Λένε ότι η ιστορία είναι κυκλική. Διαγράφει άπειρους μικρούς ή μεγαλύτερους κύκλους, οι οποίοι αργά ή γρήγορα επαναλαμβάνονται, ακόμα κι αν ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος. Παραλληλίζοντας λοιπόν την ιστορία με έναν κύκλο, το πρώτο πράγμα το οποίο διαπιστώνεις είναι πως υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Πολιτισμοί τεράστιοι, οι οποίοι άκμασαν και παράκμασαν, έφτασαν σε δεύτερη ακμή και παρακμή κ.ο.κ. Ακριβώς το ίδιο μοτίβο παρατηρείται με σχετική ευκολία σε μύθους, ιστορίες, παραμύθια, λογοτεχνήματα, κλπ. Ο θρίαμβος διαδέχεται την πτώση, και ξανά πάλι προς τη δόξα τραβούν. Με άλλα λόγια ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, αλλά κι ό,τι κατεβαίνει, αναγκαστικά σχεδόν, κάποια στιγμή θα ανέβει ξανά.
Δυστυχώς, σε τούτη τη χώρα, αυτή η παλαιά και κοινώς αποδεκτή παραδοχή τείνει πλέον να αναιρεθεί. Κι αυτό γιατί η μία πτώση φέρνει την άλλη και η κατρακύλα δεν δείχνει να σταματά ποτέ. Θα πεις, ρε φίλε, η ιστορία δε μιλά μόνο με όρους δεκαετιών, αλλά κυρίως αιώνων ή και χιλιετηρίδων. Αν όμως είναι έτσι, τότε η επόμενη μέρα ίσως μας βρει σε οικτρή κατάσταση, ως κοινωνία, ως έθνος και τελικά ως γένος. Κι αυτό διότι μετά από σχεδόν μισό αιώνα κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας, η Ελλάδα υποχωρεί σε όλους τους σχετικούς δείκτες.
Τα στοιχεία της Eurostat για το 2020, τα οποία δόθηκαν πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα με αφορμή τη 17η Οκτωβρίου (Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας), επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι πολίτες αυτής της χώρας. Συγκεκριμένα, το 27,5% των Ελλήνων βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, έναντι ποσοστού 21,9%, που είναι ο μέσος όρος στην ΕΕ. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη υψηλότερη θέση της ΕΕ (27,5%), σε ό,τι αφορά το ποσοστό του πληθυσμού που διατρέχει τον κίνδυνο της φτώχειας, μετά τη Ρουμανία (35,8%) και τη Βουλγαρία (33,6%). Ακολουθούν η Ισπανία με ποσοστό (27%), η Λιθουανία (24,5%) και η Εσθονία (22,8%) και η Γερμανία (22,5%).
Ειδικότερα, κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκεται το 31,5% του ανήλικου πληθυσμού (κάτω των 18 ετών), έναντι ποσοστού 24,2% στην ΕΕ. Οι άνω των 65 ετών βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας σε ποσοστό 19,3%, έναντι 20,4% στην ΕΕ. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με τη Eurostat, τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού αντιμετωπίζει το 29,7% των νοικοκυριών με παιδιά στην Ελλάδα (έναντι 22,3% στην ΕΕ) και το 25,7% των νοικοκυριών χωρίς παιδιά (έναντι 21,6% στην ΕΕ).
Ακόμη, σε σχέση με την ισότητα των φύλων, αξίζει να σημειωθεί ότι στη χώρα μας βρίσκονται αντιμέτωπες με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού το 28,8% των γυναικών έναντι του 26,1% των ανδρών, όταν οι αντίστοιχοι ευρωπαϊκοί μέσοι όροι διαμορφώνονται στο 22,9% και στο 20,9% αντίστοιχα. Τέλος, οι άνεργοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού σε ποσοστό 67,5%, ενώ οι εργαζόμενοι σε ποσοστό 16,1%. Τα αντίστοιχα ποσοστά στην ΕΕ είναι 66,2% και 11,8%. Όλα αυτά σε μία χώρα που αυτή τη στιγμή είναι πρωταθλήτρια σε ενεργειακή ακρίβεια στην Ένωση και η οποία μετά από μία δεκαετία βαθιάς ύφεσης, βιώνει με τον πλέον δραματικό τρόπο τις δριμείες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της covid εποχής.
Μία χώρα με έντονο δημογραφικό πρόβλημα, διογκούμενη υποκουλτούρα, βαθιά διαφθορά και με διαχρονικό έλλειμμα εθνικών στρατηγικών σε κάθε πεδίο, από την ανάπτυξη, μέχρι τα εθνικά θέματα. Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά στην πολυτάραχη ιστορία μας, επτωχεύσαμεν. Μόνο που αυτή τη φορά, η φτώχεια μας είναι διαρκής, μαζικότερη και πολυσχιδής. Απλώς δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμα.
