Στην πολιτική υπάρχει πάντα χώρος για αφηγήματα ακόμη και για μυθεύματα. Αρκεί, όμως, τουλάχιστον οι ίδιοι, να έχουν επίγνωση ότι πρόκειται για μύθους.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι πολιτικοί αλλά και διαμορφωτές της κοινής γνώμης εξακολουθούν να πιστεύουν τις μυθολογίες που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιήσει, ακόμη και όταν οι μύθοι έχουν καταρριφθεί.
Αυτό ακριβώς καταγράφηκε σε μεγάλο μέρος των αντιδράσεων για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Θα περίμενε κανείς το πέρασμα των χρόνων από το 2015, να είχε οδηγήσει σε μια πιο ώριμη και ειλικρινή αντιμετώπιση και να έχουν παραμεριστεί μύθοι που είχαν κυριαρχήσει τότε και αναπαραχθεί τα επόμενα χρόνια. Όμως αυτό δεν ισχύει, είδαμε τους ίδιους μύθους να παρελαύνουν μπροστά μας και σήμερα, ακόμη και εάν πια η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά πιο μπροστά από εκείνο το ύφος και ήθος αντιπαράθεσης.
Μόνο που αυτός ο εγκλωβισμός σε μια μυθολογία δεν αφορά μόνο την αποτίμηση του βιβλίου του Αλέξη Τσίπρα. Αφορά και τον τρόπο που σήμερα τίθενται τα πολιτικά διλήμματα. Ξανά και ξανά βλέπουμε μονότονα να επαναλαμβάνεται η ίδια τοποθέτηση: «η κυβέρνηση είναι η μόνη που σήμερα έχει πρόγραμμα και πηγαίνει τη χώρα στην ανάπτυξη, εγγυώμενη τη σταθερότητα». «Η σταθερότητα στη χώρα περνάει μέσα από το μην αλλάξει η κυβέρνηση».
Όπως και να το δει κανείς το «Μητσοτάκης μέχρι να σβήσει ο ήλιος» δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί μια ψύχραιμη, αντικειμενική τοποθέτηση και σίγουρα δεν είναι καθόλου δημοκρατική, αφού λίγο πολύ καλεί να παραμείνει μια κυβέρνηση μειοψηφίας.
