«Αιρετικά και Επίκαιρα»: Αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”36692″ img_size=”full”][vc_column_text]Το καθίκι με το καπέλο ….. κι εγώ στον Όλυμπο!!!

Αν θυμάμαι καλά – η μνήμη τελευταία μου κάνει πολλές κόνξες και δη στα ονόματα και στα πρόσωπα που συνάντησα στο διάβα της ζωής μου – πρώτη φορά ήμουν πέρυσι Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα μια και πάντα ξεκαλοκαίριαζα στο χωριό, όπως κι εφέτος.

Εκεί λοιπόν στο κέντρο που κατοικοεδρεύω και κινούμαι, παρά την πλατεία Βικτωρίας, ήταν λιγοστός κόσμος κι από αυτούς οι περισσότεροι αλλοδαποί μετανάστες και λιγότεροι τουρίστες, Πλέον κυκλοφορούν τα παιδιά της Β΄ γενιάς των μεταναστών, για αυτό βλέπουμε νέους ωραίους, τρισχαριτωμένους και αρκετές νέες  μινιφορούσες καλλίγραμμες μαυρούλες. Οι περισσότερες όμως μουσουλμάνες με τυλιγμένα τα κεφάλια με μπαρέζες στέκουν σαν μαραμένες γλάστρες. Ειδικά στα κορίτσια τους βλέπεις μια ομορφιά απέριττη αλλά τα μάτια τους θλιμμένα με ένα παράπονο βαθύ, αστείρευτο.

Ας πάμε παρακάτω. Η κύρια και μοναδική απόλαυση των καλοκαιρινών κατοίκων της Αθήνας είναι ο θερινός σινεμάς με τα τραπεζάκια και τις γλαστρούλες με τους βασιλικούς και από πάνω τα αστέρια άλλα να φέγγουν σαν τα φανάρια τον παλιό καλό καιρό και άλλα ξάφνου να τρέχουν να διαλύονται, μετεωρίτες στο σύμπαν.

Θυμάμαι λοιπόν νάμαστε με τη Λενάκο, σύντροφο στη ζωή και στο ….υπερπέραν εικάζω,  στο γοητευτικό ΕΚΡΑΝ στις παρυφές των Εξαρχείων. Κι όμως ήταν αρκετά γεμάτο. Πού να ξέρεις γιατί και πώς ξέμειναν αυτοί οι άνθρωποι στη μεγάλη πόλη. Χίλιοι λόγοι, άλλοι κρυφοί ή φανεροί, μπαλωμένοι καημοί, ανάγκες  και δυσβάσταχτα σακιά. Τέλος πάντων, αλλού παπά βαγγέλιο, έτσι αφού καθίσαμε λίγο μπροστά από τη μέση, σε λίγα λεπτά η οθόνη άρχισε να λαμπυρίζει με τα πρώτα διαφημιστικά σποτάκια και η προβολή άρχισε.

“Η ΖΩΗ ΣΕ ΦΙΛΜ” μια ενδιαφέρουσα δραμεντί ταινία που με σιγανό τρόπο εκτυλίσσεται η αποκατάσταση της κουρελιασμένης σχέσης πατρός και υιού σε έναν κλιμακούμενο οικογενειακό δεσμό. Όλα τα λεφτά η ερμηνεία του Έντ Χάρις στο ρόλο του πατέρα ως μεγάλος καλλιτέχνης, πρώτος φωτογράφος αναγνωρισμένος από όλους (2) με όλα τα ιδιόρρυθμα χαρακτηριστικά της πραγματικής μεγάλης διανοούμενης προσωπικότητας. Βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου, αλλά έβγαζε μια κυνικότητα και συμπεριφερόταν σαν ναρκισιστικό καθίκι. Όπως αποδείχθηκε όμως στο τέλος όλα ήταν επιτηδευμένα και έκρυβαν τρυφερά συναισθήματα καλυμμένα με παράπονο μια ζωή.

Το έργο είναι ένα έπος διθυράμβων για την κλασσική  φωτογραφία με τα φιλμ και τα αρνητικά τους. Το Kodachrome μεγάλωσε γενιές επαγγελματιών φωτογράφων και ερασιτεχνών εραστών της αναζήτησης για την τέλεια εικόνα, ώσπου άρχισε να δίνει σταδιακά τη θέση του στον ψηφιακό τυφώνα του 21ου αιώνα. Η ατάκα του καλλιτέχνη Έντ Χάρις ήταν χαρακτηριστική:
-Γιατί δεν βγάζεις ψηφιακές φωτογραφίες τον ρωτάει ο γιός
-Δεν μου λες εσύ πιάνεις ψεύτικα βυζιά ή αληθινά μιας ομορφονιάς;
Τέτοια είναι η διαφορά!!!

Στην όλη εικόνα του έργου, εμβληματικό και κυρίαρχο ήταν το κλασικό καπέλο Παναμά, που φορούσε ο πρωταγωνιστής, αξεπέραστο κι ακλόνητο γενεές επί γενεών!!!

Αυτό μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση και ξέρετε γιατί; Η αφεντιά μου κι ο κουμπαράκος, ο Ζήρος πολλάκις κάνουμε εμβληματική την εμφάνισή μας στην πλατεία της Ζαχάρως με τέτοια καπέλα. Γνωστό, άλλοι γενικώς μας αποδέχονται  κι άλλοι μας δακτυλοδείχνουν….

Ας είναι, εμείς το ευχαριστιόμαστε κι ας λένε ό,τι θέλουν τα κακεντρεχή και τα ανόητα ανθρωπάκια!   Και τι σύμπτωση! Εκείνο το λεγάμενο βράδυ έτυχε να κρατάω στο χέρι την καπελαδούρα μου, μια και από το μεσημέρι ήμουνα εκτός σπιτιού, τσάρκα. Να λέω και την αλήθεια, ψιλοντρεπόμουν να το φοράω μετά το βασίλεμα του ήλιου. Όταν όμως είδα τον πρωταγωνιστή να το φορά με μεγαλόπρεπο μπρίο και τσαχπινιά και εγώ μια το φορούσα και μια το ακουμπούσα στο τραπεζάκι, δίπλα στον βασιλικό. Κι αυτό πολλές φορές, κάθε λίγο και λιγάκι. Σίγουρα όσο θαύμαζα τον καλλιτέχνη  τόσο ξεθύμαινα τη ζήλια μου με το καπέλο.

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Πίσω μας ακριβώς καθόταν μια παρέα, ούτε νέοι, ούτε γέροι, ενήλικες μεσαίοι. Ξαφνικά ακούω μια φωνή, σιγανή-σιγανή:

-Τι να είναι αυτός ο τύπος, τι παριστάνει;

-Α καημένε ή παλαβός ή μαλάκας είναι, λέει μια άλλη φωνή.

-Μα καλά, λέει ένας τρίτος, τίποτα δεν έχετε πάρει χαμπάρι; Δεν γνωρίζετε ποιος είναι   ο τύπος;

-Ποιος είναι; Είναι κάποιος γνωστός, επώνυμος;

-Σοβαρά μιλάτε; Δεν γνωρίζετε τον Κόλλια;

-Ποιον Κόλλια; Τον συγγραφέα;

-Ναι τον Θοδωρή από το Γιαννιτσοχώρι, που έχει γράψει δυο αριστουργήματα, το “Αναλόγιο Ενθυμημάτων για ανθρώπους και ζώα” και τις “Αλλοτινές Εποχές”. Μα καλά δεν τα έχετε διαβάσει; Είναι μεγάλη προσωπικότητα όχι μόνο στα γράμματα αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο. Διαχειρίζεται μόνος του το γνωστό μπλογκ το “Γιαννιτσοχώρι”, που τόσο πάταγο κάνει ….

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Αλλά που λέτε αγαπημένοι μου φίλοι… ξαφνικά ξύπνησα. Λίγο μετά τη μέση του δεύτερου μέρους με είχε πάρει χεράκι-χεράκι ο φίλος μου ο Moρφέας για μια πεντάλεπτη βόλτα. Κι όμως πρόλαβα κι ανέβηκα, η καλύτερα μ’ ανέβασαν, εκεί ψηλά στον Όλυμπο!!!

Όνειρο ήταν και πάει…….

Θεόδωρος Κόλλιας

Συγγραφέας – Διαχειριστής του yannitsochori.blogspot.com/[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]