Από το παλαμάκια στα μανταλάκια

Γράφει η Διονυσία Κατελούζου

Στην καρδιά κάθε νοσοκομείου, μέσα στη ζέστη και την ένταση των ημερών, βρίσκονται οι νοσηλευτές. Αυτοί οι αφανείς ήρωες που μάχονται καθημερινά, χωρίς να ζητούν αναγνώριση, αλλά οι οποίοι ακούνε μόνο ψίθυρους ευχαριστιών — και συχνά ούτε καν αυτό. Μόνο όταν συμβαίνει κάτι στραβό, τότε εμφανίζεται η κατακραυγή. Ας μιλήσουμε για τα χρόνια που άντεξαν, για τις θυσίες τους, και για το πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τις αδυναμίες και τα λάθη τους.

Η πανδημία COVID-19 ήταν, χωρίς αμφιβολία, ένα εξαιρετικό τεστ αντοχής. Να εργάζεσαι 12-ωρα με κουρασμένα πόδια, να βλέπεις ανθρώπινες ζωές να φεύγουν, και παράλληλα να σε επευφημούν μερικοί, ενώ οι περισσότεροι απλώς σου γυρίζουν την πλάτη. Στηριχτήκαμε σε μια παροδική αναγνώριση, σε μερικά χέρια που μας χειροκρότησαν από τα μπαλκόνια τους, και μετά, ξαφνικά, σαν να ξεχάστηκε η προσφορά μας, επιστρέψαμε στο πολυάσχολο και αδιάφορο ρουτίνα.

Κι τώρα, όταν γίνει το παραμικρό λάθος από έναν νοσηλευτή, όλοι βιάζονται να τον καταδικάσουν. Μια στιγμή αδυναμίας, μία λανθασμένη απόφαση σε έναν χαοτικό κόσμο που απαιτεί τα πάντα να είναι τέλεια, και η αντίδραση είναι άμεση. “Βγάλτε τον στα μανταλάκια!” φωνάζουν οι θερμοκέφαλοι, δημόσια και αναίτια. Μόνο που κανείς δε μιλάει για τα πολλαπλά λάθη και τις δυσκολίες που μας έφεραν εκεί.

Είμαστε μάρτυρες καθημερινών τραγωδιών και νικών. Κάθε ζωής που σώζουμε, κάθε ανακούφιση που προσφέρουμε, είναι αποτέλεσμα ατελείωτης σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης. Δεν είμαστε μηχανές που απλώς εκτελούν εντολές. Είμαστε άνθρωποι, με συναισθήματα, ανησυχίες και πάθη. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουμε στην πρώτη γραμμή, αντιμετωπίζοντας συγκλονιστικές καταστάσεις με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Η αναγνώριση δε χρειάζεται να είναι μεγάλα λόγια ή επαίνους. Χρειάζεται να είναι μια συνετή προσέγγιση στην καθημερινότητα, αναγνωρίζοντας ότι η δουλειά μας είναι σχεδόν ακατόρθωτη και είναι φυσικό να κάνουμε λάθη. Ας ας ευχηθούμε αυτό το σχόλιο να φτάσει σε εκείνους που παίρνουν τις αποφάσεις, για να θυμηθούν ότι πίσω από τους αριθμούς και τις πολιτικές, είμαστε άνθρωποι — άνθρωποι που αξίζουν σεβασμό και αναγνώριση.

Ας σταματήσουμε να είμαστε οι πρώτοι που θα βγάλουμε ασφαλιστικές δικλείδες. Αντί να βγάζουμε τους άλλους στα μανταλάκια, ας δουλέψουμε όλοι μαζί, χέρι-χέρι, να βελτιώσουμε το σύστημα υγείας και την αναγνώριση των δοκιμασιών και των επιτευγμάτων μας.

Η αλληλοστήριξη και η κατανόηση είναι το κλειδί για να ξεπεράσουμε την κρίση που η επαγγελματική μας ιδιότητα αντιμετωπίζει Αλλά μέχρι τότε ας μιλήσουμε,γιατί το “να μπαίνουμε στα μανταλάκια ” είναι το τελευταίο πράγμα που αξίζουμε!!!! Γιατί η νοσηλευτική και οι νοσηλευτές θα παραμείνουν ψηλά …..!!!!

Μια ταπεινή νοσηλεύτρια της μάχης…