Την ευκαιρία να ρυθμίσουν τις βεβαιωμένες οφειλές από δάνεια με εγγύηση του Δημοσίου έχουν πολίτες και επιχειρήσεις. Η υποβολή της αίτησης για την ένταξη στη ρύθμιση γίνεται μέσω ειδικής εφαρμογής, η οποία λειτουργεί στις ΔΟΥ και τα Ελεγκτικά Κέντρα της ΑΑΔΕ. Στη ρύθμιση εντάσσονται και δάνεια τα οποία χορηγήθηκαν έως και το 2012, με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου, της Ελληνικής Αναπτυξιακής Τράπεζας (πρώην «Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης ΑΕ») ή του Ταμείου Εγγυοδοσίας Μικρών και Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων ΑΕ (ΤΕΜΠΜΕ), και έχουν καταστεί ληξιπρόθεσμα στις τράπεζες έως τις 7.10.2019.
Το έσχατο σημείο αυτού του μέτρου που η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι είναι ευεργετικό για τους οφειλέτες, είναι το γεγονός πως με την κατάθεση της ηλεκτρονικής αίτησης του οφειλέτη για ρύθμιση των χρεών του στην ηλεκτρονική πλατφόρμα , οι πιστωτές έχουν τη δυνατότητα να “αξιολογήσουν” τη δυνατότητα ρεαλιστικής πρότασης και αν δεν κρίνουν το πλάνο αποπληρωμής βιώσιμο να αιτηθούν αυτομάτως την κήρυξη του οφειλέτη σε πτώχευση και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες.
Ένα μέτρο που πολύ συχνά χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις για να διευκολύνουν την αγορά να διευθετήσει τις υποχρεώσεις της, ήταν η τακτοποίηση των οφειλών σε δόσεις. Μπορεί να μην ήταν αυτό που θα χτυπούσε το πρόβλημα στον πυρήνα του, αλλά σίγουρα ήταν κάτι αναγκαίο. Και προφανώς, για αυτό το λόγο, πολλές επιχειρήσεις έκαναν χρήση αυτών των διευκολύνσεων, ώστε να έχουν σε τάξη τις υποχρεώσεις τους και να κινούνται σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί άνθρωποι επούλωσαν κάποιες πληγές με αυτό τον τρόπο όσο δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με την αναγκαιότητα για πιο βαθιές και γενναίες τομές. Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση της τακτοποίησης των υποχρεώσεων σε δόσεις, γιατί το σημαντικό είναι άλλο. Αυτή τη φορά η τακτοποίηση των οφειλών κρύβει μια πολύ μεγάλη παγίδα που αναιρεί την ίδια τη φύση του μέτρου, τον πυρήνα του σκεπτικού του και προφανέστατα την αποτελεσματικότητά του.
Κυρίως όμως, ανοίγει ένα νέο κύκλο συζήτησης σε άμεση συνάρτηση με το νέο πτωχευτικό κώδικα που έφερε η κυβέρνηση και ο οποίος αλλάζει ριζικά το τοπίο στην ίδια την καθημερινότητα των οφειλετών, στον τρόπο διάρθρωσης της οικονομίας και στο επιχειρείν, εξαναγκάζοντας τους μικρούς επαγγελματίες και τους εργαζομένους να παραδοθούν στα αρπακτικά funds και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Στην ουσία, αυτή τη φορά, οι 120 και οι 240 δόσεις δεν υπάρχουν διότι η διαδικασία που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως τακτοποίηση ανήκει στο προπτωχευτικό στάδιο και ανοίγει μια σειρά επιλογών και κινδύνων που μόνο ευνοϊκό μέτρο δεν την καθιστά.
Αντίθετα, ο στόχος της ρύθμισης, όπως και η συνολική νοοτροπία που διαπνέει το νέο πτωχευτικό κώδικα είναι να κάνει τους οφειλέτες ευάλωτους και κατόπιν αναλώσιμους ενώπιον των αρπακτικών που ετοιμάζονται να βάλουν χέρι στην ελληνική κοινωνική οικονομία. Το έσχατο σημείο αυτού του μέτρου που η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι είναι ευεργετικό για τους οφειλέτες είναι το γεγονός πως με την κατάθεση της ηλεκτρονικής αίτησης του οφειλέτη για ρύθμιση των χρεών του στην ηλεκτρονική πλατφόρμα , οι πιστωτές έχουν τη δυνατότητα να “αξιολογήσουν” τη δυνατότητα ρεαλιστικής πρότασης και αν δεν κρίνουν το πλάνο αποπληρωμής βιώσιμο να αιτηθούν αυτομάτως την κήρυξη του οφειλέτη σε πτώχευση και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που το πλάνο αποπληρωμής των οφειλών κριθεί βιώσιμο, εάν κάποιος αστοχήσει στον προγραμματισμό και χάσει κάποιες δόσεις, αυτόματα δίνει τη δυνατότητα στους πιστωτές του να αιτηθούν την πτώχευση του, με ό,τι αυτό σημαίνει για κάθε οφειλέτη και εγγυητή ξεχωριστά, αλλά και για το σύνολο, την ελληνική οικονομία και τη διάρθρωση της παραγωγής στη χώρα μας.
