Το μισό μυαλό κι ένα κομμάτι απ’ την καρδιά

Κάθε μέρα η Ελλάδα νικά και ηττάται. Κάθε μέρα παλεύει να επιβιώσει και να διακριθεί. Αλλού τα καταφέρνει και αλλού μένει πίσω. Ενώ όμως οι ήττες της σχεδόν πάντοτε αντηχούν με κρότο, οι νίκες της, όσο σπουδαίες κι αν είναι, κινδυνεύουν να αφανιστούν  στον αχό της πάλης. Γι’ αυτό μάλλον προστρέχουμε να κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα όποτε και όπου αυτή ανάβει. Γι’ αυτό κάθε φορά αδημονούμε ν’ ακούσουμε κάτι θετικό. Κάτι που να αποδεικνύει έμπρακτα ότι τούτη η χώρα δεν έχει πεθάνει. Υπάρχει ακόμα, και προσπαθεί μονάχη να βγει μέσα από τα χαλάσματα. Τι χαρά όταν βλέπουμε ένα μικρό φως να φέγγει δειλά πίσω από μισογκρεμισμένους τοίχους. Όταν ακούμε, έστω για μία στιγμή, έναν ψίθυρο να διαπερνά τα συντρίμμια και να φτάνει ως τ’ αυτιά μας, λέγοντας με μειλίχια βεβαιότητα: Ναι! Είμαι εδώ!

Η 16χρονη Σταυρούλα Τσολακίδου από την Καβάλα βρίσκεται για τρίτη φορά στο προσκήνιο αυτού του συλλογικού «υπαρξιακού» αγώνα, κερδίζοντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα σκακιού. Το επίτευγμά της είναι ατομικό αλλά είναι και εθνικό, γιατί πίσω από την επιτυχία της στοιχιζόμαστε όλοι εμείς που προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε με κάθε τρόπο τον παλμό μας. Αν η Ελλάδα σήμερα εξακολουθεί παρά τα όσα υφίσταται ο λαός της να πετυχαίνει ακόμη νίκες, το χρωστά σε παιδιά όπως η Σταυρούλα. Είναι τόσο καλή που αγωνιζόταν απέναντι σε 18χρονες (κατείχε από πέρυσι τον παγκόσμιο τίτλο στις 16χρονες) και παρόλα αυτά επικράτησε. Το πιο παρήγορο όμως για όλους εμάς είναι ότι σύντομα η Σταυρούλα επιστρέφει στο σχολείο της. Επιστρέφει στην οικογένειά της, στους φίλους της, στον τοπικό σκακιστικό όμιλο και στην κανονικότητα μιας επαρχιακής πόλης.

Αυτή είναι η Ελλάδα αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη που έχουμε. Μακάρι εκείνοι που μας κυβερνούν να είχαν το μισό από το μυαλό που έχεις εσύ κορίτσι μου˙ το μισό μυαλό κι ένα μικρό κομμάτι από την καρδιά σου. Γιατί είναι σίγουρο ότι ένα τέτοιο μυαλό για να λειτουργήσει σωστά, τροφοδοτείται από μία μεγάλη καρδιά.