ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας

Η προπαγάνδα ήταν απλή. Απλή αλλά πιασιάρικη: οι κρατικές εταιρείες ήταν ελλειμματικές. Γιατί οι εργαζόμενοι ήταν πολλοί και πληρώνονταν πολλά, γιατί οι συνδικαλιστές ήταν τεμπέληδες. Συνδικαλιστές συγκεκριμένοι, που κάθε μέρα τους καθιστούσαν τα κανάλια γνωστούς στο πανελλήνιο ως ενόχους για τη «χρεωκοπία» του ελληνικού δημοσίου. Το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να συντηρεί τέτοιες εταιρείες. Δεν έπρεπε να υπάρχουν. Έπρεπε να ιδιωτικοποιηθούν, δηλαδή να δοθούν σε ιδιωτικά μονοπώλια και έτσι θα δούλευαν καλύτερα.

«Ορθολογικότερα». Ο ιδιώτης-κάτοχος θα είχε συμφέρον να έχει πιο σύγχρονα μέσα, που θα δούλευαν πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά, πιο φτηνά, με λιγότερους εργαζομένους χωρίς να απεργούν. Και επειδή θα μας ήθελε πελάτες θα έριχνε και το κόστος. Όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι.

Το σχέδιο προωθήθηκε εκβιαστικώς από την Ε.Ε., με πρώτη τη Γερμανία και με λογής τροϊκανούς και τεχνικά κλιμάκια. Χρηματοδοτήθηκε από τους καθεστωτικούς τραπεζίτες και υλοποιήθηκε με το ξεπούλημα σχεδόν ή και τελείως τζάμπα της κρατικής περιουσίας σε ξένα μονοπώλια και ντόπιους ολιγάρχες. Μάλιστα, η λεηλασία πήρε και μια άλλη μορφή ακόμα πιο επικίνδυνη: μεγάλες ΔΕΚΟ, έσπαγαν σε 3 και 4 κομμάτια, με το δημόσιο να κρατά τις απαξιωμένες υποδομές και τα ιδιωτικά ή ξένα κρατικά μονοπώλια να παίρνουν την κερδοφόρα, μονοπωλιακή παροχή υπηρεσιών. Ένα νεοφιλελεύθερο μάνατζμεντ, σπασμένο σε τρία και τέσσερα σημεία διαλύει κάθε πιθανότητα χρηστής διοίκησης.

Κάποιοι τολμούσαν να πουν ότι φτιάχναμε ιδιωτικά μονοπώλια, τα οποία πάντα (μα πάντα) αποδεικνύονται χειρότερα από τα κρατικά μονοπώλια, διότι σε όλα τα προβλήματα των τελευταίων προσθέτουν την ιδιωτική κερδοσκοπία. Ότι τα ιδιωτικά μονοπώλια θα αποδεικνυόταν ανεξέλεγκτα και καταστροφικά για τους καταναλωτές. Ότι οι ΔΕΚΟ έπρεπε να μείνουν εκτός επιχειρηματικών κριτηρίων λειτουργίας ακόμα και αν ήταν μετρίως ελλειμματικές. Ότι πολλές από τις ΔΕΚΟ δεν ήταν καν ελλειμματικές, πλην κατά βάση των αστικών συγκοινωνιών, οι οποίες όμως είναι πάντα και παντού ελλειμματικές. Ότι οι κρατικές εταιρείες μπορούσαν και έπρεπε να βελτιώσουν τη λειτουργία τους, αλλά ότι έπρεπε να μείνουν εταιρείες κοινής ωφέλειας, με ασφαλείς υπηρεσίες για όλους, ακόμα και μεγαλύτερου κόστους. Μάταια. Ποιος μπορούσε να επικρατήσει επί των ολιγαρχών, των αγορασμένων πολιτικών και των τηλε-παπαγάλων;

Κάπως έτσι πουλήσαμε κάθε υποδομή, κάθε εταιρεία κοινής ωφέλειας. Έκτοτε, η ρεμούλα έχει γιγαντωθεί. Δεν σταματάει πουθενά. Δεν μιλάμε για κάποιο συνδικαλιστή που (κακώς, κάκιστα) διπλοπληρώνεται εισιτήριο για κάποιο ταξίδι, αλλά για πραγματική λεηλασία. Οι κεντρικοί δρόμοι κλείνουν, όταν υπάρχει κακοκαιρία και οι εταιρείες δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη. Οι υποδομές λειτουργούν ολοένα συχνότερα με τρόπο οριακό, επικίνδυνο. Οι ολιγάρχες αρπάζουν τα έσοδα και την περιουσία που έχτισε ο ελληνικός λαός, ενώ οι πρώην εταιρείες κοινής ωφέλειας καταστρέφονται για να επιδοτούν εκείνες των ολιγαρχών. Και πλέον έχουμε δεκάδες νεκρούς. Δίπλα στους χιλιάδες νεκρούς από την ιδιωτικοποίηση της υγείας και τη διάλυση του ΕΣΥ, που περνούν κάθε χρόνο απαρατήρητοι από όλους πλην των δικών τους.

Η επιστολή της Δημοκρατικής Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Σιδηροδρομικών είχε αποκαλύψει ήδη από τις 7 Φεβρουαρίου τα πολλά προβλήματα ασφαλείας στον ελληνικό σιδηρόδρομο.

Πολύ έγκαιρα και όχι μία φορά οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ είχαν προειδοποιήσει δημοσίως για τα ελλείμματα ασφαλείας του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου, ήδη πολύ πριν την τραγωδία στα Τέμπη.

Μπορεί το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο να μετέδωσε μόνο την τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης του Σωματείου Εργαζομένων ΣΤΑΣΥ για την αναστολή της στάση εργασίας στον ΗΣΑΠ, ωστόσο δεν μπορεί να μείνει κρυμμένη η σοβαρότατη καταγγελία.

Το Σωματείο τονίζει ότι «σήμερα θρηνούμε τους συμπολίτες μας που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη γιατί κάποιοι αδιαφόρησαν στις εκκλήσεις των εργαζομένων. Όταν οι εργαζόμενοι μιλούν για έλλειψη προσωπικού, για απαξίωση των εγκαταστάσεων και των υποδομών, για την ελλιπή συντήρηση του τροχαίου υλικού, για την παραβατικότητα σε όλο το μήκος του δικτύου, κάποιοι αρμόδιοι σφύριζαν αδιάφορα».

Μάλιστα, οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν πως «σήμερα από ντροπή και μόνο, θα έπρεπε να βλέπαμε τις παραιτήσεις όλων αυτών των φωστήρων που πιστεύουν ότι ο σιδηρόδρομος μπορεί να λειτουργήσει στον αυτόματο πιλότο. Σήμερα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου μεταφορών θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί σύσσωμη».

Ναι. Θα διεξαχθεί έρευνα, θα αποδοθούν ευθύνες, θα γίνουν εξαγγελίες για έργα στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Όλα μετά την τραγωδία. Κατά το σύνηθες.

Την ίδια ώρα είναι οι ζωές των δικών μας παιδιών που χάνονται στα τρένα, στους αυτοκινητόδρομους, στα νοσοκομεία που καταρρέουν, στις εκατοντάδες απαξιωμένες κοινωνικές δομές. Ως ποτέ άραγε θα το ανεχόμαστε…