100 μέρες Νέα Δημοκρατία και μία μόνο χαμένη ευκαιρία

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”98413″ img_size=”full”][vc_column_text]Λένε, πως οι 100 πρώτες ημέρες μιας κυβέρνησης είναι οι πλέον σημαντικές, καθώς ο πολιτικός χρόνος τρέχει γρήγορα και η εντολή την οποία έχει λάβει από τον «κυρίαρχο» λαό είναι ακόμα νωπή. Κατά συνέπεια, υπό φυσιολογικές συνθήκες μέσα σε αυτό το διάστημα, μία κυβέρνηση καλείται να θέσει τις βάσεις της μετέπειτα πορείας της, πάνω στις οποίες θα στηρίξει το σύνολο του έργου της. Η Νέα Δημοκρατία έριξε πράγματι τα θεμέλια του πολιτικού της είναι (και όχι προγράμματος), το θέμα ωστόσο είναι τι επιχειρεί να χτίσει.

Όπως συμβαίνει με κάθε κυβέρνηση, στην αρχή οι προσδοκίες είναι υψηλές. Μετά όμως και συνήθως αρκετά σύντομα το πράγμα αλλάζει. Δεν θα υποπέσω στο ίδιο λάθος στο οποίο, κατά την ταπεινή μου άποψη, υποπίπτουν σταθερά ακόμη και εκείνοι οι οποίοι κομίζουν ισχυρά επιχειρήματα, στοιχειοθετώντας την ξεκάθαρη πολιτική τους άποψη. Με άλλα λόγια, είτε πεις ότι σήμερα η ΝΔ έχει διαψεύσει κάθε προσδοκία, είτε πεις ότι την έχει επιβεβαιώσει, ένα και το αυτό. Ο λόγος είναι ότι ένα τουλάχιστον κομμάτι του κόσμου που την στήριξε, θεωρεί ότι πάμε καλά.

Το ίδιο θεωρεί και ένα άλλο κομμάτι, όποιο κι αν είναι αυτό, το οποίο ενδεχομένως πείθεται από όλη αυτήν την απίστευτη επιχείρηση των μεγαλύτερων μιντιακών ομίλων, οι οποίοι έχουν πάρει εργολαβία τον διαρκή εξωραϊσμό του κυβερνητικού έργου. Υπ’ αυτήν την έννοια, καθόλου δεν ξάφνιασε η τροποποίηση του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, έτσι ώστε  οι ιδιοκτήτες και οι διαχειριστές των ΜΜΕ να είναι πρακτικά ανώνυμοι, όπως και το χρήμα που θα χάνεται σε δαιδαλώδεις διαδρομές…

Επίσης, θα προτιμήσω να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα με τις επικές «κωλοτούμπες», σε σειρά μάλιστα μείζονων θεμάτων, στα οποία η παράταξη της «κανονικότητας» χρειάστηκε μόλις λίγες εβδομάδες προκειμένου να δει τα πράγματα αλλιώς. Ωστόσο, θα τους «συγχωρέσω» για το προσφυγικό, το φορολογικό, ακόμα και για το Μακεδονικό, γιατί ήταν δεδομένες όλες αυτές οι γιγαντιαίες κυβιστήσεις, αλλά δεν πρόκειται να συγχωρέσω ποτέ την αλητεία (αυτή είναι η κατάλληλη λέξη) και την ανάλγητη πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μάτι.

Τέλος, θα ήταν απολύτως ειλικρινές αν ισχυριζόμουν ότι ήταν αναμενόμενη και η ταχεία επάνοδος της σκληρά κομματικής ταυτότητας στον κρατικό μηχανισμό, υπό τον θεσμικό μανδύα του επιτελικού κράτους. Αυτά τα πράγματα τα περιμένεις από των αρίστων τα παιδιά. Αυτοί έκαναν το ρουσφέτι επιστήμη και τις πελατειακές σχέσεις τον βασικό κανόνα της δημόσιας ζωής. Ήδη άλλαξαν το νόμο και το κράτος στελεχώνεται σε μεγάλους αριθμούς με την αφρόκρεμα της δεξιάς αριστείας. Μέσα σε 100 μέρες πρόλαβαν να χτίσουν το κράτος που πάντα θέλουν, αυτοί οι τάχα αντικρατιστές! Και κάπως έτσι η χώρα έχασε και τυπικά μία σπάνια ευκαιρία να πάει μπροστά μετά το νοικοκύρεμά της από τους Αριστερούς «ανοικοκύρευτους». Δυστυχώς τα πεπραγμένα των πρώτων 100 ημερών, κάθε άλλο παρά προδιαγράφουν καλύτερες μέρες  και ας δηλώνει ο πρωθυπουργός ότι διανύουμε ορθολογικό μήνα του μέλιτος. Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτό που θα ακολουθήσει μας πάει ντουγρού κατά διαόλου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]