40 χρόνια νομοθετικής καταστροφής των δασών
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67336″ img_size=”full”][vc_column_text]Συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα μετά από κάθε τραγωδία να αναζητούνται ευθύνες επιδερμικά στον χειρισμό και όχι στις αιτίες εκδήλωσης των φαινομένων. Έτσι και μετά τις δασικές πυρκαγιές, η συζήτηση επικεντρώνεται στην αντίδραση αλλά όχι στην ανύπαρκτη νομοθετική προστασία των δασών που ανατροφοδοτεί τόσο την οικοδόμηση όσο και την περαιτέρω καταστροφή τους.
Μια απλή αναδρομή στη δασική νομοθεσία αποδεικνύει όχι μόνο τις ξεκάθαρες πολιτικές ευθύνες για την καταστροφή και οικοπεδοποίηση του δασικού πλούτου, αλλά ότι η προσπάθεια ήταν συστηματική και συνεχής για 40 χρόνια ως βασικό πολιτικό και οικονομικό εργαλείο. Αυτό καθιστά υποκριτική κάθε «κραυγή αγωνίας» που διατυπώνεται κατά περίπτωση και μόνο μετά την καταστροφή. Εκτός από πολιτικό το ζήτημα αφορά στην καταστροφική αντίληψη που οικοδομήθηκε για δεκαετίες ενώ η συζήτηση πρέπει να εστιάσει στη θεραπεία των νομοθετικών εγκλημάτων και να αντιμετωπίσει τις αιτίες των επόμενων καταστροφών.
Η καταστροφή ξεκινά με ένα νομοθέτημα της χούντας, η οποία εκτός από το αστικό τοπίο, επιχείρησε να καταστρέψει και τα δάση, για χάρη κάποιων «ημετέρων». Τα σχέδια απέτρεψε το Σύνταγμα του 1975 που σε επίπεδο καταστατικό προστατεύει ολοκληρωμένα τις δασικές εκτάσεις, πλην όμως σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης σωρεία «δασοκτόνων» νόμων, αποφάσεων, εγκυκλίων και ρυθμίσεων, το υπονόμευσαν συστηματικά και οδήγησαν τελικά στην άλωση και την άναρχη οικοδόμηση των δασών, που είχαν «οραματιστεί» οι Απριλιανοί.
Το 1979 τίθενται νομοθετικά οι βάσεις για τη δράση των «οικοδομικών συνεταιρισμών», τους «δασωθέντες αγρούς», την οικοπεδοποίηση «ιδιόκτητων δασών». Το ’84 και το ’87 η πρακτική παίρνει τον χαρακτήρα λαϊκιστικής πλειοδοσίας των κομμάτων, όταν αρχίζουν να αποχαρακτηρίζονται εκατομμύρια στρεμμάτων. Η καταστροφή συνεχίζεται με νόμους του ’98 και του ’03 όταν αχρηστεύονται οι δασικοί χάρτες και το 1/3 των δασικών εκτάσεων και αναστέλλονται οι κατεδαφίσεις.
Η νομοθετική εξαχρείωση συνεχίζεται μέχρι το 2014 Τα πρώτα ψήγματα νομοθετικής προστασίας δασικών εκτάσεων εμφανίζονται μόλις το 2017. Σήμερα, έχει κυρωθεί πλέον το ήμισυ των δασικών χαρτών αλλά η απροθυμία κάποιων να παράσχουν στοιχεία δείχνει τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ανθίστανται και επιθυμούν διαιώνιση του φαινομένου.
Μπίζνες στις στάχτες της τραγωδίας
Το αίτημα του Δήμου Μαραθώνα να μην κηρυχθεί αναδασωτέα η καμμένη περιοχή στα όρια ευθύνης του, αν και προκαλεί σοκ την ώρα της μεγάλης τραγωδίας, δεν κάνει κάτι διαφορετικό από το να ομολογεί δημόσια, όσα τοπικοί και πολιτικοί παράγοντες συζητούν για χρόνια μεταξύ τους.
Όπως επιβεβαιώθηκε εμμέσως και από το Δήμαρχο Ηλία Ψινάκη, ο Δήμος Μαραθώνα δεν επιθυμεί να κηρυχτεί αναδασωτέα η περιοχή, αλλά αντιθέτως οι τοπικοί πολιτευτές πιέζουν για να ενταχθεί στο σχέδιο πόλης!
Την αντίληψη αυτή, που οδήγησε στην τραγωδία στο Μάτι και πολλές άλλες πριν αλλά και μετά από αυτή, μαρτυρά και η δήλωση της πρώην Ειδικής Γραμματέως Επιθεωρητών Περιβάλλοντος Μαργαρίτας Καραβασίλη για τη διαφθορά των δημοσίων υπηρεσιών που συνέργησαν στις λαθροχειρίες πολιτικών παραγόντων και εξυπηρέτησαν με τις εντάξεις «φιλέτων», τα σχέδια των επιτήδειων.
Η αναρχία και η παντελής έλλειψη σχεδιασμού ως ατία της τραγωδίας, υπενθύμισε ότι η οικιστική ανάπτυξη ακολούθησε τις πυρκαγιές των προηγούμενων δεκαετιών. Κάθε μία από τις μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές καθοδηγούσε, γεωγραφικά, τη στρεβλή οικιστική «ανάπτυξη».
Το προκλητικό αίτημα του Δήμου Μαραθώνα ομολογεί την πρόθεση για νομιμοποίηση όλων των εγκλημάτων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια στην περιοχή και των τετελεσμένων που δημιούργησε η καταστροφική πυρκαγιά. Μια αντίληψη στην οποία η Πολιτεία οφείλει να δώσει τέλος. Σαν να λέμε ότι 80 άνθρωποι θυσιάστηκαν στο Μάτι για να κάνουν κάποιοι μπίζνες πάνω στις στάχτες τους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
