Αιχμάλωτοι της φτώχειας

Επιχαίρει η κυβέρνηση και με συνεχή δελτία τύπου πότε η ΔΥΠΑ και πότε οι ηγεσίες του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης,  καυχώνται για την αύξηση των θέσεων εργασίας, την αύξηση του κατώτατου μισθού και τη βελτίωση του μέσου.

Aκόμη και οι ίδιοι οι λογογράφοι βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια. Γιατί πώς γίνεται ενώ μειώνεται η ανεργία, ενώ όλο και περισσότεροι έχουν το «προνόμιο» της απασχόλησης, οι Έλληνες μισθωτοί να έχουν τη χαμηλότερη αγοραστική ικανότητα στο πλαίσιο της Ε.Ε., να δουλεύουν περισσότερες ώρες και να μη μειώνεται το ποσοστό των εργαζόμενων φτωχών την τελευταία δεκαπενταετία;

Όταν, ένας στους τέσσερις, παρότι εργάζεται είτε ως μισθωτός είτε ως αυτοαπασχολούμενος παραμένει εργαζόμενος φτωχός (in-work poverty), το ατομικό διαθέσιμο εισόδημά του δεν του επιτρέπει να ξεπεράσει το κατώφλι φτώχειας, τότε οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας απλώς τον βοηθούν να μην εξαθλιωθεί. Και πάλι εξαρτάται. Εάν ζει σε οικογένεια της οποίας τα υπόλοιπα μέλη εργάζονται,  ή  φέρει το βάρος στήριξης και του νοικοκυριού…