Αιρετικά και επίκαιρα: «Ας ρευστοποιηθούμε…»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”122827″ img_size=”full”][vc_column_text]Με τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα δεν μας δίνεται απλά μια 2η ευκαιρία, αλλά η Μεγάλη Ευκαιρία να επενδύσουμε στην ανάπτυξη της χώρας, ρευστοποιώντας τα υπάρχοντά μας. Όπως κάναμε και το ’99 στο Χρηματιστήριο…
Η συζήτηση για τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα στην Βουλή – μέχρι να την διακόψει η πρόταση δυσπιστίας του Τσίπρα – ήταν ευεργετική. Με βοήθησε να αναθεωρήσω, όσα πίστευα μέχρι σήμερα για την οικονομία της χώρας. Ανακάλυψα ότι τελικά δεν είμαστε “θύματα”, όπως νόμιζα, αλλά οι “μεγάλοι επενδυτές”.
Με το νομοσχέδιο που προβλέπει την ρευστοποίηση των περιουσιών όσων χρωστάνε δάνεια και δεν μπορούν να αποπληρώσουν, δεν μας δίνεται 2η ευκαιρία, όπως συνεσταλμένα υποστηρίζει η κυβέρνηση. Μας δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να επιτελέσουμε τον ιστορικό μας ρόλο: Αυτόν του επενδυτή. Όπως κάνουμε χρόνια τώρα.
Θυμάστε – όσοι θυμάστε – τις δεκαετίες του ’80 και του ’90; Τότε που όποιος ιδιοκτήτης μεγάλης επιχείρησης (κυρίως βιομηχανικής) “την έριχνε στα βράχια” έρχονταν το δημόσιο και την κρατικοποιούσε; Με τα χρήματα των φορολογούμενων εξυγιαίνονταν η εταιρία και στην συνέχεια επέστρεφε “καθαρή” και “φρέσκια” στον ιδιοκτήτη της. Εμείς ήμασταν τότε οι μεγάλοι επενδυτές. (Για 3 χρονάκια ήρθε η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που “το πήρε ανάποδα”: Αντί να κρατικοποιεί επιχειρήσεις και να τις πληρώνουμε, ήθελε να ιδιωτικοποιεί αυτές που είχαμε ήδη πληρώσει. Εναλλακτική προσέγγιση αλλά …βρίσκονταν κι έτσι ο τρόπος να “επενδύσουμε”).
Λίγο πριν το Millenium , την εποχή του Κώστα Σημίτη, τις επενδύσεις μας ανέλαβε ο Γιάννος Παπαντωνίου. Διαφήμισε τα εύκολα λεφτά του χρηματιστηρίου. Μας προέτρεψε να “μπούμε στο παιχνίδι”. Ολόκληρη η κοινωνία (και ιδίως τα media) άρχισαν να μιλάνε για “μετοχές Ταύρους και Αρκούδες” υιοθετώντας την αργκό της (τότε) Σοφοκλέους. Ο μύθος του ταμπλό κατέρρευσε το 1999. Λίγο αργότερα ανακαλύψαμε ότι πάνω – κάτω ένα ποσό της τάξης των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ είχε αλλάξει χέρια. Μεταφέρθηκε από τις τσέπες του 1,5 εκατομμυρίου “επενδυτών” στις “δυνάμεις της αγοράς”. Ο Γιάννος Παπαντωνίου δεν βγήκε ζημιωμένος. Πήρε το … “μέρισμά” του με άλλους τρόπους. Ένα μικρό μέρος της “επένδυσής” μας
Την επόμενη 10ετία, η σκυτάλη στις τράπεζες κατευθείαν. Στεγαστικά δάνεια με εγγυημένα ευρωπαϊκά επιτόκια, πιστωτικές κάρτες μοιράζονταν στον δρόμο σαν φείγ-βολάν, διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, ήταν εκεί και περίμεναν μια απλή υπογραφή. Το κοινωνικό κράτος έχει ήδη υποχωρήσει. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούσαν την ασφάλεια της απόκτησης μιας κατοικίας. Η κουλτούρα του lifestyle είχε δημιουργήσει σε άλλους ψευδεπίγραφες ανάγκες. Η “νέα γενιά” επενδυτών δανειοδοτείται. Τα ταμεία των τραπεζών γεμίζουν. Με την βοήθεια των “χρηματοδοτικών προϊόντων” μια τράπεζα μπορεί να πουλήσει “σήμερα” χρήματα που θα λάβει “αύριο”. Με αυτή την “καβάντζα” εκατομμύρια ευρώ δίνονται σε εταιρίες. Τα γνωστά δάνεια…”με αέρα”.
Μετά ήρθε η κρίση. Τα τραπεζικά ιδρύματα βρέθηκαν με πήλινα πόδια. Τα πλήθη κλήθηκαν πάλι να παίξουν τον … επενδυτικό τους ρόλο. Όμως επειδή δεν είχαν ιδιαίτερη προθυμία (το κατέδειξαν οι πλατείες της οργής) ανέλαβαν οι δανειστές. Εναλλάχθηκαν 4 κυβερνήσεις, με πιο αποτελεσματική αυτή του Λουκά Παπαδήμου. Ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών έρχονταν η μία μετά την άλλη. Μειώθηκε ο κατώτατος μισθός, κόπηκαν τα «δώρα» και όλα τα υπόλοιπα, που άπαντες θυμόμαστε. Ο δανεισμός της αγοράς με τα χρήματά μας δεν σταμάτησε, έστω κι αν δεν ήταν πια τόσο “γαλαντόμος”.
Σήμερα, μια δύσκολη περίοδο, πρέπει πάλι να γίνουν μεγάλες “επενδύσεις». Πως θα βρούμε δουλειές; Οι μεγάλες επενδύσεις χρειάζονται δάνεια. Τα δάνεια χρειάζονται εύρωστες τράπεζες. Οι εύρωστες τράπεζες χρειάζονται κεφάλαια. Ποιος έχει αυτά τα κεφάλαια; Εμείς οι μεγαλο-επενδυτές. Ας “ρευστοποιηθούμε”…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
