«Χάνουμε τη μάχη», «Ο δεύτερος “Θάνατος”», «Τέλος Εποχής»: από τους τρεις τίτλους στο  πρωτοσέλιδο του «Εθνους» της Κυριακής μόνο ο τρίτος αναφέρεται στο κλείσιμο της ιστορικής εφημερίδας, που συνεχίζει μόνο στο διαδίκτυο. Ο πρώτος αφορά τον κορονοϊό και ο δεύτερος την πολύνεκρη έκρηξη στη Βηρυτό. Είναι όμως διατυπωμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζουν με πικρό ανέκδοτο για εσωτερική κατανάλωση, ένα κλείσιμο του ματιού του αρχισυντάκτη ύλης στους συναδέλφους του, σαν τελευταίο αντίο.

Δεν είναι το πρώτο λουκέτο σε ένα από τα αποκαλούμενα «μεγάλα μαγαζιά» του ελληνικού Τύπου, από τότε που έγινε αισθητή η παγκόσμια οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Δεν είναι καν το πρώτο λουκέτο στο ίδιο το «Εθνος», που άλλαξε χέρια το 2017 μετά τη χρεοκοπία του «Πήγασου», του ομίλου Μπόμπολα, και πέρασε στην «Dimera» του ομογενή επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη.

Τα λουκέτα στα ΜΜΕ, και δη στις χάρτινες εκδοχές τους, αφθονούν τα τελευταία χρόνια, όσο οι κυκλοφορίες τους συρρικνώνονται. Οι παθολογίες, οι δικαιολογίες, οι αστοχίες ή τα επιχειρηματικά παιχνίδια διαφέρουν, όμως η επωδός παραμένει: οι αναγνώστες εγκαταλείπουν το χαρτί.

Οταν στα μανταλάκια στο περίπτερο κρεμιούνται λιγότεροι τίτλοι πολιτικών εφημερίδων και πολλαπλασιάζονται παραδόξως τα κίτρινα έως βορβορώδη έντυπα, κανένας δεν είναι κερδισμένος και σίγουρα όχι η ενημέρωση. Ομως στη δημοσιογραφία δεν ταιριάζουν τα ρέκβιεμ. Μόνο στοίχημα για το μέλλον, να αποδείξουμε ότι η έντυπη ενημέρωση, όταν είναι έγκυρη, έγκαιρη και αιχμηρή, είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Αλλά γι’ αυτό, όπως και για το ταγκό, χρειάζονται τουλάχιστον δύο μέρη: οι δημιουργοί της εφημερίδας και οι αναγνώστες της.

Της Αφροδίτης Τζιαντζη από την ΕΦΣΥΝ