ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Τον έκλαψε η Δεξιά της Δεξιάς

Του Πάνου Τριγάζη

Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι τον έκπτωτο τέως βασιλιά Κωνσταντίνο θα συνόδευε στην τελευταία κατοικία του πολύς κόσμος και τούτο διότι ακόμα και τον Δεκέμβριο του 1974 που έπνεε ισχυρότατος δημοκρατικός άνεμος στη χώρα μας, η μοναρχία είχε αποσπάσει ποσοστό 31% στο δημοψήφισμα, το οποίο όμως υπήρξε νικηφόρο για τη δημοκρατία και την ομαλότητα στον τόπο. Επιπλέον, για την κηδεία του Γκλίξμπουργκ είχε δώσει σήμα κινητοποίησης της Ακροδεξιάς ο πρώην πρωθυπουργός της Ν.Δ., γνωστός «μακεδονομάχος» Αντώνης Σαμαράς.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η μοναρχία σ’ αυτή τη χώρα έχει συνδεθεί με εθνικούς μύθους και θρύλους, σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά, την «ανωριμότητα» των Ελλήνων να αυτοκυβερνηθούν, το σαράκι του διχασμού κ.λπ. Αν σταθούμε στο τελευταίο, πίσω από κάθε καταστροφικό εθνικό διχασμό μετά το 1821, βρέθηκε η μοναρχία, που ουδέποτε υπηρέτησε την ενότητα του έθνους.

Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Γκλίξμπουργκ, αν και νέος στην ηλικία όταν ανήλθε στον θρόνο, τουλάχιστον δύο φορές έπαιξε το παιχνίδι του διχασμού της χώρας και του λαού. Πρώτα με το παλατιανό πραξικόπημα του 1965, με το οποίο ανετράπη ο πρωθυπουργός του 52% Γεώργιος Παπανδρέου, και στη θέση του ορκίστηκε άρον άρον ο ανεκδιήγητος «Γαργάλατας», με αρχιτέκτονα της αποστασίας μερίδας της Ενωσης Κέντρου τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Πρωτοχρονιά του 1966, ο μονάρχης στο σχετικό μήνυμα στον ελληνικό λαό είχε χαρακτηρίσει «μίασμα» τον κομμουνισμό, και «μιάσματα τους κομμουνιστάς», παρότι πολλοί εξ αυτών ήδη κοσμούσαν τη Βουλή των Ελλήνων, τιμούσαν δε το έθνος με τις επιδόσεις τους στις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες, ακόμα και ως πρόσφυγες στις τότε σοσιαλιστικές χώρες.

Μέγιστο έγκλημά του και παράβαση του όρκου του ότι όρκισε την κυβέρνηση των επίορκων πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, το 1967, υιοθετώντας στην ουσία ένα δικό του παιδί που ήταν η χούντα, γέννημα δικού του βιασμού στη δημοκρατία. Πασίγνωστες οι συνέπειες, με κορυφαία την και σήμερα συνεχιζόμενη κυπριακή τραγωδία. Και έρχονται τώρα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. και προσβάλλουν την εθνική μνήμη, δηλώνοντας ότι «δεν έκανε κακό στον τόπο».

Αναμενόμενη, ωστόσο, η στάση μεγάλης μερίδας του κυβερνώντος κόμματος, που με Μητσοτάκη αρχηγό έχει απομακρυνθεί από την καραμανλική παράδοση της Μεταπολίτευσης. Πολύ περισσότερο, διότι μοναρχία και Δεξιά στην Ελλάδα ήταν πάντοτε «εις σάρκα μίαν». Μαζί εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου, με συνέπεια τη Μικρασιατική Καταστροφή, μαζί εναντίον της ένδοξης αντιφασιστικής Εθνικής Αντίστασης, μαζί στον αιματηρότατο Εμφύλιο, μαζί στον μετά τον εμφύλιο ακρωτηριασμό της δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας…