Αιρετικά και επίκαιρα: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96668″ img_size=”full”][vc_column_text]Μικρό επίκαιρο δοκίμιο με αφορμή τα τεκτενόμενα στα Τριτοβάθμια Ιδρύματα της Ηλείας αφιερωμένο εξαιρετικά στους ταγούς του έρμου αυτού τόπου

Όταν λέμε «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» προκαλούμε κάποιον να αποδείξει αυτό για το οποίο καυχάται – η παροιμία δεν έχει κανένα  σεξουαλικό υπονοούμενο,   εκτός κι αν ο αλαζόνας επαίρεται για τις ερωτικές του δυνατότητες, οπότε η έννοια του πηδήματος διευρύνεται…

Τέλος πάντων, η φράση μάς έρχεται από την αρχαιότητα, από έναν μύθο του Αισώπου, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ανήρ κομπαστής», δηλαδή «Καυχησιάρης τύπος», σε ελεύθερη απόδοση. Λοιπόν η ιστορία έχει ως εξής: Ένας Αθηναίος αθλητής ισχυριζόταν ότι είχε κάνει ένα πολύ μεγάλο άλμα υπερπηδώντας τον Κολοσσό της  Ρόδου.

Αυτός βρισκόταν στην Αθήνα, η οποία ως γνωστόν είναι πολύ μακριά από τη Ρόδο, οπότε ήταν σχεδόν απίθανο να βρεθεί κάποιος Ροδίτης για να τον διαψεύσει. Πατώντας πάνω σ’ αυτό το γεγονός, ο αθλητής έλεγε στους ανθρώπους που τον άκουγαν, να πάνε στη Ρόδο για να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενά του.

Ε, κάποιος από τους ακροατές του δεν άντεξε, πήγε σε ένα σκάμμα και έγραψε στην άμμο τη λέξη «Ρόδος». Μετά την έδειξε στον καυχησιάρη άλτη και του είπε «αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα», δηλαδή, «ορίστε η Ρόδος, δείξε μας λοιπόν και το φοβερό σου πήδημα, ρε μεγάλε», σε πολύ ελεύθερη απόδοση. Η παράδοση δεν διασώζει την απάντηση του κομπορρήμονος αθλητή στην πρόκληση.

Γενικώς, όπου ακούγονται πολλά πηδήματα, με κάθε έννοια, καλό είναι να κρατάμε και μικρό καλάθι. Πάντως μακάρι να ήταν τόσο εύκολο να θέταμε εμείς, οι αποδέκτες των κομπασμών, τις προϋποθέσεις ώστε οι καυχησιάρηδες επώνυμοι, που περιαυτολογούν ασυστόλως, να αναγκάζονται να αποδεικνύουν την αλήθεια των λεγομένων τους και να τεκμηριώνουν τις δάφνες που έβαλαν μόνοι τους στο υπέρλαμπρο κεφάλι τους, Αλλιώς, να κάνουν τουμπεκί οριστικώς.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]