24 Αυγούστου 2007 – Ημέρα μνήμης και θλίψης

Γράφει ο Τάσος Κάπος

Η ανείπωτη τραγωδία που βιώνει η χώρα μας τις τελευταίες ημέρες, το εφιαλτικό σκηνικό που αντικρίζουμε, παραπέμπει στην καταστροφή της Ηλείας το 2007, όπου συνάνθρωποί μας  έχασαν τη ζωή τους, ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον πύρινο όλεθρο.  

Σαν σήμερα ήταν…

Στην στροφή προς Αρτέμιδα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην σύγχρονη ιστορία του τόπου μας.

Ένα σύγχρονο ολοκαύτωμα στο Δήμο μας…

Παντού στάχτη, απόγνωση και καταστροφή.

Το μυαλό όλων μας γυρίζει εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους οι συνάνθρωποι μας, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.  

Αθώες ψυχές, θυσία…

Εκεί που σήμερα τα εικονοστάσια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.

Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος.

Δέκα έξι χρόνια μετά, οι μνήμες παραμένουν νωπές.

Οι πληγές ανοιχτές.

Κάποιες δεν θα κλείσουν ποτέ…

Γιατί αν το δασικό οικοσύστημα επανακάμπτει ή είναι σε διαδικασία ανάκαμψης, οι ανθρώπινες ζωές δεν αναπληρώνονται.

Αρτέμιδα, Μάκιστος, τα χωριά του μαρτυρίου.

Εκεί που «έκλεισαν» σχεδόν όλα τα σπίτια.

Και μαζί όλα τα άλλα χωριά μας που παραδόθηκαν στις φλόγες.

Είδαν πολλά τα μάτια μας, σ’ αυτή την τραγωδία και βιώσαμε στιγμές που ξεφεύγουν από την πραγματικότητα… Ζήσαμε την κόλαση επί γης.

Στην ερώτηση εάν από όλο αυτό διδαχτήκαμε κάτι, η απάντηση είναι µάλλον αρνητική και το αποδεικνύει η σημερινή πραγματικότητα.  

Η κόλαση που βιώνουν σήμερα χιλιάδες  συνάνθρωποί μας.

Οι πύρινες πύλες της δεν έκλεισαν ποτέ!

Οι φλόγες σήμερα καταπίνουν ένα ακόμη δάσος, μία ακόμη ανθρώπινη ζωή…

Την ώρα που οι πυροσβεστικές και οι ένοπλες δυνάμεις δίνουν τιτάνιο αγώνα για να περιοριστούν και να κατασβεστούν τα μέτωπα των φετινών πυρκαγιών, η συζήτηση για το τι πηγαίνει λάθος με τις δασικές πυρκαγιές είναι άκαιρη.

 Ποιοι φταίνε;

Το κεντρικό κράτος;

 Οι δήμοι;

 Η πυροσβεστική;

Οι δασικές υπηρεσίες;

Ο καύσωνας και η κλιματική αλλαγή;

Η απουσία δασικής διαχείρισης;

Στις περισσότερες μελέτες και τα πορίσματα που έχουν γραφτεί για το πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών καταγράφεται ως προβληματικό σημείο η απουσία έγκαιρης αναγγελίας της πυρκαγιάς και άμεσης αποτροπής της μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η αναγκαιότητα ενός νέου σχεδιασμού για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων από τις πυρκαγιές, η ενίσχυση των δασικών υπηρεσιών και η αλλαγή του μοντέλου της καταστολής σε πολιτικές πρόληψης είναι προφανής.

Όλα αυτά οφείλουμε να τα δούμε. Ψύχραιμα και αποφασιστικά.

Όχι όμως σήμερα.

Σήμερα είναι ημέρα θλίψης και μνήμης.

Κλείνοντας αυτό το σύντομο κείμενο, θα ήθελα να ευχηθώ από καρδιάς δύναμη σε όλες τις οικογένειες που έχασαν τους αγαπημένους τους.

Στις μάνες που δε θα αγκαλιάσουν ξανά τα παιδιά τους. Στους πατεράδες που έμειναν πίσω…

Σε όσους έχασαν το βιός τους σε μια στιγμή.

Τότε και τώρα.

Καλή δύναμη και σε αυτούς που αυτές τις ώρες δίνουν μάχη με τις φλόγες.