ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Κηλίδες παρακμής

Φέισμπουκ, τουίτερ, ίνσταγκραμ,  fake news… Oι δήθεν επιτυχημένοι πολιτικοί και πολιτικάντηδες, δημοσιολόγοι, αστέρες των πρωινάδικων, σοβαροφανείς αναλυτές των τοκ-σοου, μπάρμπι τηλεπερσονες, θλιβεροί γυμνοσάλιαγκες, παρατρεχάμενοι και γυρολόγοι στους προθάλαμους της εκάστοτε εξουσίας.

… Ο χώρος είναι γεμάτος με ξεθωριασμένες εξοχότητες, από ανθρώπους που κοιτάζονται  στον πρώτο διαθέσιμο καθρέφτη, γκρίζες σκιές κρυμμένες πίσω από τις οθόνες, που νομίζουν ότι είναι  κάτι.

Η δημαγωγία είναι νόμος, το ψέμα κανόνας, οι ιδεολογίες σκόνη, ο κυνισμός αποθεώνεται. Χρήμα, δύναμη, επιρροή, επιτυχία, δόξα και λίγη επιστήμη για πασπάλισμα. Κυρίως η δόξα που η λάμψη της τυφλώνει τους ανώνυμους, τους ηττημένους της ζωής, τους απόκληρους. Τον χορό σέρνουν, πρώτα και καλύτερα, τα μέσα ενημέρωσης, οι πληρωμένοι κοντυλοφόροι, οι δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας. Η τιποτένια ύπαρξη αυτής της κάστας των ανθρώπων περνάει μέσα από την αλληγορία της αδυναμίας, το να μην κάνεις τίποτα, να μη δημιουργείς τίποτα, να μην πειραματίζεσαι με τίποτα, να μην πιστεύεις και να μην επιβεβαιώνεις τίποτα.

Βέβαια δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την εποχή μας. Όμως κατηγορούνται γιατί δεν κράτησαν  αποστάσεις απ’ αυτήν. Γιατί  συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα που ανέδειξε το χρήμα, τον ατομικισμό, την ηδονομανία, μονίμως απέναντι, στις μοναδικές και υπέρτατες αξίες του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Που μεταμόρφωσαν τις πιο άγριες μορφές της κοινωνικής ανισότητας σε δήθεν σύμβολα πολιτισμού και προόδου.

Αυτοί οι σύγχρονοι νάρκισσοι που θεωρούν ότι ο θαυμασμός είναι υποχρέωση του πλήθους και ότι η έλλειψη λαϊκής λατρείας αποτελεί προδοσία. Προδοσία που θα κλυδώνιζε την ύπαρξή τους, θα την εξαφάνιζε από τον κοινωνικό χάρτη. Που ενώ διακηρύσσουν παντού το άμεμπτο ήθος, το ομαδικό πνεύμα, τον σεβασμό προς τους ανθρώπους και τα πράγματα, είναι πεπεισμένοι κατά βάθος ότι όλα αυτά δεν τους αφορούν. Ιππότες καβάλα στο άλογο του εγώ και του έχω, της ηδυπάθειας, της επιδειξιοκρατίας, ξεχωρίζουν εύκολα μέσα στο πλήθος από τη λαιμαργία που πιπιλίζουν το γάλα

Τώρα πια δεν χρειάζονται σκληρή δουλειά, ιδέες και πράξεις για να διακριθεί κανείς, αρκούν οι τούρτες του ψευτοθεάματος, πασπαλισμένες με διαπλοκές, ρουσφέτια, γνωριμίες, ψευτοβραβεία και ψέματα. Ο θρίαμβος της παθητικής σκέψης, της τυφλής προβολής, της βαθιάς υπόκλισης. Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί θεμελιώδες μέγεθος μιας κοινωνίας, ακόμη και της πιο τιποτένιας.

Να, αγαπητοί, τι είδους κοινωνία συναναστρεφόμαστε, που εκκρίνει τόση απάθεια ώστε πολλοί να τα βρίσκουν όλα αυτά φυσιολογικά. Η μπόχα της υποκρισίας, της διαφθοράς, της εξάρτησης σταμάτησε να ενοχλεί. Μάλλον λείπει εκεί που δεν βγαίνει. Και υπάρχει τέτοια επιτάχυνση στο μπούκωμα τον τελευταίο καιρό που δεν ξέρουμε πια πώς να ικανοποιήσουμε τη λαιμαργία μας.

Η κοινωνία πίνει δηλητήριο για να σβήσει τη δίψα της. Και εμείς αφελείς νομίζαμε ότι το μέλλον θα είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδοκιμάσει ποτέ στο παρελθόν…