Αγαθή Ρηγοπούλου: Τα παιδιά με αναπηρία είναι σαν όλους εμάς…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”135573″ img_size=”full”][vc_column_text]
«Είμαι υπερήφανη και έχω αποδεχτεί το διαφορετικό γεμάτο αγάπη παιδί μου» λέει η Αγαθή Ρηγοπούλου στην επιστολή που ανάρτησε στα social media όπου φωτογραφίζεται με τον Παναγιώτη της
[/vc_column_text][vc_column_text]
Της Αγαθής Ρηγοπούλου*
[/vc_column_text][vc_column_text]Ένα συγκλονιστικό κείμενο ανάρτησε χθες στα social media η Αγαθή Ρηγοπούλου από τον Πύργο που είναι μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία, του γλυκύτατου Παναγιώτη και πρόεδρος του Ν. Συλλόγου ΑμεΑ Ηλείας «ΗΛΙΣ» , θέλοντας να δώσει απαντήσεις για τα άτομα με αναπηρία κυρίως σε όσους μικρόψυχα τα αντιμετωπίζουν με ρατσιστική διάθεση:
«Το κείμενο αφορά όσους πιστεύουν ότι τα άτομα με αναπηρία δεν αντιλαμβάνονται….
Φυσικά αφορά και όποιον έχει ρατσιστική και μη αποδεκτή σταση απέναντι τους!!!!
Ακούστε λοιπόν για να μαθαίνετε μήπως και κάποια στιγμή γίνετε ΆΝΘΡΩΠΟΙ…….
_______________________________
Δεν ξέρω τι περνάει από το μυαλό σας όταν σκέφτεστε ένα παιδί με αναπηρία . Δεν ήμουν ποτέ στη θέση σας. Βλέπω τα πράγματα από μέσα, όταν εσείς τα γυροφέρνετε και προσπαθείτε να καταλάβετε.
Βλέπω συνεχώς κείμενα που αφορούν τα συγκεκριμένα παιδιά. Τα περισσότερα μου προκαλούν θλίψη. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι, νιώθω μια σφαλιάρα αδικίας να με χτυπάει. Νομίζω πως το κοιτάζω από άλλη σκοπιά. Όλοι όσοι έχουν μεγαλώσει ή έχουν ζήσει δίπλα σε παιδιά με αναπηρία το νιώθουν.
Ας τα βάλουμε σε μία σειρά λοιπόν.
- Τα παιδιά με αναπηρία είναι σαν όλους εμάς. Που σημαίνει πως νιώθουν σαν όλους εμάς. Θυμώνουν, στεναχωριούνται, χαίρονται, αγαπούν, διασκεδάζουν, σαν όλους εμάς. Αυτό που παθαίνουν περισσότερο από εμάς τους υπόλοιπους είναι τα θετικά συναισθήματα. Δηλαδή, χαίρονται περισσότερο. Αγαπάνε περισσότερο. Διασκεδάζουν περισσότερο. Άρα, είναι πιο τυχερά όντα από εμάς. Και επίσης, αφού νιώθουν στο μέγιστο τα όμορφα συναισθήματα της ζωής, είναι και λίγο διαφορετικά από όλους εμάς. Είναι καλύτερα όντα από όλους μας.
Άραγε γιατί; Είναι εύκολο. Δεν λειτουργεί η λογική τους περισσότερο από το συναίσθημά τους. Αυτό τους κάνει να ευχαριστιούνται τη ζωή όπως κανένας άλλος. Δεν βάζουν φραγμούς. Ούτε πρέπει. Ούτε ζυγιάζουν τα πράγματα. Κάνουν αυτό που νιώθουν, λένε αυτό που νιώθουν (Οι φιλοσοφικές ερωτήσεις λοιπόν στυλ «λογική ή συναίσθημα», μόλις έχουν απαντηθεί από τα τυχερότερα παιδιά όλων. Τα παιδιά με αναπηρία ).
- Τα παιδιά με αναπηρία, δεν περιμένουν να πάρουν ποτέ τίποτα πίσω από αυτά που δίνουν. Όταν δεν περιμένεις να πάρεις, είσαι ήδη ελεύθερος. Οι υπόλοιποι παλεύουμε να μετρήσουμε τα εισερχόμενα και τα εξερχόμενα. «Να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις τίποτα πίσω» μας διδάσκουν οι μεγάλοι διδάσκαλοι. Σοφία δεν είναι αυτό; Άρα, τα παιδιά με αναπηρία είναι ήδη σοφοί άνθρωποι.
- Τα παιδιά με αναπηρία , είναι ευτυχισμένα με λίγα και απλά πράγματα. Με μία βόλτα. Με μία αγκαλιά. Με μία ματιά. Με ένα φιλί. Με τη φύση. Τη θάλασσα. Το βουνό. Με ένα φύλλο από το δέντρο. Με ένα κοχύλι. Με τους αγαπημένους ανθρώπους δίπλα τους. Τίποτε περισσότερο. Αφού λοιπόν τα έχουν αυτά, δεν θέλουν κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή. Άρα είναι ήδη ευτυχισμένοι άνθρωποι.
- Τα παιδιά με αναπηρία , πράττουν χωρίς όρους. Χωρίς συμβιβασμούς. Ό,τι τους έρχεται στο μυαλό το κάνουν, χωρίς να σκεφτούν δεύτερη φορά. Ο αυθορμητισμός και η παρορμητικότητα είναι η δεύτερη φύση τους. Αν θέλουν να πάρουν ένα γλυκό, θα απλώσουν το χέρι και θα το πάρουν. Δεν θα σκεφτούν «πρέπει; Δεν πρέπει;». Αν θέλουν να χαρούν, θα χειροκροτήσουν. Έτσι. Γιατί τους αρέσει. Δεν θα σκεφτούν τι θα πουν οι άλλοι. Δεν συμβιβάζονται με τα στάνταρ της ζωής. Γιατί να το κάνουν; Όλοι οι άλλοι παλεύουμε να βρούμε την παιδικότητα που μας λείπει χρόνια ολόκληρα. Τα παιδιά αυτά την έχουν έμφυτη. Άρα, είναι μέχρι να γεράσουν ασυμβίβαστοι νέοι.
- Τα παιδιά με αναπηρία δεν καταλαβαίνουν κανέναν από εμάς. Εννοώ το φέρσιμό μας. Αν αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο ατού τους, ποιο είναι; Δεν καταλαβαίνουν γιατί τρέχουμε σαν τρελοί. Γιατί ζοριζόμαστε να κερδίσουμε χρήματα. Γιατί θέλουμε πέντε κινητά. Γιατί χρειαζόμαστε δυο ντουλάπες ρούχα. Γιατί πηγαίνουμε στην τράπεζα. Γιατί μαλώνουμε με τον άλλον.
Καταλαβαίνουν μόνο ένα πράγμα. Καταλαβαίνουν πολύ καλά, ποιος από εμάς είναι καλός άνθρωπος και ποιος όχι. Καταλαβαίνουν την υπόστασή μας και μάλιστα την κρίνουν με το φέρσιμό τους. Ναι. Προσπαθούν να μας μεταδώσουν την καλοσύνη με το φέρσιμό τους. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται αυτό, θα πρέπει να γράφω μέρες. Έχουν τον τρόπο τους. Έχουν την σπιρτάδα να το κάνουν με απλά βήματα που τα καταλαβαίνεις όταν περνάς χρόνο μαζί τους. Άρα είναι πανέξυπνοι άνθρωποι.
- Τα παιδιά με αναπηρία έχουν ένα είδος ύψιστης τρυφερότητας που δεν την έχει κανέναν άλλος. Αγκαλιάζουν διαφορετικά. Φιλούν διαφορετικά. Χαϊδεύουν διαφορετικά. Το νιώθεις. Είναι η ενέργεια της καλοσύνης που σε διαπερνάει. Η μέγιστη, ανυπέρβλητη αγάπη που την αισθάνεσαι διαφορετικά ως ενέργεια, μόλις κάνουν να σε ακουμπήσουν. Είναι κάτι σαν το μητρικό φίλτρο της προστασίας. Γεμίζεις όταν σε χαϊδεύουν. Ολοκληρωτικά. Άρα είναι χαρισματικά άτομα.
Συνοψίζοντας, τι έχουμε; Τα παιδιά με αναπηρία είναι: καλύτερα όντα από όλους μας, σοφοί άνθρωποι, ευτυχισμένοι άνθρωποι, ασυμβίβαστοι νέοι, πανέξυπνοι άνθρωποι, χαρισματικά άτομα. Την επόμενη φορά που θα πέσει στα χέρια σας ένα κείμενο που θα λέει πόσο αδύναμα πλάσματα είναι, προσπεράστε το.
Τα παιδιά με αναπηρία δεν έχουν καμία ανάγκη από εμάς. Εμείς έχουμε τρομερή ανάγκη από αυτά. Πλησιάστε τα και θα το δείτε από μόνοι σας ή μάλλον, θα το νιώσετε από μόνοι σας. Διδάσκουν γνώση. Την αυθεντική. Αυτή της ζωής. Αυτή.
ΥΓ και μια διευκρίνηση.. ποστάρω φωτογραφίες με το παιδί μου και όχι κάποιου άλλου παιδιού γιατί είναι ενήλικο και ας παραμένει πάντα (παιδί) γιατί είμαι εγώ ο κηδεμόνας και συμπαραστάτης του γιατί εγώ είμαι αυτή που τον εκπροσωπώ σε οτιδήποτε έχει να κάνει και τον αφορά.
Και το σπουδαιότερο είναι ότι είμαι υπερήφανη και έχω αποδεχτεί το διαφορετικό γεμάτο αγάπη παιδί μου!!!!!
Η υποκρισία.. το ψεύτικο ενδιαφέρον…. απο ξερόλες με έχουν κουράσει…»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
