ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Όταν το άδικο εισβάλλει στη ζωή
Την εικόνα την είχαμε δει πολλές φορές στα ρεπορτάζ από την Ισπανία. Περιμέναμε ότι τα ίδια θα συνέβαιναν κάποια στιγμή και την Ελλάδα, αφού οι πλειστηριασμοί και η άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας συμπεριλαμβάνονται στα μνημόνια.
Ωστόσο, όσα είδαμε στο σπίτι της Ιωάννας Κολοβού στου Ζωγράφου, ήταν ανατριχιαστικά. Η έφοδος τα ξημερώματα, τη σπασμένη πόρτα, οι κλητήρες και οι αστυνομικοί μέσα στο διαμέρισμα μπροστά στην απλώστρα με τα πλυμένα ρούχα, το τελεσίγραφο στην κ. Κολοβού να εγκαταλείψει το σπίτι που έχει περάσει όλη τη ζωής της. Μια εικόνα εισβολής στο οικιακό άσυλο, μια εικόνα βίας και αδικίας, μια εικόνα που προκαλεί φόβο στη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών αυτή της χώρας.
Αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια παρανομία από τη μεριά του κράτους ή των τραπεζών. Όλα έχουν γίνει σύμφωνα με το γράμμα των νόμων. Όχι όμως με βάση το πνεύμα του δικαίου. Όχι δεν είναι καθόλου δίκαιο:
- να χάνεις το σπίτι σου (και μόνο περιουσιακό σου στοιχείο) για ένα χρέος 15.000 ευρώ,
- να σου παίρνουν το σπίτι για ένα χρέος που φτάνει μόλις το ⅕ της αξίας του,
- να μη σου δίνεται η δυνατότητα κάποιας ρύθμισης όταν το μόνο έσοδο σου είναι μια σύνταξη 700 ευρώ και οι κάθε λογής Πάτσηδες αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια στο 6% της αξίας τους,
- να βλέπουμε στην Ιωάννα Κολοβού να εξαντλείται η αυστηρότητα, ενώ ταυτόχρονα γίνονται ρυθμίσεις σε μεγαλοοφειλέτες με τόσο ευνοϊκούς όρους που στην ουσία σημαίνουν ότι τα δάνεια δεν θα αποπληρωθούν ποτέ,
- να μην επιδεικνύεται στοιχειώδης ευελιξία, όταν οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί ξανά και ξανά με κρατικό χρήμα,
- να βγαίνουν στο σφυρί χιλιάδες πρώτες κατοικίες, καταλύοντας το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο της χώρας. Υπενθυμίζεται ότι στην Ελλάδα ευνοήθηκε η ιδιοκατοίκηση γιατί το κράτος δεν ανέπτυξε προγράμματα κοινωνικής κατοικίας.
Η όλη ιστορία των πλειστηριασμών είναι ένα θέατρο του παραλόγου, το οποίο καταστρέφει ζωές και διαρρηγνύει την κοινωνική συνοχή.
Τι να κάνουμε λοιπόν; Το πρώτο (και πιο επείγον) είναι η κοινωνία να συνεχίσει την αλληλεγγύη της σε κάθε πολίτη που κινδυνεύει να χάσει άδικα το σπίτι του. Η μεγάλη συγκέντρωση έξω από το σπίτι του Ζωγράφου στέλνει το μήνυμα ότι η υφαρπαγή των σπιτιών θα έχει σοβαρό πολιτικό κόστος.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει, είναι να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία. Χρειαζόμαστε επειγόντως ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους πολίτες που χάνουν στα σπίτια τους με άδικο και βάναυσο τρόπο. Αυτό είναι το δίκαιο, αυτό πρέπει να είναι και το νόμιμο. Ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να το πράξει. Άλλωστε έχουμε βγει από τη μνημονιακή επιτήρηση, δεν έχουμε βγει;
