ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Ζήσε (ξανά) το μύθο σου στην Ελλάδα
Μια μικρή ιαπωνική πόλη αποφάσισε να εμποδίσει τη δημοφιλέστατη θέα προς το μαγευτικό, χιονοσκεπές όρος Φούτζι από ένα συγκεκριμένο σημείο, που στενάζει καθημερινά από αμφιλεγόμενης συμπεριφοράς τουρίστες.
Τουλάχιστον στη μία πλευρά ενός πολυσύχναστου δρόμου, η θέα προς το ύψους 3.776 μέτρων συμβόλου της Ιαπωνίας έχει πια εξαφανιστεί, καθώς οι τοπικοί αξιωματούχοι τελείωσαν έναν φράχτη 20 μέτρων επί 2,5 μέτρα για να εμποδίσουν ένα σημείο λήψης φωτογραφιών, το οποίο είχε γίνει υπερβολικά δημοφιλές μεταξύ των τουριστών. Για τους ντόπιους, η μάζα των επισκεπτών και η άρνησή τους να υπακούσουν στους κανόνες σχετικά με τα σκουπίδια και τη στάθμευση, αποτελούσαν μεγάλη ενόχληση και κυκλοφοριακό εφιάλτη.
Όλα αυτά στην Ιαπωνία, δηλαδή σε ένα σοβαρό κράτος, όπου οι κανόνες προορίζονται για να τηρούνται και οι αρχές δεν αστειεύονται. Η σύγκριση με το ελληνικό κράτος, όπου ο καθένας κάνει περίπου ό,τι γουστάρει, μοιάζει τραγελαφική.
Πέρυσι τέτοια εποχή, η κοινή γνώμη είχε σοκαριστεί από τις ξύλινες πλατφόρμες των καφέ μέσα στη θάλασσα της Ρόδου και τους σερβιτόρους «κολυμβητές», οι οποίοι έμπαιναν μέχρι το λαιμό στο νερό προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους θαμώνες. Μετά από το σούσουρο που δημιουργήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ αλλά και τις παρεμβάσεις των αρμόδιων υπουργών και εισαγγελέα, δόθηκε διορία απομάκρυνσης των ξύλινων και μεταλλικών κατασκευών από τη θάλασσα.
Τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο και παρά την «φασαρία» που προκλήθηκε, ο ίδιος επιχειρηματίας ξεκίνησε τη σεζόν κανονικά, με τις εξέδρες στη θάλασσα και τους δύσμοιρους τους σερβιτόρους να είναι αναγκασμένοι να βγάζουν το μεροκάματό τους κολυμπώντας.
Κάπου εκεί φαίνεται ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι, το συγκεκριμένο μαγαζί έγινε ξανά viral στα social, και έτσι κλιμάκιο υπαλλήλων της Κτηματικής Υπηρεσίας Δωδεκανήσου, με τη συνδρομή της ΑΑΔΕ και της αστυνομίας, αποφάσισε να επισκεφθεί το «θαλάσσιο» beach bar, όπου είχαν τοποθετηθεί οι παράνομες κατασκευές με ομπρελοκαθίσματα, τόσο στην παραλία όσο και εντός της θάλασσας, και προχώρησαν στη σφράγιση του χώρου. Τι έκανε τότε ο επιχειρηματίας, παρά την σφράγιση και την ρητή απαγόρευση κάθε οικονομικής δραστηριότητας; Ξήλωσε τις κορδέλες και άρχισε να δουλεύει το μαγαζί κανονικά!
Ακολούθησε βέβαια αυτόφωρο για το νόμιμο εκπρόσωπο της επιχείρησης και πρόστιμο αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι η πλήρης περιφρόνηση του νόμου και κάθε νόμου από μια, και οι συνθήκες εργασίας στον τουρισμό και στην εστίαση από την άλλη, διότι αποδεικνύεται στην πράξη για ακόμη μία φορά ότι στη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, όλα επιτρέπονται. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να γίνει κάτι σε αυτό το θερινό μνημείο εξευτελισμού και αναξιοπρέπειας, στο οποίο η ανθρώπινη τιμή ορίζεται με βάση το μέγεθος του φιλοδωρήματος, όμως και πάλι, ο εκάστοτε επιχειρηματίας θεωρεί ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει.
Και δεν υπάρχει σοβαρό θέμα μόνο στη Ρόδο ή μόνο στα δημοφιλή ελληνικά νησιά, τα οποία κάθε χρόνο βυθίζονται από Έλληνες και τα τελευταία χρόνια κυρίως από ξένους τουρίστες, αλλά σε κάθε τουριστική γωνία της χώρας. Άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται υπό απάνθρωπες συνθήκες.
Άνθρωποι που εργάζονται από το πρωί έως αργά τη νύχτα. Άνθρωποι που εργάζονται «μαύρα». Άνθρωποι οι οποίοι αναγκάζονται να διαμένουν σε ακατάλληλα καταλύματα. Αυτό θα πει «ζήσε ξανά το μύθο σου στην Ελλάδα». Μόνο που για να ζήσουν οι τουρίστες τον μύθο τους, κάποιοι ζουν για μήνες έναν εφιάλτη, με το κράτος και τις αρχές συνήθως να παρακολουθούν από διακριτική απόσταση.
