Αιρετικά και επίκαιρα: Βάλαμε φωτιά στο γκάζι…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”147481″ img_size=”full”][vc_column_text]Για τον αντιεμβολιαστή τσολιά, μην περιμένετε να γράψω κάτι παραπάνω, γιατί «έγραψε» από μόνος του. Καί όταν εμφανίστηκε με την εθνική ενδυμασία στα δικαστήρια του Πύργου, αλλά και όταν λίγο αργότερα βγήκε στον Alpha για να μας ενημερώσει ποιον ψηφίζει οικογενειακώς . Είναι πολύ ιλαρά και πολύ τραγικά τα όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα ταλαίπωρα ματάκια μας, αν και καθόλου δεν εκπλήσσουν εκείνους που ποτέ δεν «μάσησαν» το μιντιακό σανό του προωθημένου αφηγήματος, αναφορικά με την πολιτική ταυτότητα των αντιεμβολιαστών.
Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος το γλαφυρό προσκήνιο των ημερών, είναι βέβαιο ότι η ουσία βρίσκεται αλλού. Αλιεύοντας ένα από τα δεκάδες παραγνωρισμένα δείγματα αυτής της ουσίας, η οποία σχετίζεται με την μ.κ. (μετά κορονοϊο) εποχή, φαίνεται πως οι «ειδικοί» ζητούν τώρα να μπει φρένο στα παιδικά πάρτι διότι βοηθούν στη διασπορά του. Μάλιστα. Ίσως αρχικά να ακούγεται λογικό, αλλά πάλι αν σκεφτείς ότι τα ίδια παιδιά στοιβάζονται σε εικοσιπεντάδες στις σχολικές αίθουσες, καθώς και ότι πάλι τα ίδια παιδιά υποβάλλονται σε δύο self test ανά βδομάδα, τότε μάλλον αυτοί οι ειδικοί έχουν χάσει για ακόμα μία φορά την μπάλα.
Το ίδιο ισχύει και για το ενδεχόμενο αλλαγών στα πρωτόκολλα με τα μέτρα προστασίας στα σχολεία, διότι σε τι είδους ακριβώς αποτελεσματικές αλλαγές μπορεί να προβεί κανείς, εκτός από την αύξηση των αιθουσών διδασκαλίας. Δεν έγινε ποτέ, δεν πρόκειται να γίνει ούτε τώρα, δυστυχώς.
Και για να επιστρέψω στο δια ταύτα, άραγε έχει πάει πρόσφατα κανείς εξ’ αυτών σε παιδικό πάρτι, να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι πως γίνονται τα πράγματα; Αν πήγαινε, θα πάθαινε την πλάκα του με την υπευθυνότητα των γονέων. Δεν είναι η απαγόρευση η λύση σε όλα τα ζητήματα κυρίες και κύριοι, όπως δεν είναι και όλοι οι γονείς αντιεμβολιαστές, αντιμασκοφόροι, τσολιάδες μακεδονομάχοι και λοιπά φρούτα της εποχής. Στα παιδικά πάρτι που πλέον και τα μικρά παιδιά είναι πλήρως εξοικειωμένα με τα μέτρα ατομικής προστασίας, κάποια μάλιστα, παρότι στο ύπαιθρο, φορούν και μάσκα.
Με εκείνο όμως που δεν είναι εξοικειωμένα και αποτελεί καθήκον των γονιών να φροντίσουν να μη γίνουν, είναι με την αποξένωση, την απομόνωση, την αποκοπή. Είναι τραγικό ότι γιομίσαμε «ειδικούς» για την πανδημία, αλλά τους ειδικούς για τις συνέπειες της πανδημίας στην ψυχική υγεία των παιδιών και των ενηλίκων, δεν τους βλέπεις και δεν τους ακούς πουθενά. Σα να μην υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Σα να μην υφίσταται. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να σέβονται την επικινδυνότητα ενός ιού, χωρίς όμως ποτέ να μάθουν να φοβούνται τη ζωή. Αυτή η κρίση γεννά διαρκώς παθογένειες τις οποίες αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να τις αντιμετωπίσουμε, και το κακό είναι –για να αντιστρέψω το άσμα της Ελένης Τσαλιγοπούλου– ότι όλο αυτό το διάστημα, είχαμε βάλει φωτιά στο γκάζι και να δείτε που στο τέλος, θα μείνουμε μόνο με τα φρένα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
