ABBA και ελληνικό καλοκαίρι σε… κροατικό νησί
Mamma Mia! Here We Go Again ★★★½☆☆
(ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο, 2018, 114)
- σκηνοθεσία: Ολ Πάρκερ
- ηθοποιοί: Λίλι Τζέιμς, Αμάντα Σέιφριντ, Πιρς Μπρόσναν, Κόλιν Φερθ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κριστίν Μπαράνσκι, Τζούλι Γουόλτερς, Αντι Γκαρσία, Μέριλ Στριπ, Cher
Το «Mamma Mia 2» είναι αυτό που περιμένουμε – και κάτι παραπάνω και κάτι λίγο διαφορετικό. Το σίκουελ του εισπρακτικού θριάμβου που γυρίστηκε στην Ελλάδα πριν από δέκα χρόνια, επιστρέφει, διατηρώντας φυσικά τους ABBA στα τραγούδια και την ψυχή, επαναφέροντας σύσσωμο το καστ της πρώτης ταινίας, προσθέτοντας νέα πρόσωπα και χαριτωμένες εκπλήξεις, παίρνοντας άξια τη θέση του στην ποπ κουλτούρα.
Το σκηνικό είναι και πάλι η Ελλάδα, αλλά «σκηνικό» είναι εδώ η λέξη-κλειδί: Ως Ελλάδα ποζάρει η Κροατία, αφού η παραγωγή της ταινίας προτίμησε να αποφύγει τον γραφειοκρατικό Γολγοθά που αντιμετώπισε την πρώτη φορά και το κόστος της απώλειας δεν είναι τουριστικό. Τόσο μοιάζει στην οθόνη η κροατική ακτογραμμή με την ελληνική, που πάλι στην Ελλάδα θα θελήσουν να ταξιδέψουν οι θεατές της ταινίας. Είναι όλες οι θέσεις εργασίας και η τεράστια επένδυση σε έξοδα παραγωγής και διαβίωσης που μεταφέρθηκαν στην κοντινή βαλκανική χώρα.
Ωστόσο, για ν’ αφήσουμε το «Money, Money, Money» και να πάμε στο «Gimme! Gimme! Gimme!», το νέο «Mamma Mia» είναι μαζί σίκουελ και πρίκουελ. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ολ Πάρκερ (σεναριογράφου του «Εξωτικού Ξενοδοχείου Μάριγκολντ»), αλλά με σταθερή και καίρια την εποπτεία του Ρίτσαρντ Κέρτις, η ταινία κυλά σε δυο άξονες.
Από τη μια πλευρά, η Σόφι της Αμάντα Σέιφριντ και ο επισήμως, πια, πατριός της, Χάρι του Πιρς Μπρόσναν, ετοιμάζονται για τα εγκαίνια του ανακαινισμένου ξενοδοχείου Μπέλα Ντόνα, έχοντας κάνει πραγματικότητα το όνειρο της Ντόνα της Μέριλ Στριπ. Για τη μεγάλη βραδιά φτάνουν στο νησί, στο «Καλοκαίρι», όλοι οι παλιοί γνώριμοι της πρώτης ταινίας.
Από την άλλη πλευρά, με αφορμή το ημερολόγιο της Ντόνα, η ταινία γυρίζει στο παρελθόν, όταν εκείνη ήταν 20 χρόνων (με τη μορφή της Λίλι Τζέιμς) και συμπληρώνει τα κενά: γνωρίζουμε τη γεμάτη κέφι για ζωή Ντόνα, τις κολλητές της φίλες και τα τρία αγόρια που την πολιόρκησαν και τη διεκδίκησαν.
Αν το πρώτο «Mamma Mia» ήταν μια διαδοχή μουσικοχορευτικών, το δεύτερο έχει ένα πιο δουλεμένο, πιο σύνθετο σενάριο, με πιο ανεπτυγμένους διαλόγους και πλοκή: χωρίς, βέβαια, τα τραγούδια να φεύγουν από το πρώτο πλάνο. Ταυτόχρονα, η εικόνα, με τη φωτογραφία του Ρόμπερτ Γιόμαν, του μόνιμου συνεργάτη του Γουές Αντερσον, με μια διαφορετική ομάδα στα σκηνικά και τα κοστούμια υπό τον Νικ Πάλμερ, είναι λιγότερο «αυθόρμητη», πιο επιμελημένη και θεατρική, με μια απόφαση που μοιάζει συνειδητή: σε μια ταινία με ιστορία βγαλμένη από τους στίχους των ABBA, γιατί να κρατηθούν τα προσχήματα της φυσικότητας ή του ρεαλισμού; Ας είναι καλογυαλισμένη και διασκεδαστικά ψεύτικη, ένα μιούζικαλ, απολαυστικό στην ιδιορρυθμία του.
Από το νεαρό καστ, η Λίλι Τζέιμς ως Ντόνα του παρελθόντος κλέβει ξεκάθαρα την παράσταση, λαμπερή, φωτογενής, με θαυμάσια φωνή και μια ενέργεια ζεστή σαν ήλιος. Χάρη σ’ εκείνη, το ρετρό μέρος της ταινίας είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και δυνατό από το παρόν.
Ο καθένας μ’ έναν περιορισμένο σε διάρκεια ρόλο, οι «ωριμότεροι» ηθοποιοί της ταινίας είναι χάρμα οφθαλμών, με μια κερδισμένη ελευθερία να διασκεδάζουν κι οι ίδιοι στην οθόνη. Οσο για τη νέα προσθήκη, το απρόβλεπτο ζεύγος Αντι Γκαρσία και Cher (η οποία ερμηνεύει το «Fernando» των ABBA σαν όχι απλώς το τραγούδι, αλλά κι όλη η κληρονομιά του συγκροτήματος, να πηγάζει από εκείνη), είναι από τις πιο δίκαιες και πιο ενθουσιώδεις στιγμές στο ψυχαγωγικό σινεμά.
Η ελληνική συμμετοχή στο καστ, με εξαίρεση τους μικρούς, κωμικούς ρόλους του Λάμπρου Καλφούντζου και της «Απολλωνίας» Αννας Αντωνιάδη, ανήκει στον Πάνο Μουζουράκη, που στήνει τον δικό του Λάζαρο, αργόσχολο μουσικάντη, περισσότερο σαν καρικατούρα μαριάτσι, ωστόσο αφήνει ένα έντονο, έστω κι αν υπερβολικό, στίγμα στην οθόνη.
Το «Mamma Mia 2» είναι αυτό που περιμένουμε: δεν θα αρέσει, ξαφνικά, σε όποιους θεατές δεν έκαναν κέφι με την πρώτη ταινία, αλλά θα φέρει το κοινό στις αίθουσες για να ξεσκάσει και, επί τη ευκαιρία, θα του γεμίσει τα μάτια καλοκαίρι, θα τον κάνει να θέλει να σηκωθεί από την καρέκλα του και να χορεύει με τον κόσμο στην οθόνη, θα τον διασκεδάσει ρυθμικά ώς το τέλος.
Κι είναι και κάτι παραπάνω: μια έξυπνη αξιοποίηση της ίδιας της ποπ παράδοσης στην οποία βασίστηκε, αλλά και μια κλασική, εύστοχη, στοργική ιστορία για την αγάπη κάθε μαμάς και κάθε κόρης, απρόσμενα συγκινητική, μέχρι απενοχοποιημένων δακρύων, χωρίς στιγμή να χάνει την ευθυμία της.
ODEON ESCAPE ΙΛΙΟΝ, ODEON STARCITY, VILLAGE MALL, VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ, VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ, VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ, VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΑΕΛΛΩ CINEMAX, ΑΘΗΝΑΙΑ ΧΑΛΚΟΥΤΣΙ, ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ, ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ, ΑΛΕΞ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, ΑΛΙΚΗ ΔΡΟΣΙΑ, ΑΛΣΟΣ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ, ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, ΑΜΥΝΤΑΣ, ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ, ΑΡΙΑΝ ΓΛΥΦΑΔΑ, ΑΡΚΑΔΙΑ ΒΥΡΩΝΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠΑΓΟΥ, ΑΣΤΕΡΙ ΙΛΙΟΝ, ΑΣΤΡΟΝ ΛΟΥΤΣΑ, ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ, ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΤΗ, ΓΕΡΑΚΑΣ, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΕΛΛΗΝΙΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ, ΗΛΕΚΤΡΑ ΚΕΡΑΤΕΑ, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΪΔΑΡΙ, ΚΥΖΙΚΟΣ Ν. ΠΕΡΑΜΟΣ, ΛΑΟΥΡΑ, ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΛΑΥΡΙΟ, ΛΙΛΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, ΜΑΪΑΜΙ ΜΑΤΙ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, ΜΑΡΙΕΛ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΑΝΩ ΓΛΥΦΑΔΑ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ, ΟΝΑΡ ΑΝΑΚΑΣΑ, ΠΕΡΑΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ, ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ, ΣΕΛΗΝΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ, ΣΙΝΕ ΔΑΦΝΗ, ΣΙΝΕ ΝΙΚΑΙΑ, ΣΙΝΕ ΩΡΩΠΟΣ, ΣΙΣΣΥ Ν. ΜΑΚΡΗ, 3 ΑΣΤΕΡΙΑ Ν. ΗΡΑΚΛΕΟ, ΤΡΙΑΝΟΝ ΣΑΡΩΝΙΔΑ, ΤΥΜΒΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑ, ΦΙΛΙΠ Ν. ΣΜΥΡΝΗ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΦΛΕΡΥ, ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Ο 20ός μου αιώνας ★★★☆☆
(Az én XX. Századom, Ουγγαρία, Δυτ. Γερμανία, Κούβα, 1989, 104)
- σκηνοθεσία: Ιλντικο Ενιέντι
- ηθοποιοί: Ντορότα Σέγκντα, Ολεγκ Γιανόφσκι
Στη χαραυγή του 20ού αιώνα, όταν ο Τόμας Εντισον κάνει τη νύχτα να λάμψει με τον πρώτο λαμπτήρα, βλέπουν το πρώτο φως δυο δίδυμες αδελφές, η Ντόρα και η Λίλι. Οι επόμενες δεκαετίες θα τις χωρίσουν, η μια θα γίνει αισθησιακή τυχοδιώκτρια, η άλλη αναρχική ακτιβίστρια: μαζί κι οι δυο θα μετουσιωθούν στον λαμπερό νέο αιώνα που ξημερώνει. Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας τού «Ψυχή και Σώμα», απόδειξη της δημιουργικής της έμπνευσης.
Ασπρόμαυρη, με τη μουσική και το μοντάζ που αναδύουν τα πρώτα χρόνια του σινεμά, με μια γνώριμη, πια, ειρωνεία πάνω στην τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης, μ’ ένα ξεχωριστό φαντασιακό, σχεδόν θρησκευτικό στοιχείο κι ένα σοβαρό φεμινιστικό λόγο ντυμένο με χιούμορ και παραδοξότητα, δυο δεκαετίες μετά τη δημιουργία της, η ταινία παραμένει φρέσκια και εμπνευσμένη, τουλάχιστον ως πρώτο δείγμα δουλειάς μιας σκηνοθέτιδας που έμελλε να ξεχωρίσει.
Μυστικό συστατικό ★★½☆☆☆
(Iscelitel, ΠΓΔΜ, 2017, 104′)
- σκηνοθεσία: Γκιόρτσε Σταβρέσκι
- ηθοποιοί: Μπλάγκοζ Βεζέλινοφ, Ανάστας Τανόφσκι
Ο Βέλε είναι ένας καλόκαρδος, κακοπληρωμένος μηχανικός τρένων, που δυσκολεύεται να τα φέρει βόλτα. Μετά τον θάνατο της μητέρας και του αδελφού του, έχει αναλάβει μόνος τη φροντίδα του πατέρα του που πάσχει από καρκίνο.
Καθώς η θεραπεία είναι πολύ ακριβή και δεν καλύπτεται από τα ταμεία σ’ ένα κράτος σε διάλυση, ο Βέλε σκαρφίζεται ένα σχέδιο: ν’ αξιοποιήσει τη μαριχουάνα που μια συμμορία ξεχνά στο τρένο, φτιάχνοντας space cakes για τον πατέρα του. Η συνταγή είναι θαυματουργή! Σε μια συμπαραγωγή ΠΓΔΜ και Ελλάδας, που απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ξετυλίγεται η καλύτερη πλευρά του βαλκανικού σινεμά. Οχι ότι δεν λείπουν τα φαρσικά στοιχεία, αλλά ο Σταβρέσκι χτίζει μια εύρυθμη, κωμική, τρυφερή ταινία, με τη σχέση πατέρα-γιου στο επίκεντρο και τη γνώριμη συστημική εγκατάλειψη στο φόντο. Νόστιμη σαν φρεσκοψημένο κέικ.
Il Postino ★★★½☆☆
(Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, 1994, 108′)
- σκηνοθεσία: Μάικλ Ράντφορντ
- ηθοποιοί: Φιλίπ Νουαρέ, Μάσιμο Τροΐζι, Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα
Σ’ ένα γραφικό ιταλικό ψαροχώρι, μετά τον πόλεμο, ο εξόριστος ποιητής Πάμπλο Νερούδα καθοδηγεί τον ταχυδρόμο Μάριο πώς να κερδίσει την αγάπη της όμορφης Μπετρίτσε, αλλά και να γεμίσει το μυαλό του με λογοτεχνία, φιλοσοφία, ζωή. Σε επανέκδοση, με ανακαινισμένες κόπιες, το αγαπημένο ρομάντζο που, πριν μια εικοσιπενταετία, χάρισε ομορφιά, ποίηση και έρωτα και κέρδισε Οσκαρ μουσικής.
Το βιβλιοπωλείο της κυρίας Γκριν ★½☆☆☆☆
(The Bookshop, Ην. Βασίλειο, Ισπανία, Γερμανία, 2017, 113’)
σκηνοθεσία: Ισαμπέλ Κοϊσέτ
ηθοποιοί: Εμιλι Μόρτιμερ, Μπιλ Νάι, Πατρίσια Κλάρκσον
Το 1959, σε μια μικρή, επαρχιακή βρετανική πόλη, η Φλόρενς Γκριν ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο, αποφασισμένη όχι μόνο ν’ αντισταθεί στην ταξική παράδοση της περιοχής, αλλά και ν’ αφυπνίσει τους κατοίκους με τη λογοτεχνία. H Ισπανίδα σκηνοθέτης διασκευάζει το μυθιστόρημα της Πενέλοπι Φιτζέραλντ σ’ ένα στερεοτυπικό, παρωχημένο φεμινιστικό και ανθρωπιστικό μελόδραμα, λίγο σαν το «Chocolat», με βιβλία αντί σοκολατάκια.
Πηγή: efsyn.gr
