Γράφει η Ρεβέκκα-Αικατερίνη Κλάδη, Δ/ντρια 1ου Γενικού Λυκείου Πύργου
Αναμφισβήτητα η εκπαίδευση βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη πρόκληση: Την εισβολή της τεχνητής νοημοσύνης. Σε μια αμιγώς ψηφιακή εποχή έχει να παλέψει προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και να χρησιμοποιήσει τις ραγδαίες εξελίξεις της τεχνολογίας και της επιστήμης προς όφελος όλων των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία και κυρίως των μαθητών. Για αυτό κρίνεται αφενός απαραίτητη η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και αφετέρου απαραίτητη η υλικοτεχνική στήριξη προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες ουσιαστικής μάθησης.
Η επανεκπαίδευση, η ενημέρωση για νέες τεχνικές, όπως ομαδικά σεμινάρια σε συνεργασία με κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς, είναι η προϋπόθεση για τη διασφάλιση της επιστημονικής πληρότητας.
Εν όψει της νέας πραγματικότητας και του καταιγισμού της ψηφιοποίησης σε έναν κόσμο απρόσωπο, η εκπαίδευση καλείται να επιτελέσει έναν πολύπλευρο ρόλο που αφορά όχι μόνο την ενδυνάμωση του πνεύματος, αλλά και την ανθρωπιστική θωράκιση των νέων απέναντι στα φαινόμενα του ρατσισμού που πλήττουν και τις σχολικές κοινότητες.
Η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι πλέον μια πραγματικότητα και ο αντίκτυπος είναι ιδιαίτερα αισθητός στη σχολική κοινότητα. Συγκεκριμένα οι μετανάστες μαθητές καλούνται να αντιμετωπίσουν μία κοινωνία που αντιμάχεται τα όνειρά τους. Η σωστή διαχείριση του προβλήματος από τη μεριά των εκπαιδευτικών είναι αυτή που θα οδηγήσει το νέο μαθητή στην ενσωμάτωσή του. Η απουσία κατηγοριοποίησης με βάση τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα, τις εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές ιδιαιτερότητες, θα συμβάλλει στην προσέλκυση του ενδιαφέροντος και του μαθητή για το σχολείο αλλά και της συνεργασίας του με το γονέα-κηδεμόνα. Η υιοθέτηση επιπρόσθετα της διγλωσσίας και η εύρεση καινοτόμων τεχνικών θα έχει θετικό αντίκτυπο στην ισόρροπη σχέση των συμμετεχόντων στο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των μαθητών διαφορετικών κοινωνικών και πολιτισμικών προελεύσεων, η ισότητα, η απουσία κάθε διαχωριστικής γραμμής, είναι επιτακτικό αίτημα του ανθρωπιστικού πνεύματος. Η διαφορετικότητα επιβάλλεται να αποτελέσει τη δικλείδα για τη συνεργατικότητα,τη δημιουργική αφομοίωση των ξένων πολιτιστικών στοιχείων, την παραγραφή κάθε αντιπαλότητας και στείρου ανταγωνισμού.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η πλήρης ενσωμάτωση των νέων με ειδικές ανάγκες στο σχολικό περιβάλλον. Ήδη σε πολλά σχολεία απουσιάζει η υποδομή που θα ενίσχυε πρακτικά την ομαλή ένταξή τους. Ένα σχολείο πραγματικά ανοιχτό στην κοινωνία και στις υπάρχουσες διαμορφούμενες συνθήκες οδηγεί αβίαστα στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα που σέβεται το διαφορετικό βασίζεται σε ανθρωπιστικούς προσανατολισμούς, προκειμένου να συμβάλλει ουσιαστικά στην άμβλυνση των κοινωνικών προβλημάτων του αιώνα μας.
Ως εκπαιδευτικοί θεωρούμε πως μια αναβαθμισμένη διδακτική θα βασίζεται στο διάλογο και θα ενθαρρύνει την πρωτοβουλία όλων ανεξαιρέτων των μαθητών, θα διανύει οδούς για τη διοχέτευση και δημιουργική έκφραση κάθε ιδιαίτερης κλίσης.
Γι αυτό ως επιβαλλόμενη προτάσσεται η αξιοποίηση πρακτικών σε συνδυασμό φυσικά με τα απαραίτητα κονδύλια για τη διαμόρφωση κατάλληλων εργαστηριακών χώρων που θα αναδείξουν τα ταλέντα των μαθητών.
Παράλληλα ο απεγκλωβισμός του ωρολόγιου προγράμματος από το εξετασιοκεντρικό σύστημα θεωρείται προϋπόθεση για τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου κάτι που υποτιμάται από όλους τους φορείς.
Επομένως η μεταβολή του πλαισίου της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τη σύνθεση διαφορετικών ωρολόγιων προγραμμάτων και προσαρμοσμένων στις εκπαιδευτικές ανάγκες όλων των μαθητών, η πρόσληψη εξειδικευμένου εκπαιδευτικών ως παράλληλη στήριξη και στους μετανάστες μαθητές θα αποτελέσει μοχλό ενδυνάμωσης γνωστικά και συναισθηματικά των μαθητών και θα δοθούν περιθώρια εύκολης αλλαγής στην νοοτροπία και στις παρωχημένες αντιλήψεις αντιλήψεις.
Εκτός λοιπόν από τις νέες καινοτόμες πρακτικές και τους ριζοσπαστικούς τρόπους, άτρωτη σύμμαχος είναι η διανομή των κατάλληλων πόρων στα σχολεία ανάλογα με το ποσοστό των μαθητών – μεταναστών και των μαθητών με ειδικές ανάγκες κλπ.
Τέλος και με την προσωπική μέριμνα των εκπαιδευτικών το σχολείο μπορεί να αποβάλει την άνιση κατανομή του πλούτου, τη μονομερή ανάπτυξη της τεχνολογίας σε σχέση με την πνευματική ανθρωπιστική και οικολογική καταστροφή και να εξευμενίσει τον άγριο Ποσειδώνα του ρατσισμού και της αποικιοκρατικής γνώσης.
