Δεν είναι ανάξιο της προσοχής όλων όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις ότι οι ηγεσίες πολλών χωρών της Δύσης έχουν πλέον επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στην αναστύλωση των κοινωνιών τους: ο Τραμπ θέλει να κάνει την Αμερική «μεγάλη ξανά», η Μελόνι την Ιταλία υπολογίσιμη δύναμη, ο Στάρμερ το ίδιο για το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Μερτς πασχίζει αγωνιωδώς για τη Γερμανία,.
Η Ρώμη θα έχει σε λίγο τον νέο της Πάπα που θα νοιάζεται περισσότερο για τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια. Η Μόσχα έτσι κι αλλιώς παίζει δυνατά, το Πεκίνο δεν δείχνει να κιοτεύει από τις απειλές της Ουάσινγκτον, το Λονδίνο προβάλλει νέο ηγετικό πνεύμα, απελευθερωμένο από τις κομπλεξικές Βρυξέλλες, και η Αγκυρα δείχνει να ξέρει να ρίχνει τα ζάρια στον διεθνή τζόγο, για το ξαναμοίρασμα αγορών και επιρροών.
Ακόμα και το Παρίσι ψάχνει να βρει τα βήματά του. Μόνο ο Κυριάκος έχει για πλάνο τη διαιώνιση της μιζέριας. Όμως μόνο με επιδόματα της πυρκαγιάς δεν τη βγάζουμε ούτε εμείς ούτε ο ίδιος.
