29 Σεπτεμβρίου 1941 “Η σφαγή του Μπάμπι Γιάρ στην Ουκρανία”
Φωτογραφία που τραβήχτηκε από Γερμανό στρατιώτη κατά την σφαγή στο Μπάμπι Γιάρ (πηγή: ΑΡ)
Ήταν το πρωί μιας μέρας σαν σήμερα, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941 στο Μπάμπι Γιαρ, ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου της Ουκρανίας. Ο τόπος αυτός βάφτηκε με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων και έμεινε στην ιστορία ως άλλο ένα μεγάλο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, με θύτη τους ναζί που την εποχή εκείνη είχαν ξεκινήσει την εισβολή στην Σοβιετική Ένωση. Η σφαγή έγινε λίγες μέρες μετά την κατάληψη του Κιέβου από τις ναζιστικές δυνάμεις (19 Σεπτεμβρίου του 1941) .
Το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου 1941 οι ναζιστικές αρχές κατοχής διέταξαν όλους τους Εβραίους του Κιέβου και των περιχώρων να παρουσιαστούν στις 8πμ στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο της πόλης. Έπρεπε να έχουν μαζί τους την ταυτότητα και όλα τα προσωπικά τους είδη. Οι περισσότεροι από τους 175.000 Εβραίους της περιοχής πίστεψαν ότι θα κατέληγαν σε κάποιο στρατόπεδο εργασίας της ναζιστικής Γερμανίας. Όμως, οι Ναζί είχαν αποφασίσει ήδη από τις 26 Σεπτεμβρίου να τους εκτελέσουν σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση. Ο εβραϊκός πληθυσμός του Κιέβου (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) συγκεντρώθηκε τελικά στο κοιμητήριο, περιμένοντας τα τρένα που θα τους μετέφεραν στην εξορία, όπως πίστευαν. Μόλις άκουσαν το κροτάλισμα των πολυβόλων κατάλαβαν ότι ήταν ήδη πολύ αργά για να ξεφύγουν από την κόλαση που τους περίμενε. Οι άνδρες των SS και οι Ουκρανοί συνεργάτες τους οδηγούσαν τους Εβραίους σε μικρές ομάδες των 10 ατόμων στο χείλος του φαραγγιού, όπου τους πολυβολούσαν, αφού πρώτα τους έγδυναν και τους χτυπούσαν ανηλεώς αν προέβαλαν αντίσταση.
Οι μονάδες που εκτέλεσαν την συγκεκριμένη επιχείρηση έφεραν την ονομασία Einsatzgruppen (κινητές μονάδες εξόντωσης) που ήταν ομάδες που στελεχώθηκαν κυρίως από Γερμανούς μέλη των SS και αξιωματικούς των αστυνομικών δυνάμεων. Οι μονάδες αυτές τελούσαν υπό τον έλεγχο των γερμανικών αστυνομικών δυνάμεων ασφαλείας (Sicherheitspolizei ή Sipo) και των αξιωματικών της Υπηρεσίας Ασφαλείας (Sicherheitsdienst ή SD), τα Einsatzgruppen είχαν ως αποστολή τους τη δολοφονία όσων θεωρούνταν ότι είναι φυλετικοί ή πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος και οι οποίοι βρίσκονταν πίσω από τις γερμανικές γραμμές μάχης στην κατεχόμενη Σοβιετική Ένωση. Στρατιώτες από μονάδες της Einsatzgruppe C ύστερα από την σφαγή στο Μπάμπι Γιαρ, άρχισαν να ψάχνουν τα υπάρχοντα των νεκρών σε αναζήτηση πολύτιμων αντικειμένων.
Μαζί με τους Εβραίους σφαγιάστηκαν χιλιάδες μέλη του μπολσεβίκικου κόμματος, κομμουνιστές μαχητές του Κόκκινου Στρατού, άμαχος πληθυσμός και τσιγγάνοι της Ουκρανίας. Την διαταγή για αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα την είχε δώσει ο ίδιος ο Χίμλερ και την εκτέλεσή του ανέλαβε ο στρατηγός Φρίντριχ Γιέκελν. Σύμφωνα με τα ίδια τα SS στο Βερολίνο περισσότεροι από 33.771 Εβραίοι εκτελέστηκαν εκείνη την μέρα και περίπου 60.000 ακόμα άλλοι/ες. Η σφαγή αυτή δεν θα ήταν δυνατή δίχως την συνεργασία των τοπικών συνεργατών των SS στο Κίεβο, όπως άλλωστε και σε άλλες περιπτώσεις κατά την διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου, μεταξύ αυτών και αρκετών περιοχών της Ελλαδικής περιφέρειας με έντονο το Εβραϊκό στοιχείο όπως η Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα. Οι Ουκρανοί φασίστες καλωσόρισαν τα στρατεύματα της ναζιστικής Γερμανίας που εισέβαλαν στη χώρα το καλοκαίρι του 1941. Στη γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, γνωστή με το όνομα «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», συμμετείχαν 4.000 Ουκρανοί φασίστες και αμέσως μετά την κατάληψη της ουκρανικής πόλης Λβιβ, ο «Οργανισμός Ουκρανών Εθνικιστών» ανακήρυξε την ίδρυση ενός νέου ουκρανικού φασιστικού κράτους.
(Φωτογραφία με συνεργάτες των ναζί στην Ουκρανία)
Η μνήμη της σφαγής του Μπάμπι Γιάρ στις μέρες μας αποκτά πολλαπλή σημασία. Οι παρελάσεις των νεοναζί κατά την διάρκεια του κινήματος Μάινταν στην Ουκρανία, η άνοδος των φασιστικών μορφωμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά ακόμα και οι ίδιες οι φιέστες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που σχετικοποιούν έννοιες όπως κομμουνισμός και φασισμός καθιστούν καθήκον το να θυμόμαστε τέτοια γεγονότα, αλλά και να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στις ιστορικές μας προσεγγίσεις και την ορθή αποκατάσταση ιστορικών γεγονότων γενικότερα, πάντα κόντρα στον ιστορικό αναθεωρητισμό της κυρίαρχης ιδεολογίας. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε εν μέσω της κρίσης της κοινωνίας του κεφαλαίου, κάτι που αργά ή γρήγορα, ίσως φέρει μεγαλύτερες τραγικές αλλαγές από αυτές που εκτιμούμε σήμερα. Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος παραμένει όμως και αυτό ένα ιστορικό ζητούμενο και αυτήν την φορά θα πρέπει να είναι σε πλήρη σύγκρουση με τα ιερά αυτού του γυάλινου κόσμου της καπιταλιστικής κυριαρχίας και των Εθνών/Κρατών της.
Αναδημοσίευση από Shades Magazine
