ιστορίες από εκείνα τα χρόνια θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση και νοσταλγία. Μία από τις πιο χαριτωμένες έχει να κάνει με το ΠΡΟΠΟ, που μην ξεχνάτε, τότε έκανε τα πρώτα του βήματα.
Απογευματάκι της Τρίτης ήταν γιατί διάβαζα τη φρέσκια ΟΜΑΔΑ για τον Δομάζο, το Σιδέρη, τον Μποτίνο και τους άλλους τότε ημίθεους , όταν ήρθε σιμά πάνω από τον πάγκο ένας λεβεντάκος, ο Κώστας Θ. Παπακυριακόπουλος, ο κοσμοαγάπητος Κάκαρης ή Τίτας και μου λέει:
– Ρε μάτι (2) θέλω να παίξω προπό, τσέρεις εσύ;
– Ναι πάρε ένα δελτίο, συμπλήρωσέ το και δώστο μου .
-Το έχω έτοιμο νάτο…
Και πράγματι βγάζει από την τσέπη του το δελτίο και μου το δίνει…
Τι να δω, το είχε γράψει μεν με ένα επισταμένο τρόπο αλλά εντελώς άσχετο,πρωτοποριακό. Αντί 1 Χ 2 έγραφε το σκορ για κάθε ζευγάρι των ομάδων:
Παναθηναϊκός – Εθνικός 3- 1
ΑΕΚ – Απόλλων Αθηνών 2-0
ΠΑΟΚ – Άρης 1-1
και έτσι με αυτόν τον τρόπο είχε συμπληρώσει όλες τις στήλες.
– Μάτι όχι έτσι και του εξήγησα τον τρόπο με το 1 Χ 2 και τι μου λέει;
– Τι λες ρε μάτι έτσι είναι πολύ εύκολο, θα το πιάσω σίγουρα.
Και έτσι που λέτε για τον επόμενο μήνα ο καλός φιλαράκος μου ο Κώστας ήταν ο τακτικότερος παίχτης. Δεν ξέρω ίσως ακόμη να το κυνηγάει, ξέρω όμως ότι ο Κώστας πρόκοψε και μακροημερεύει και χωρίς να πιάσει δεκατριάρι, καθότι είναι πρώτος νοικοκύρης και δουλευταράς!
(1) Οι εφημερίδες έρχονταν με το τραίνο και πολλάκις, όταν αυτό δεν είχε πελάτη και δεν σταματούσε, τις πετούσαν εν κινήσει, οπότε καταλαβαίνετε πώς έφταναν οι εφημερίδες, ήταν δεμένες βέβαια με γερό σπάγκο αλλά δεν γλίτωναν το στραπατσάρισμα. Και τι δεν υπήρχε, η Ακρόπολη, η Αυγή, το Βήμα, η Βραδυνή, ο Ελεύθερος Κόσμος, η Νέα Πολιτεία σε καθημερινή βάση εκτός από την ΟΜΑΔΑ που ήταν εβδομαδιαία κάθε Τρίτη. Από κοντά και όλα τα περιοδικά, ο Θησαυρός, το Ντόμινο, η Βεντέτα, το Ρομάντσο, ο Ταρζάν, ο Μικρός Καουμπόυ κι άλλα που δεν μου έρχονται στο νου και στη θύμηση.
(2) Η προσφώνηση “μάτια μου” “ματάκια μου” είναι αρκετά συχνή στα μέρη μας και μάλιστα από γυναίκες για αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά ο Κώστας την είχε προσφάι για όλους μέχρι που το είχε παρωνύμι.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
