Θεσσαλονίκη (Βιβ. «ΙΑΝΟΣ»), 1η Απριλίου 2004. Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος με τον Επαμεινώνδα Κωνσταντακόπουλο και τη σύζυγό του Κωνσταντίνα Πανέτα – Κωνσταντακοπούλου.

Απόψε ο λωτοφάγος, γκρεμίζει την ταβέρνα, με σκουριασμένα σίδερα στο έρημο λιμάνι.

Πρέπει το πεζοδρόμιο, να βρέξει τα σημάδια, με λόγια καπνεργάτη, σε άλλο σιντριβάνι.

Απόψε η φρυκτωρία, κλειδώνει το σταθμό, για να κοιμηθεί στις ράγες ο ζητιάνος.

Στο βρώμικο βαγόνι, αποσκευές θανάτου, με χαμηλωμένα φώτα για την υποταγή.

Απόψε ο πατέρας, χαράζει το τραπέζι, για να περισσέψει στα μάτια η ορφάνια.

Όταν δίψασε η ψυχή από το πεπρωμένο, στέρεψε η πηγή από την πικροδάφνη.

Απόψε η ανάμνηση, έσπασε το γραμμόφωνο, για να τραγουδήσει ο πρόσφυγας της Θράκης.

Τότε η πλημμύρα, σε μαραμένα στάχυα, μπερδεύει με αγκάθια τα κοφτερά δρεπάνια.

Στο λίχνισμα του κεραυνού, έφηβοι θεριστές, τροχίζουνε την άγκυρα με λασπωμένα ρούχα.

Η αδειανή πλατεία, μαρτύριο Εβραίων.

Ανήλιαγο παράπηγμα για μικροπωλητές, καθώς ακούγεται η κραυγή από την ποδοβολή, και σωριάζεται στο αίμα, η ομορφιά τού αθλητή.

Τη νύχτα οι ναυτεργάτες, με ψαλίδι λαμαρίνας, κόβουνε την αλυσίδα σε μαγκάνι πηγαδιού.

Για να κρατήσει ο καπνός το τζάκι αναμμένο, πρέπει να χωνευτεί το ξύλο από τη στάχτη, και να μαρμαρώσει στα δέντρα η αιθάλη.

Στα δίχτυα η αράχνη, μαζεύει τις κουρτίνες.

Η φιλντισένια λάμπα ραγίζει το γυαλί, μάρμαρο σπασμένο από την προτομή, όταν ο καπετάνιος με χρυσά σιρίτια, διπλώνει τα πανιά σε θλιβερή σπηλιά.

Το ταξίδι μακρινό, χωρίς πολιορκία.

Mαύρο απολίθωμα το στεριανό κοχύλι, όταν η φαρέτρα σημάδευε καλύβια, στο εχθρικό στρατόπεδο με τους λιποτάχτες.

Το λερωμένο αμπέχονο, πουκάμισο φαντάρου, γυαλίζει τις αρβύλες για την ορκωμοσία, όταν ζωγραφίζει γυναίκες ο φεγγίτης.

Με σκοτάδι περασμένο το χρώμα της ντουλάπας.

Στα κρυφά συρτάρια, γράμματα ξεχασμένα διαβάζει ο ναυτίλος, για τους κολασμένους.

Τώρα η μητέρα, λυσίκομη νεράιδα, θηλάζει ορφανά παιδιά, στο ψάθινο χαγιάτι.

Αύριο η μητέρα, φυλακισμένη φόνισσα, θηλάζει τα παιδιά,

σε λεκιασμένο στρώμα.

Το αμάρτημα φρικτό για τους ημεροδείχτες.

Το κορμί εξόριστο από την αλητεία και την πρωτόπλαστη κραυγή στο ζαρωμένο στήθος.

Κρυφά η λεγεώνα, με σιδερένια χέρια, βασίλευε τον ήλιο κάτω από το κάστρο, μέχρι να στεριώσει γιοφύρια ο οικοδόμος.

Ύστερα η παλίρροια , έσωσε το καράβι, με ξύλα τρικυμίας, και πηδάλιο την πρύμνη από τη λιτανεία.

Τον Απρίλη μήνα, έκρυβε στα βάγια, μαχαίρια ο ληστής, μέχρι τον Ιούλιο, όταν ο κωπηλάτης, δίχως δαχτυλίδια, γενναία θα δικάσει τους βασανιστές,

Για το Καραμπουρνάκι, φώναξε ο βαρκάρης.

Στην πλώρη καπετάνιος ο αγγελιοφόρος, με το απομνημόνευμα για την εφημερίδα, και το αντιμόνιο για την ελευθερία.

Στο πένθιμο ρεμπέτικο, μεσάνυχτα Δευτέρας, άνοιξε ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» θεατρική αυλαία.

Με το αναλόγιο στα λευκά πανιά και τη συλλογή στο τυπογραφείο, η σελίδα έσβηνε λερωμένα εξώφυλλα, και στην  αφιέρωση από τα καμαρίνια, έδειχνε κόκκινο  κρασί ο καρσιλαμάς.

Σήμερα, για μνημόσυνο, έκλεισε ο «ΑΠΟΛΛΩΝ» τη σιδερένια πόρτα, μέχρι να χτυπήσει το ρόπτρο η ραψωδία.

ΦΩΛΙΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΟΥ

Στον Ντίνο Χριστιανόπουλο

Θρυμματισμένη άγκυρα βουλιάζει το καράβι

και στα λιμάνια η βροχή αχάραγη λαλιά

με αστραπή ανέγγιχτη επίγραμμα οι κάβοι

και το απομνημόνευμα θλιμμένη μυγδαλιά.

Ενθύμιο η συλλογή από το χελιδόνι

και στα ντουλάπια δάκρυα για λιγοστό ψωμί

ανυπεράσπιστα κορμιά η θαλπωρή κλειδώνει

και στο χαγιάτι άμοιρη σκιά η πληρωμή.

Τότε με ξένα γόνατα η πένθιμη πορεία

γυρεύοντας ναυάγια σε βλέφαρα κλειστά

η άρνηση για λυτρωμό άδικη εξορία

και σκουριασμένο είδωλο από κεριά σβηστά.

Η Εγνατία σκοτεινή για τη Θεσσαλονίκη

ανάβει κηροπήγια σε γειτονιά φτωχή

ασπρόμαυρο εξώφυλλο η άγραφη διαθήκη

όταν γυμνώνει λάφυρα έρωτα ενοχή.

Πύργος Ηλείας, 12 Αυγούστου 2020