ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ: Αν οι Ευρωεκλογές άλλαζαν την Ευρώπη, θα ήταν…παράνομες

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Καρλ Μαρξ, βγάζεις αμέσως άκρη και γλιτώνεις αρκετό από τον κόπο που θα κατέβαλλες για να καταλάβεις. «Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες», είχε ισχυριστεί με περίσσιο θράσος ο Γερμανός φιλόσοφος.Κάπως έτσι μπορούμε αντίστοιχα να ισχυριστούμε χωρίς φόβο και πάθος πως αν οι Ευρωεκλογές άλλαζαν την Ευρώπη, θα ήταν παράνομες. Κι αυτό χωρίς διάθεση να αμφισβητήσουμε την εγγενή αξία των δημοκρατικών θεσμών και την συνακόλουθη συμβολή τους στο πολίτευμα όπου κυβερνά η πλειοψηφία.

Μόνο που εδώ το ερώτημα είναι: Κυβερνά πράγματι η πλειοψηφία; Κι αν αρχίσεις με ένα τέτοιο ερώτημα, ανοίγεις αναπόφευκτα τον ασκό του Αιόλου. Αντιπροσωπεύεται πράγματι η κοινωνία; Αλλάζει τίποτε προς το καλύτερο μετά από το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα; Αλλάζει τίποτε γενικώς; Ή μήπως είναι όλα ένα πρόσχημα για να παραμυθιάζεται ο λαός ότι αποφασίζει; Μία φενάκη για να είναι ήρεμος και να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου; Τον ύπνο του καλοκάγαθου και φιλήσυχου δημοκράτη που κάθεται στα αυγά του και δεν πρόκειται ποτέ να αμφισβητήσει ουσιαστικά και δυναμικά το σύστημα;

Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Τόσο μονοδιάστατο. Γιατί όσο κι αν ευσταθούν οι παραπάνω προβληματισμοί, δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπεται το χειρότερο σενάριο. Και το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από μία δυσλειτουργική δημοκρατία ή ακόμα κι από μία καχεκτική δημοκρατία, είναι μία δημοκρατία με ημερομηνία λήξης. Μια δημοκρατία αλωμένη νόμιμα από την ακροδεξιά ή έστω από τις καλλωπισμένες υπερδεξιές παραφυάδες και φατρίες οι οποίες βρήκαν διέξοδο στα εθνικά κοινοβούλια, και αυξάνονται και πληθύνονται σε ανησυχητικό βαθμό.

Μάλιστα, οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών εμφανίζουν τους ευρωβουλευτές που στηρίζουν ακροδεξιά κόμματα να αναμένεται ότι θα ξεπεράσουν αριθμητικά εκείνους του κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου!Αν και τα κατακερματισμένα κόμματα της άκρας δεξιάς είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μπορέσουν να συνεργαστούν σε μια ένωση,θα πρόκειται σαφώς για μία επικίνδυνη στροφή της Ευρώπης, η οποία θα φέρει μια νέα πολιτική χροιά στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο.

Ωστόσο, ούτε για αυτό μπόρεσαν ή θέλησαν να μας ενημερώσουν οι διεκδικητές της ψήφου μας. Απομένουν μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μέχρι την κάλπη, αλλά καθ’ όλο το διάστημα που μεσολάβησε δε γίναμε σοφότεροι, δυστυχώς. Δεν έγινε ουσιαστικά ο παραμικρός δημόσιος διάλογος για τη σχέση της χώρας με την Ευρώπη και τα μείζονα διακυβεύματα αυτής της σχέσης και κατ’ επέκταση της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης. Φτάσαμε ως εδώ με ασήμαντα και κατά περιπτώσεις άσχετα λαμπερά πρόσωπα, και με διαγωνισμό σε εξυπνακίστικες μίνι τοποθετήσεις στο TikTok.

Ίσως όλη αυτή η αδιαφορία, ίσως όλη αυτή η επιδερμικότητα να προσιδιάζει ακριβώς στην Ευρώπη έτσι όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια και έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας. Μια Ευρώπη μακρινή, άγευστη και άοσμη, η οποία ωστόσο διαδραματίζει εκ των πραγμάτων κρίσιμο ρόλο στη ζωή του, μόνο και μόνο για τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς, οι οποίοι ως γνωστόν έχουν γενική ισχύ, είναι δεσμευτικοί ως προς όλα τα μέρη τους και ισχύουν άμεσα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Ποιος να ασχοληθεί όμως με αυτά; Πού χρόνος για σοβαρές αντιπαραθέσεις, μέσα από τις οποίες οι Ευρωπαίοι πολίτες θα μπορούσαν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα; Γιατί να σκοτιστεί κανείς; Εξάλλου δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Αν άλλαζε, τότε οι εκλογές θα ήταν… παράνομες.