ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: «Ο Κασσελάκης και οι ψαροκασέλες της Αριστεράς»
Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
εμείς καθόμασταν τα βράδια
και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας
Τάσος Λειβαδίτης
Αλήθειες. Ο καθένας τη δική του. Επί το λαϊκότερο, όσοι γιατροί, τόσες γνώμες. Από μικροί μαθαίνουμε να ακούμε ή να μην ακούμε την αλήθεια του καθενός. Ανάμεσα σε αυτές και η δική μας. «Αλήθεια» την ονομάζουμε και δαύτη, πεπεισμένοι ότι ισχύει. Μόνο που η αλήθεια δεν έχει πατρότητα. Δεν επιτρέπει να την διεκδικούν ακατέργαστα πνεύματα, αβασάνιστες σκέψεις ή κληροδοτημένες πεποιθήσεις. Και πάνω απ’ όλα η Αλήθεια, με «Α» κεφαλαίο, δεν επιτρέπει να την συγχέουν με τη γνώμη. Γιατί το τι πιστεύουμε, ποια είναι η άποψή μας για κάτι, συνιστά γνώμη, και όχι αλήθεια. Εδώ κοτζάμ Σωκράτης έλεγε ότι το μόνο που ξέρωείναι ότι δεν ξέρω τίποτα, κι ας κατέληγε στο τέλος να συστήνει πονηρά τη θέση του, αφού πρώτα είχε οδηγήσει τεχνηέντως τους εκάστοτε συνομιλητές του να αναιρούν τη δική τους. Σοφός ο Σωκράτης. Με έναν τρόπο, είχε εφεύρει το πλατωνικό αγαθό, πριν κι από τον ίδιο τον Πλάτωνα.
Αλλά μιας και η αφεντιά μας είναι πολύ μικρή για να συγκριθεί με το ανάστημα ενός Σωκράτη και ενός Πλάτωνα, ας εισηγηθούμε και εμείς, μια αλήθεια κοινή, του καιρού μας. Τόσο κοινή που θαφτάσουμε στο σημείο να ασχοληθούμε με τοφαινόμενο Κασσελάκη. Κανονικά η κάθοδος του επονομαζόμενου και ως «αυτοδημιούργητου εφοπλιστή» στον εκλογικό στίβοθα δυσκολευόταν να διεκδικήσει ικανό μερίδιο στην επικαιρότητα, ειδικά μετά από τόσες καταστροφές και φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, ωστόσο, μετά την επίσκεψή του στο ιστορικό Μακρονήσι, αξίζει μιας συνοπτικής αναφοράς. Στο κάτω κάτω διεκδικεί την αρχηγία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Γιατί λοιπόν έχει ή τέλος πάντων μοιάζει να έχει τέτοια απήχηση ο Κασσελάκης; Επειδή παίζει δυνατά στο κομμάτι της επικοινωνίας, θα απαντούσε απλοϊκά ο κοινός νους. Και η αλήθεια είναι ότι ο Κασσελάκηςδιαχειρίζεται άψογα την εικόνα του. Από το τι θα φορέσει, μέχρι το πως θα μιλήσει ή από που θα το πει. Το σημαντικό όμως είναι σε ποιους απευθύνεται και αυτοί ξεπερνούν με μια πρώτη ανάγνωση το κατά κύριο λόγο νεανικό κοινό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η απήχηση της εικόνας του μοιάζει να αγγίζει και ανθρώπους οι οποίοι θα μπορούσαν να στηρίζουν ένα αριστερόστροφο κόμμααλλά κάπου μπούχτισαν με τον ξύλινο λόγο και την αξιοσημείωτη έλλειψη κοινωνικής βαρύτητας ορισμένων προβεβλημένων στελεχών του Σύριζα.
Εν ολίγοις, ο Σύριζα το είχε χάσει. Και παρότι ο Κασσελάκης είναι τόσο απροκάλυπτα επικοινωνιακός ώστε να τολμά να πατά μέχρι και το ποτισμένο με αίμαχώμα του Μακρονησιού για την ευόδωση του προεκλογικού του αγώνα, δεν παύει να εκπροσωπεί το καινούργιο, το οποίο φέρει την απατηλή έστω υπόσχεση ότι θα βγάλει τον Σύριζα από το τέλμα του. Τέτοια είναι η κούραση του κόσμου. Ικανή να αναδείξει ακόμα και έναν ακραιφνή δονκιχώτη της πολιτικής, μόνο και μόνο για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους οι δεινόσαυροι της Κουμουνδούρου. Κι ας τολμά να πιάνει στο στόμα του τον Ρίτσο, τον Θεοδωράκη, τον Κατράκη,τον Λειβαδίτηκ.α. Μπορεί οΚασσελάκηςνα μην έχει καμία σχέση με την Αριστερά και τα κινήματα. Αλλά μάλλον το ίδιο άσχετοι μαζί της θα πρέπει να θεωρούνται και πολλοί επαγγελματίες αριστεροί, οι οποίοι στα μάτια πολλών μοιάζουν πια με ψαροκασέλες.
