ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Το μεγάλο στοίχημα
Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Κάποιοι προσποιούνται με μία κάποια δυσκολία ότι δεν τον βλέπουν. Μιλούν δυνατά περί ανέμων και υδάτων, κάνουν έντονες χειρονομίες, επιχειρούν με κάθε τρόπο να τοποθετήσουν την ατζέντα της συζήτησης οπουδήποτε αλλού εκτός από το προφανές.
Συνήθως η έκφραση «there is an elephant in the room» αναφέρεται σε ένα πρόβλημα το οποίο κάνουν ότι δεν βλέπουν, αλλά τελικά δεν μπορούν να το αγνοήσουν, γιατί είναι πολύ μεγάλο και μες στα πόδια τους. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, -αρέσει δεν αρέσει- είναι ένας ελέφαντας, ο οποίος μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και αναπόφευκτα καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο στο πεδίο της εξουσίας;
Και υπ’ αυτήν την έννοια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα μιας αριστερής ή τέλος πάντων κεντροαριστερής αλλά σε κάθε περίπτωση προοδευτικής εναλλακτικής διακυβέρνησης, η οποία φαίνεται πως δεν ήταν παρένθεση, αλλά άνω τελεία. Δεν είναι μόνο ο ομολογουμένως υψηλός αριθμός μελών, ο οποίος προσήλθε στην κάλπη την προπερασμένη Κυριακή και το γεγονός αυτό λέει ήδη πολλά καθώς δεν αποτελείται από περιστασιακούς ψηφοφόρους. Κυρίως αυτό το οποίο αξίζει ειδικής μνείας, είναι οι συζητήσεις που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες. Που έλαβαν και λαμβάνουν χώρα αυτές οι συζητήσεις; Κάτω, στην αγορά, στον κατεξοχήν τόπο όπου διεξάγεται η πολιτική από αρχαιοτάτων χρόνων σε τούτη τη χώρα.
Θαρρείς πως όλη αυτή η ηχηρή απουσία ειδήσεων ή αναφορών στην εκλογική διαδικασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ερέθισε το ενδιαφέρον των πολιτών αντί να το εξαλείψει. Μα κάπου έκανε μπαμ! Τόση μούγκα βρε παιδί μου; Τόση αδιαφορία για ένα κόμμα το οποίο καλώς ή κακώς κυβέρνησε τη χώρα και εξίσου καλώς ή κακώς μπορεί να κληθεί να την ξανακυβερνήσει; Κάτι μισόλογα μόνο ακούστηκαν, δυο αράδες γράφτηκαν και έπαιξαν χαμηλά. Ούτε απευθείας συνδέσεις, ούτε ρεπορτάζ, ούτε παραπολιτικά, τα οποία τα περίμεναν πως και πως σε ορισμένες αίθουσες συντάξεων αλλά, προς απογοήτευσή τους, αυτή τη φορά οι συνήθεις αντιρρησίες δεν τους έκαναν τη χάρη. Περισσότερο δηλαδή ακούστηκαν σχόλια, έστω και πικρόχολα ή ειρωνικά, από άλλα κόμματα, παρά από τα Μ.Μ.Ε.
Η πυκνή ειρωνεία όμως και ο ακατάσχετος σαρκασμός, όταν δε συνοδεύονται από μία σοβαρή πολιτική ανάγνωση, όσο καυστική ή επικριτική κι αν είναι, υποδεικνύει την αστειότητα των επικριτών, και εν μέρει τουλάχιστον, και των πολιτικών φορέων τους οποίους εκπροσωπούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρα κόμμα εξουσίας, κάτι σαν το παλαιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο και πλέον με αυτήν την ταυτότητα επιχειρεί να παγιώσει τον ρόλο του ως εκφραστή, πέραν των χαμηλών στρωμάτων, της μεσαίας τάξης. Και όταν μιλάμε για μεσαία τάξη, μιλάμε καταρχήν για εκείνο το κομμάτι της το οποίο ουσιαστικά διαμαρτυρήθηκε με την ψήφο του για τις «αδικίες» του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.
«Perspective», λένε οι Αμερικάνοι και είδες πως αλλάζουν ξαφνικά οι όροι του παιχνιδιού; Μόνο που η ζημιά η οποία έχει γίνει είναι πολύ μεγάλη. Όταν παθαίνουν εγκεφαλικό και μένουν στο τόπο άνθρωποι οι οποίοι απλώς άνοιξαν τον λογαριασμό του ρεύματος –πραγματική περίπτωση συνταξιούχου που ξεψύχησε από τη στενοχώρια και την απελπισία του– τα πράγματα είναι σε οριακό σημείο γι’ αυτήν την κοινωνία. Εφόσον όμως ο Αλέξης Τσίπρας εκφράζει απερίφραστα τη φιλοδοξία του να ηγηθεί ξανά της χώρας, η Κουμουνδούρου οφείλει τουλάχιστον να θέσει τις βάσεις για την οικοδόμηση ενός πραγματικά λαϊκού μετώπου, με απολήξεις σε όλο το εύρος του κοινωνικού σώματος.
Με άλλα λόγια, το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ουσιαστική κοινωνική εκπροσώπηση, η οποία δύναται να πραγματωθεί μόνο μέσα από την ενεργή παρουσία των πολιτών στις τάξεις του. Καλοδεχούμενα λοιπόν είναι τα χιλιάδες νέα μέλη, αλλά όταν σε ένα νομό λαμβάνεις 35% στις εθνικές εκλογές και 17% στις αυτοδιοικητικές, είναι σαφές ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Δεν είναι καθόλου εύκολο και προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Ωστόσο είναι απαραίτητο να συμβεί, και για να μεταχειριστώ και μία προσφιλή φράση των φοιτητικών μας χρόνων, ίσως και να είναι ιστορικά αναγκαίο.
