ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Panic Button – Το κουμπί του κινδύνου

Θα ήθελα, τέλος, να επισημάνω ότι ποτέ δεν «επινόησα» το αφήγημα ότι δήθεν έπεσε η σύζυγός μου από την σκάλα • την εκδοχή αυτή την επέλεξε η ίδια (παρά την διαφωνία μου), για την προστασία των παιδιών μας, διότι αρχικά θεώρησε ότι έτσι θα τα προστατεύσει από την αρνητική δημοσιότητα. Σε κάθε περίπτωση, σέβομαι και υποκλίνομαι στην απόφασή της να καταθέσει τι ακριβώς συνέβη

Απόστολος Λύτρας

Η εκκλησία πιστεύει στη μετάνοια, εμείς όμως όχι. Το λέω με κάθε σεβασμό στους ενάρετους πνευματικούς, τους αληθινούς διδασκάλους τους πνεύματος του Ιησού, που τους έκλεψαν με τεράστια επιτυχία το copyright της αληθινής ηθικής επανόρθωσης. Γιατί αυτό «μαρτυρούμε». Παντού και πάντοτε τα ίδια. Το ίδιο παραμύθι. Μετανοούντες οι οποίοι δεν μετανόησαν ποτέ. Μεταμελήσαντες οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν έδειξαν καμία μεταμέλεια, παρά μόνο γνώριζαν πολύ καλά πως να παίζουν το παιχνίδι. Δυστυχώς για δαύτους, καμιά φορά συμβαίνουν και «ατυχήματα». Καμιά φορά η αλληλουχία των πραγμάτων αποδεικνύεται απόκρυφη και απρόβλεπτη.

Από τις απαρχές της σοφιστείας υπάρχουν αυτά. Αν μας δίδαξε κάτι ο Σωκράτης, είναι πως η τέχνη του λέγειν είναι και μπορεί να είναι απεριόριστη, όσο και ολότελα ψευδής. Αντικειμενικά, πολιτικά και ηθικά ψευδής. Αδιαμφισβήτητα, το λέγειν σαγηνεύει τους ανθρώπους. Τους καθιστά ανίδεους, ενώ έχουν ιδέα. Τους κάνει να καταπίνουν το εκάστοτε εύπεπτο αφήγημα αμάσητο. Τελικά, τους παρωθεί να υιοθετήσουν μίαν άλλη εκδοχή –δεν είναι τυχαία η επιλογή των λέξεων εδώ–, ενώ η καρδιά τους τους λέει ξεκάθαρα κάτι άλλο. Ενώ μπορούν να φανταστούν σχετικά εύκολα τι έχει συμβεί, ποια είναι η αλήθεια, κι ας μην έχουν όλα τα στοιχεία στη διάθεσή τους. Ακόμα χειρότερα, ορισμένες φορές τα στοιχεία είναι αδιάψευστα και πάλι όμως, σταδιακά και επίμονα, χτίζονται υποτιθέμενα ελαφρυντικά, αθωωτικές εκδοχές και φιλικά προφίλ για τον τηλεθεατή και τον διαδικτυακό σέρφερ.

Ας είναι καλά οι «αληθινές» εκπομπές, οι «αληθινοί»δημοσιογράφοι και οι «αλήθειες» που σερβίρουν με τη συγχρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου. «Μία καριέρα που ήταν στο απόγειό της καταστρέφεται», διακήρυσσε ευθαρσώς η λουσμένη στο φως παρουσιάστρια, για να εισπράξει την απροσδόκητα οργισμένη αντίδραση των συνδαιτημόνων της. «Έχεις εσύ αποδείξεις ότι το έχει ξανακάνει; Όποιος έχει, ας βγει να το πει!», ωρυόταν στη συνέχεια, όταν διαπίστωνε ότι αυτό το οποίο μόλις εκστόμισε, όχι μόνο δεν θα περνούσε απαρατήρητο, αλλά θα γινόταν viral, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την όποια δημοσιογραφική τιμή και την όποια υπόληψή της. Την επόμενη μέρα, η στυλιζαρισμένη φιγούρα της έμοιαζε να έχει τσαλακωθεί, με την ίδια να κάνει λόγο, τάχα, για μονταζιέρα.

Είναι μόνο μία περίπτωση. Είναι μόνο μία «κυρία» από τους κυρίους και τις κυρίες που αναλαμβάνουν να αποκαταστήσουν κάθε φορά το ραγισμένο προσωπείο της ευπρέπειας και της ηθικής ακεραιότητας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Λύτρας και ο κάθε διάσημος κακοποιητής. Δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με δαύτους, αλλά και με τα πλυντήρια και τους πλυντηριάδες, οι οποίοι τους ξεπλένουν. Είναι οι πρώτοι που σπεύδουν να προσκομίσουν τα λύτρα για την επιστροφή και αποκατάσταση μιας επίπλαστης εικόνας. Η υπόθεση Λύτρα απέδειξε ότι δεν σταματούν πουθενά. Θα επαναφέρουν την περσόνα του επιφανούς πολίτη, όσο υψηλό κι αν είναι το τίμημα.