Αλέξης Μητρόπουλος : Φόρος και εισφορές στα φιλοδωρήματα

Με βάση τον μνημονιακό νόμο 4172/2013

Η γενικευμένη χρήση των POS διευκόλυνε την εφαρμογή της απαράδεκτης μνημονιακής διάταξης

Τον τελευταίο καιρό έγινε πολλή συζήτηση για πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου που θεωρεί τα φιλοδωρήματα ως «εισόδημα εκ της μισθωτής εργασίας», στο οποίο επιβάλλονται και φόροι και εισφορές. Πολλοί αναλυτές από τα ΜΜΕ και ειδικοί επιστήμονες φάνηκε να αγνοούν όμως ότι ο Άρειος Πάγος στηρίχθηκε σε Νομολογία που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται τουλάχιστον από 30ετίας!

Σύμφωνα με τη Νομολογία αυτή, τα φιλοδωρήματα, αναφορικά με τη φορολογική και ασφαλιστική τους αντιμετώπιση, διακρίνονταν έως το 2013 ως εξής:

α) τα φιλοδωρήματα που προβλέπονταν από τον νόμο και υπολογίζονταν ως ποσοστό επί της αξίας των εκδιδομένων λογαριασμών, θεωρούνταν ευθέως «εισόδημα εκ της μισθωτής εργασίας» και συνεπώς επιβαρύνονταν με φόρο εισοδήματος αλλά και με τις ανάλογες ασφαλιστικές εισφορές και

β) τα φιλοδωρήματα που προσφέρονταν προαιρετικά ή εξ ελευθεριότητας από τους πελάτες προς τους εργαζόμενους χωρίς τη μεσολάβηση ή/και τη γνώση του επιχειρηματία ή της επιχείρησης. Τα φιλοδωρήματα αυτά ΔΕΝ θεωρούνταν «εισόδημα εκ της μισθωτής εργασίας» και συνεπώς δεν δηλώνονταν, δεν φορολογούνταν και δεν εισφοροδοτούνταν.

Το καθεστώς αυτό άλλαξε ο δευτερομνημονιακός ν. 4172/2013 Συγκεκριμένα, στο άρθρο 12 (παρ. 3 περίπτωση α)  ορίζεται ότι « Ως ακαθάριστα εισοδήματα από μισθωτή εργασία και συντάξεις θεωρούνται τα εξής: α) ημερομίσθιο, μισθός, επίδομα αδείας, επίδομα ασθενείας, επίδομα εορτών, αποζημίωση μη ληφθείσας άδειας, αμοιβές, προμήθειες, επιμίσθια και φιλοδωρήματα… .»

Έτσι, σύμφωνα με τη δευτερομνημονιακή αυτή διάταξη, τα φιλοδωρήματα, χωρίς καμία διάκριση πλέον, συνιστούν εισόδημα εκ της μισθωτής εργασίας, επί των οποίων συνεπώς επιβάλλονται τόσο φόρος εισοδήματος όσο και ασφαλιστικές εισφορές, αφού αποτελούν τμήμα τού ακαθάριστου εισοδήματος του μισθωτού που αποκτάται στο πλαίσιο «υφιστάμενης, παρελθούσης ή μελλοντικής εργασιακής σχέσης».

Συνεπώς ο Άρειος Πάγος στηρίχθηκε κυρίως στην προηγούμενη Νομολογία του, αλλά και στον μεταγενέστερο μνημονιακό νόμο 4172/2013, ο οποίος για πρώτη φορά εφαρμόζεται στην πληρότητά του μετά τη γενικευμένη εισαγωγή των POS σε όλες ανεξαιρέτως τις επιχειρήσεις.

Είναι αυτονόητο ότι εφεξής οι αρμόδιες ελεγκτικές-οικονομικές αρχές έχουν δικαίωμα, αν δεν ακυρωθεί ή δεν τροποποιηθεί ο μνημονιακός νόμος , να φορολογούν τόσο τους πελάτες που χορηγούν τα φιλοδωρήματα στους εργαζόμενους, όσο και τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους.