Άλλη μια μέρα στον παράδεισο

Η θάλασσα. Ο ήλιος. Τα βουνά. Τα δέντρα. Η πέτρα. Τα ποτάμια. Τα δάση. Η νυχτερινή αύρα. Το φεγγάρι. Ένας τόπος γεμάτος ιστορία. Γεμάτος μύθους και μαγεία. Ένας επίγειος παράδεισος, ο οποίος μετατρέπεται διαρκώς,με διαφορετικές αφορμές, σε κόλαση. Αυτό είναι το σύγχρονο δράμα μιας κατά τα άλλα θαυμάσιας χώρας με απεριόριστες δυνατότητες, και ενός λαού ο οποίος θα μπορούσε να είναι πολύ μπροστά, παράδειγμα προόδου και ευημερίας, και δυστυχώς έχει μείνει απελπιστικά πίσω.

Ποιος φταίει; Προφανώς είναι σύνθετο το πράγμα και οφείλει κανείς να ξετυλίξει το νήμα από το μακρινό παρελθόν, αλλά το βασικό συμπέρασμα, και τότε, και τώρα, είναι πως με κάποιον τρόπο, σε τούτη τη χώρα κανείς δεν ευθύνεται για τίποτα. Καίγεται το σύμπαν, δε φταίει το κράτος. Πλημμυρίζουν τα πάντα, δε φταίει το κράτος. Βυθίζονται οι πολιτείες στο χιόνι, δε φταίει το κράτος. Πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι εκτός εντατικής, δε φταίει το κράτος. Πνίγονται στη θάλασσα γυναικόπαιδα, δε φταίει το κράτος. Συγκρούονται τρένα, δε φταίει το κράτος. Ταξιδεύουν ορδές νεοναζί διασχίζοντας τη μισή χώρα για να μαχαιρώσουν, ούτε εδώ φταίει το κράτος. Ε τότε, ποιος φταίει βρε παιδιά; Γιατί, δεν μπορεί, κάποιος θα πρέπει να φταίει για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν γύρω μας. Ή εμείς, ή εσείς, ή αυτοί, ή όλοι μαζί, αλλά πάντως, κάποιος θα πρέπει να  φταίει.

Η ζωή δεν στερείται πικρού αν και όχι απαραίτητα διδακτικού χιούμορ. Αμέσως μόλις ολοκλήρωσε την τοποθέτησή του για το χρονικό της δολοφονίας του 29χρονου οπαδού της ΑΕΚ, ο ραδιοφωνικός παραγωγός-δημοσιογράφος γνωστού σταθμού, προανήγγειλε με τυπική αδιαφορία ότι «πάμε σε ένα τραγούδι και επιστρέφουμε». Το τραγούδι «Άλλη μια μέρα στον παράδεισο», ήταν εκτός θέματος και αταίριαστο με όσα προηγήθηκαν. Κι όμως, παρότι μιλά με εύθυμο τόνο για τελείως διαφορετικά πράγματα, ταίριαζε άριστα με το εθνικό μας αδιέξοδο. Γιατί και εμείς ζούμε την κάθε μέρα στον παράδεισο, προσευχόμενοι κρυφά να μη φέρει στο προσκήνιο άλλη μια κόλαση …

Ο εκδότης