Γράφει ο Τάκης Θανόπουλος
Η 15η Οκτωβρίου είναι μια μέρα αφιερωμένη στη γυναίκα που δεν φαίνεται συχνά στα φώτα, αλλά χωρίς εκείνη τίποτα δεν θα λειτουργούσε όπως πρέπει: την αγρότισσα.
Είμαι παιδί αγροτικής οικογένειας. Μεγάλωσα στην Κορυφή, ανάμεσα στα χωράφια, στις ελιές και στους ανθρώπους που έμαθαν να μιλούν με τη γη.
Εκεί είδα τη μάνα μου την Αθηνά,τη γιαγιά μου την Ήρα ,την γιαγιά μου τη Βασιλική (την Πανενα, η οποία κρατούσε το καφενείο του χωριού) και τόσες άλλες γυναίκες να παλεύουν σιωπηλά με τα χέρια τους σκληρά από τη δουλειά, αλλά την καρδιά τους γεμάτη αγάπη, αξιοπρέπεια και περηφάνια.
Η αγρότισσα είναι κάτι πολύ περισσότερο από εργάτρια της γης. Είναι μάνα, σύζυγος, στήριγμα, φύλακας της οικογένειας και της παράδοσης. Ξυπνά πρώτη, κοιμάται τελευταία…όταν κοιμάται! Περπατά στα χωράφια με τον ίδιο σεβασμό που περπατά στο σπίτι της. Κουβαλά στο βλέμμα της τη σοφία των παλιών και στο χαμόγελό της τη δύναμη της ζωής.
Είναι εκείνη που δεν τα παρατά, ακόμη κι όταν ο καιρός χαλάει, όταν η σοδειά δυσκολεύει, όταν η ζωή τη δοκιμάζει. Είναι η ψυχή της υπαίθρου, η φωνή της σιωπής, η καρδιά του χωριού μας. Χάρη σε αυτές τις γυναίκες, η περιφέρεια στέκει ακόμα περήφανη.
Χάρη σε εκείνες, κρατάμε τις ρίζες μας βαθιές και ζωντανές. Και χάρη στη δική μου μάνα, έμαθα πως τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται με αξιοπρέπεια σεβασμό, κόπο, πίστη και αγάπη για τη γη.
Σήμερα τις τιμούμε. Αλλά κάθε μέρα, τις ευχαριστούμε. Γιατί χωρίς την αγρότισσα, δεν υπάρχει ούτε ζωή στο χωριό, ούτε ελπίδα στη γη.
