Αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο
Το Σάββατο στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Πύργου από την Ένωση Συνταξιούχων εκπαιδευτικών Ηλείας και τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Πύργου-Ολυμπίας
- 100 χρόνια από τη γέννησή του και 16 από το θάνατό του
Τιμητική εκδήλωση- αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Πυργιώτη ποιητή Γιώργη Παυλόπουλου και 16 από τον θάνατό του, διοργανώνει το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στις 6 το απόγευμα στην Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Πύργου, η Ένωση Συνταξιούχων εκπαιδευτικών Ηλείας και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Πύργου-Ολυμπίας
Ο Γιώργης Παυλόπουλος (1924-2008) γεννήθηκε στον Πύργο, όπου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και έζησε, με μικρά διαλείμματα, όλη του τη ζωή. Εργάστηκε ως προϊστάμενος γραμματέας στο ΚΤΕΛ Ηλείας. Από νωρίς βρήκε καταφυγή στη λογοτεχνία. Έφηβος ακόμη, το 1940, δημοσίευσε δύο διηγήματα στην εφημερίδα Πατρίς του Πύργου· το 1943 δημοσίευσε έξι ποιήματα, τα περισσότερα στο περιοδικό Οδυσσέας του Πύργου. Το 1942 εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών. Την περίοδο 1945-1951 ζει στην Αθήνα.
Εκτός από τη λογοτεχνία αγάπησε τη ζωγραφική, στην οποία επανερχόταν συχνά.
Ο Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ (Διαλέξεις, 1992 [1989].) έχει γράψει για τον ποιητή: «Η φωνή του Παυλόπουλου έχει το φυσικό χάρισμα να μπορεί να αφηγηθεί, και μάλιστα με τρόπο ποιητικό: ξέρει να παίρνει τις ανάσες της και να μην πνίγεται, όταν ψηλώνει· να μη σβήνει, όταν χαμηλώνει. […] Δεν ξέρω πολλές φωνές στην ποίησή μας που να έχουν την απλότητα, τη θέρμη, σχεδόν την τρυφερότητα και τη φυσικότητα της αφηγηματικής φωνής του Παυλόπουλου.».
Ενδιαφέρουσα είναι και η οπτική του Τίτου Πατρίκιου όσον αφορά το ποιητικό φαινόμενο «Γιώργης Παυλόπουλος»: «Χωρίς να κάνει πολιτικές διακηρύξεις ούτε να εκθέτει πολιτικά προγράμματα, ο Γιώργης Παυλόπουλος είναι ένας βαθύτατα πολιτικός ποιητής. Γιατί μέσα στην ποίησή του ενσωματώνει και τα όσα συμβαίνουν γύρω του και τη δική του συμμετοχή και παρατήρηση. Ταυτόχρονα είναι ένας ποιητής που αναδιφεί τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής. Κι αν στην κοινωνική μοναξιά βλέπει κάποια δυνατότητα υπέρβασής της χάρη στη δικαιοσύνη, στην υπαρξιακή μοναξιά βλέπει τη σίγουρη υπέρβασή της μέσω του έρωτα…»