Θυμάμαι ακόμα την έκφραση απορίας του πρώτου Ιταλού, με τον οποίο είχα την ατυχία να μοιραστώ την δημοφιλή έκφραση που υπονοεί την κοινή καταγωγή Ελλήνων και Ιταλών. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι η συγκεκριμένη έκφραση είναι περισσότερο οικεία στα αυτιά των Ιταλών της «Μεγάλης Ελλάδας», οι οποίοι αναγνωρίζουν μία κοινή πολιτισμική καταγωγή με τους Έλληνες.

Για εμάς, το «una faccia, una razza», είναι σίγουρα μία κολακευτική ερμηνεία των δεσμών μας με την Ιταλία. Βλέπετε, η Ιταλία είναι μία χώρα που γενικώς έχει ζήτηση: Ιστορία, ζωγραφική στιλ, ντιζάιν, σινεμά, κουζίνα, ποδόσφαιρο, μηχανοκίνητος αθλητισμός κλπ. Είναι φυσικό να σημειώνεται ένας μικρός «συνωστισμός» της συμβολικής της γοητείας. Μας κολακεύει άλλωστε να είμαστε στο ίδιο «τρένο» με τους καλοντυμένους καλοφαγάδες και γοητευτικά εξωστρεφείς Ιταλούς, μολονότι δύσκολα μπορώ να σκεφτώ έναν κάτοικο της Βενετίας να φουσκώνει από υπερηφάνεια, επειδή τον κατατάσσουν στην ίδια ομάδα με τους Έλληνες. Αν πάλι αναζητήσετε στο Google, θα βρείτε και Τούρκους που χρησιμοποιούν την ίδια έκφραση, με σημείο αναφοράς τους δεσμούς της δικής τους χώρας με την Ιταλία, χωρίς φυσικά μεγάλη επιτυχία.

Εδώ κι αν είναι μεγάλη η απόσταση, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, ως αναπόφευκτη συνέπεια της πιο αυταρχικής και σκοταδιστικής διακυβέρνησης που ασκεί ο οιονεί σουλτάνος, Ταγίπ Ερντογάν. Αυτό το χάσμα πλέον, μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών κόσμων, αναδείχθηκε πρόσφατα εις διπλούν. Ίσως μάλιστα να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι ένας Ιταλός, ήταν και στις δύο περιπτώσεις εκείνος ο οποίος ανέλαβε να σηκώσει το βάρος της αποκατάστασης της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων. Στην πρώτη περίπτωση, ο Μάριο Ντράγκι, έσπευσε να επισημάνει ότι «η αποχώρηση της Τουρκίας από την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης αποτελεί σοβαρό βήμα προς τα πίσω. Η προστασία των γυναικών από την βία και γενικότερα η προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες αποτελούν βασικές ευρωπαϊκές αξίες. Θα έλεγα, ακόμη περισσότερο, ότι αποτελούν θεμελιώδεις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ήταν ωστόσο η δεύτερη παρέμβασή του, η οποία θα καταδείκνυε αυτό που πολλοί σκέφτονται, αλλά ελάχιστοι τολμούν να αρθρώσουν δημόσια. Η δήλωση του πρωθυπουργού της Ιταλίας, ο οποίος χαρακτήρισε τον Ερντογάν δικτάτορα, έσπασε με εκκωφαντικό τρόπο την χλιαρή αντίδραση ή και την ένοχη σιωπή των υψηλόβαθμων Ευρωπαίων αξιωματούχων. Το «sofagate», όπως ονομάστηκε η απρεπής μεταχείριση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, φανέρωσε με προκλητικό τρόπο την έλλειψη σεβασμού του σουλτάνου, τόσο για την θέση της γυναίκας, όσο και για την ίδια Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πίσω στην Ελλάδα, δόξα τον θεό, μέχρι στιγμής δεν έχουμε θέματα πρωτοκόλλου, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επισκέψεις ξένων ηγετών. Δυστυχώς όμως έχουμε θέματα με άλλα πρωτόκολλα, η διαχείριση των οποίων αποδεικνύει πως όσο κι αν διαφέρουμε από την Τουρκία, διαφέρουμε σε έναν εξίσου σημαντικό βαθμό κι από την Ιταλία. Θα αξιοποιήσω για τρίτη και τελευταία φορά την δημόσια συμπεριφορά του Ιταλού πρωθυπουργού, ώστε να καταδείξω πόσο απέχουμε έμπρακτα από τον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, παρότι αναμφίβολα αισθανόμαστε και είμαστε Ευρωπαίοι.

Η εικόνα του Μάριο Ντράγκι και της συζύγου του, οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά τους για να κάνουν το εμβόλιο της AstraZeneca, ισοδυναμεί με πολύ περισσότερες από χίλιες λέξεις. Συγκριτικά, συμπυκνώνει εξαίσια την παρακμή του νεοελληνικού μας αστικού πολιτισμού και παρωθεί τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας να αμφισβητήσουν την πίστη τους στο «una faccia, una razza». Γιατί είτε μας αρέσει, είτε όχι, το ζεύγος Ντράγκι δεν μεταχειρίστηκε προνομιακά την εξέχουσα περίπτωσή του, όπως κάλλιστα θα μπορούσε να είχε πράξει. Περίμενε την σειρά του, εννοώντας όχι μόνο την ουρά του εμβολιαστικού κέντρου, αλλά και την ουρά των ηλικιακών κατηγοριών, έτσι όπως είχαν καταρτιστεί από τις αρμόδιες αρχές.

Ερώτηση: Έχει καμία σχέση αυτή η θρησκευτική ευλάβεια στην τήρηση της προτεραιότητας, δηλαδή της ισονομίας, με την  δημοκρατία των Βαλκανίων, στην οποία όχι μόνο υψηλόβαθμοι αλλά ο κάθε κομματικός παρατρεχάμενος πηδούσε την σειρά για να εμβολιαστεί πριν απ’ όλους αυτούς, που είχαν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από το εμβόλιο και κινδυνεύουν άμεσα από τον ιό; Μάλλον όχι, γιατί η ένδοξη Ελλάς, 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή της, έχει παραμείνει στον πυρήνα της κράτος κοτζαμπάσηδων και προεστών. Και αυτονόητα δεν έχουμε, τουλάχιστον σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών, καμία σχέση με τους Ιταλούς. Ούτε στη φάτσα, ούτε στη ράτσα.